Romans fantastyki z kryminałem ma już całkiem długą i bogatą historię. Należą do tego mariażu międzygatunkowego między innymi pierwsze tomy z serii „Harry Potter” od J.K. Rowling. Jest to szczególnie atrakcyjna forma literacka, ponieważ pozwala czytelnikowi odkrywać nadprzyrodzone sekrety razem z bohaterami. Publikacja pt. „Pustułka” autorstwa Atviras49 również podąża tym tropem, łącząc magię i egzotykę obcego świata z motywem śledztwa i tajemniczych zbrodni.
Prócz kryminału, opowieść tę można zaliczyć również do tzw. „character driven fantasy”, czyli fantastyki skupionej głównie nie na ogólnych wydarzeniach stworzonego świata, tylko na dziejach konkretnych postaci i ich wpływach na losy otaczającej ich rzeczywistości. Takie opowieści należą do najbardziej wciągających, ponieważ pozwalają szybko zżyć się z postaciami, ale także wymagają kunsztu w ich tworzeniu i zmyślnym zaplataniu losów. Z przyjemnością mogę stwierdzić, że pod tym względem autor zdecydowanie nie zawodzi.
Zacznijmy od oprawy zewnętrznej. Okładka publikacji jest ładna, estetyczna, ciemnozielona ze złotymi ornamentami. Jakkolwiek podoba mi się jej wygląd i sądzę, że da się ją wyłowić okiem spośród wielu zminiaturyzowanych okładek na Wattpadzie, tak nie wydaje mi się, żeby pasowała do treści opowieści. Tak może wyglądać okładka romansu, może baśni albo sielankowego cozy fantasy, nie mrocznego kryminału. Opis natomiast uważam za zupełnie nieudany – krótki, pozbawiony konkretów, sprawia wrażenie bardzo sztampowej opowieści bez polotu, co zupełnie nie jest zgodne z prawdą. Na miejscu autora wymieniłabym w nim przynajmniej imiona głównych bohaterów i ich role w opowieści, choćby jak najbardziej ogólnikowo, jak tylko się da.
Przechodząc dalej, chciałabym skupić się na postaciach. Jako że jest to character driven fantasy, są one najważniejszym elementem opowieści, na równi z tajemnicą, wokół której zbudowana jest akcja. Czytelnik śledzi bieg opowieści z perspektywy trzech głównych bohaterów: Lethy, Randala i Palvisa. Zanim przejdę do omawiania poszczególnych z nich, muszę zwrócić uwagę na jeden niezwykle udany zabieg ze strony autora: każda z tych postaci dźwiga jakąś bardzo mroczną tajemnicę, której czytelnik nie poznaje zbyt szybko, mimo że narrator zagląda postaciom do głów. Łatwo jest przy takim zabiegu wpaść w pułapkę i sprawić, że całość wyjdzie sztucznie tajemnicza, lecz nie w tym przypadku, bowiem skrytość nawet we własnych myślach pasuje do tych postaci, a także do całego settingu.
Letha, jedyna w tej trójce kobieta, to sierżant policji w mieście Vidutine, podwładna i na swój sposób podopieczna pułkownika Molisa. Jest dobrą śledczą, a przy tym dobrym człowiekiem, kierującym się sprawiedliwością i dobrocią ogółu. Nie oznacza to, oczywiście, że jest pozbawiona wad – czasem bywa samolubna, do tego jest mściwa. W sercu trzyma ciepłe uczucia dla dawno zmarłego ojca oraz dla swojego przełożonego, który go jej poniekąd zastąpił. O jej tajemnicy wiemy jak dotąd tyle, że spotkało ją coś bardzo złego, w wyniku czego straciła kogoś bliskiego i złamano jej serce.
Randal to tropiciel, którego pułkownik Molis angażuje w prowadzone przez siebie śledztwo. Jest człowiekiem niezwykle zagadkowym, nosi maskę z orzechowego drewna i posługuje się nie do końca zrozumiałymi mocami. Dość szybko dowiadujemy się, że w przeszłości należał do oddziału Brunatnych Łowców z Ezeras, potocznie zwanych Pustułkami, formacji przeznaczonej do patrolowania terenu spornego pomiędzy królestwami Tevynevande i Veresnum, zwanego Glen’a Cnonna, którego mieszkańcy nie mieli ochoty należeć do żadnego z królestw i często wzniecali bunty. Oddział przed laty zlikwidowano pod pretekstem wywiązywania się z nowej umowy z Veresnum i dokonano rzezi członków. Tajemnica, jaką nosi w sercu Randal, jest powiązana z rozwiązaniem tego oddziału – bohater obwinia się o to, co się stało z Pustułkami, i szuka tych, którzy tak jak on przetrwali rzeź, aby ich chronić.
