អំណាចស្នេហ៍ម៉ាហ្វៀ
ផ្ដើមរឿង
ទីក្រុងម៉ូស្គូប្រទេសរុស្សី
ម្ចាស់រាងរៅតូចច្រឡឹង ម្នីម្នារត់យ៉ាងលឿន បន្ទាប់ពីនាងចុះពីរថយន្តក្រុង។ កែវភ្នែកពណ៌ខ្មៅដូចនិល ក្រឡេកឆ្វេងស្ដាំដោយចិត្តអន្ទះសា បន្ទាប់ពីនាងរត់មកដល់ផ្លូវមួយ ដែលនាងត្រូវឆ្លង ទៅកាន់ផ្លូវម្ខាងទៀត។
«ព្រះអើយ!ខ្ញុំយឺត៥នាទីទៅហើយ» ស្រីតូចបន្លឺឡើងទាំងចិត្តខ្វល់ខ្វាយ។ នាងត្រូវទៅធ្វើការឲ្យទាន់ម៉ោង ដើម្បីបានលុយរង្វាន់ តែនេះមើលចុះ! នាងយឺតទៅហើយ។ ការខិតខំដែលនាងព្យាយាមទៅធ្វើការឲ្យបានមុនម៉ោង ក៏អាសាបង់អស់ដែរ។
«មិនអីទេ! លុយរង្វាន់ចាំយកខែក្រោយចុះ!» ស្រីតូចផ្ដល់កម្លាំងចិត្តឲ្យខ្លួនឯង មុននឹងនាងសម្រេចចិត្ត. ដើរឆ្លងទៅផ្លូវម្ខាងទៀត តែខណៈនោះក៏ស្រាប់តែ...
ងឺតត...
សំឡេងឡាន ដែលជាន់យ៉ាងគំហក បានធ្វើឲ្យលាន់សំឡេងរន្ទឺ ពេញផ្លូវសាធារណៈ ព្រោះឡានមិនមែនមួយគ្រឿងឡើយ តែគឺបីគ្រឿងជាប់គ្នា ដែលមើលទៅក៏ដឹងបានថា វាជាក្បួនឡានរបស់អ្នកមានអំណាចណាម្នាក់ នៅក្នុងទីក្រុងនេះ។
«សុំទោសចៅហ្វាយ» អ្នកកាន់ចង្កូតឡាន បន្លឺឡើងដោយសំឡេងភ័យខ្លាច ពេលដែលមុននេះគេបានជាន់ ហ្វ្រាំងគំហក។
«ចុះទៅមើលនាងទៅ!» ម្ចាស់រាងកាយមាំ បញ្ជាអ្នកបើកឡានដោយសំឡេងរាបស្មើ។ ព្រោះគេបានឃើញថា មុននេះមានក្មេងស្រីម្នាក់រត់កាត់ឡានរបស់គេ។
អ្នកបើកឡានចុះទៅតាមបញ្ជា ហើយក៏មានអង្គរក្សគេម្នាក់ឈ្មោះ ហេតធឺរ៍ ចុះទៅដែរ។ ទាំងពីរនាក់ ចុះទៅមើលក្មេងស្រីក៏ឃើញថា នាងមិនមានអ្វីធ្ងន់ធ្ងរឡើយ។ នាងរលាត់ស្បែកតិចតួចប៉ុណ្ណោះ តែ...
ទោះនាង ត្រូវរបួសតិចតួចក៏ពិតមែន តែពួកគេបែរជាមិនអាចមិនចាប់អារម្មណ៍ ពីនាងនោះឡើយ ខណៈដែលភ្នែកខ្មៅដូច និល របស់នាងតូច បានអង្រួនបេះដូងរបស់ពួកគេ ស៊ឹងតែរលាយទៅហើយ។
«ស្អាតណាស់» អ្នកដែលកាន់ចង្កូតបន្លឺឡើង ទាំងអារម្មណ៍ ហោះហើរ។ ភ្នែករបស់គេសម្លឹងមើលនាងតូចជាប់រហូត។ ព្រោះនាងតូចស្អាតដូចជាតុក្កតាអ៊ីចឹង។
«ចូលទៅមើលនាងបន្តិចទៅ!» ហេតធឺរ៍ ចូលទៅជួយលើកនឹងឆ្លៀតពិនិត្យមើល បាតដៃរបស់នាងដែលរបកស្បែក មានឈាមតិចៗចេញមក។
«ខ្ញុំមិនអីទេ» នាងតូចដកដៃចេញយ៉ាងលឿន។ ពេលបុរសដែលនាងគិតថាជាម្ចាស់ឡាន ចូលមកជួយ។ ហើយចាប់ដៃរបស់ នាងបែបនេះ គេគួរតែស្ដីបន្ទោសដល់នាង ព្រោះនាងជាអ្នកខុស មិនមែនមកជួយបែបនេះទេ។
«មានត្រូវត្រង់ណាទៀតទេអ្នកនាង?»
«មិនអីទេ! ឲ្យខ្ញុំសុំទោសផងលោក»
«កុំសុំទោសអី! អ្នកនាងទេជាអ្នកត្រូវរបួស អ្នកនាងត្រូវការឲ្យខ្ញុំជូនទៅមន្ទីរពេទ្យទេ?» ហេតធឺរ៍ ស្នើខ្លួនជាជំនួយដល់នាងតែនាងតូច គ្រវីក្បាលបដិសេធយ៉ាងលឿន។
«អត់ទេ!»
«អ៊ីចឹងតើអ្នកនាង ត្រូវការឲ្យពួកខ្ញុំចេញថ្លៃខូចខាតទេ? អ្នកនាងយកលុយទៅមើលរបួសក៏បានដែរ» ហេតធឺរ៍ នៅតែមិនសុខចិត្ត គេនៅតែទាមទារចង់ជួយនាង។
«ខ្ញុំមិនត្រូវការទេ»
«ទទួលយកទៅអ្នកនាង»
«មិនចាំបាច់ទេ» នាងតូច នៅតែប្រកែកមិនព្រមទទួល តែខណៈនោះ សំឡេងមាំរបស់អ្នក ណាម្នាក់ក៏បន្លឺឡើង។
«ហុចលុយឲ្យនាងទៅ!» នេះជាសំឡេង របស់បុរសម្នាក់ជាចៅហ្វាយរបស់ បុ រសពីរនាក់ដែលចូលមកជួយលើកនាងតូចហ្នឹងហើយ។ គេពាក់វ៉ែនតាខ្មៅ ទើបមើលទៅកាន់តែគួរឲ្យខ្លាចក្រែងខ្លាំង
ណាស់់។
«ចៅហ្វាយ!» បញ្ជារបស់ចៅហ្វាយ បានធ្វើឲ្យកូនចៅភ្ងាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគេ ងាកទៅរកចៅហ្វាយព្រមគ្នា។ រួមទាំងស្រីតូច ក៏ងាកទៅមើលដែរ។ នាងមើលគេដោយភាពភ្លាំងភ្លឹកព្រោះគេមិនមែន មានមុខមាត់ រូបរាងធម្មតាឯណា! គេសង្ហារដូចទេវបុត្រអ៊ីចឹង!
«មិនឮយើងបញ្ជាទេមែនទេ?» គេគំហកម្ដងទៀតទើបអ្នកជាកូនចៅបានតែធ្វើតាម។
«ទទួលយកទៅអ្នកនាង» ហេតធឺរ៍ ដកលុយមួយចំនួនឲ្យនាង។ មើលទៅក៏មិនតិចដែរ តែនាងតូចនៅតែបដិសេធដដែល។
«លោកទុកវិញចុះខ្ញុំមិនទទួលទេ»
«អ្នកនាងទទួលទៅ!»
«ប្រាប់លោកហើយ! ខ្ញុំមិនទទួលទេ»
«អ្នកនាង!» លុយដែល ហេតធឺរ៍ កាន់ក្នុងដៃត្រូវរុញទៅរុញមកមិនឈប់ ទើបខណៈនោះអ្នកជាចៅហ្វាយ ក៏លើកចិញ្ចើមសួរដោយសំឡេងកាច។
«មិនអាចទទួល?»
«អឹក... ខ្ញុំជាអ្នកខុស» មិនដឹង គេសួរអ្នកណាឲ្យប្រាកដទេ?តែគេសម្លឹងមុខនាង ទើបនាងឆ្លើយទៅ។
«ហ៊ឹះ!» រាងក្រាស់បន្លឺឡើងនៅដើម ក ដើរចូលទៅរកស្រីមាឌល្អិតទាំងញញឹមចុងមាត់។ មុខនេះមែនទេ មិនត្រូវការលុយ?គេមិនជឿឡើយបើនិយាយថាលុយមិនគ្រប់ តាមដែលនាងចង់បានគេជឿ។
«ខ្ញុំនិយាយពិតមែន» ព្រោះស្នាមញញឹមគេ ជាស្នាមញញឹមឡកឡើយ ទើបនាងនិយាយបញ្ជាក់ ប្រាប់គេទាំងខ្លាចទៅ។ តែមនុស្សមុខមាំ នៅតែធ្វើមុខគួរឲ្យខ្លាចមិនផ្លាស់ប្ដូរ។ គេឱនមុខទៅមើលមុខតូចនាងបន្តិច ទើបងាកទៅយកលុយមួយដុំធំ ពកូនចៅ។
«ប៉ុណ្ណឹងគ្រប់គ្រាន់ទេ រ៉ូម៉ាគ្រីស្ទីណា?»
« !!! » នាងតូច គាំងនិយាយអ្វីលែងចេញពេលគេយកលុយមកញាត់ក្នុងដៃរបស់នាង ហើយនិយាយ ទាំងសម្ដីឡកឡើយ។ ព្រោះគេអានឈ្មោះ ដែលនៅជាប់និងផ្លាក ក. របស់នាងទើបគេហៅឈ្មោះ នាងត្រូវបែបនេះ។
ហេតធឺរ៍ និងអ្នកបើកឡានម្នាក់ទៀត និយាយអ្វីមិនចេញដូចគ្នា។ ពួកគេឱនមុខ ជាការលានាងបន្តិច មុននឹងបែរខ្លួនអញ្ជើញចៅហ្វាយ។
«ឈប់សិន! យកលុយរបស់លោកទៅវិញទៅ!» និយាយហើយ នាងតូចក៏លើកលុយដែលនៅក្នុងដៃ គប់កណ្ដាលមុខគេតែម្ដង។
ដឹប!...
«នាង!» កែវភ្នែករបស់គេ ពោរពេញដោយអណ្ដាតភ្លើង។ បើកុំតែនិយាយហើយ នាងរត់ឆ្លងទៅផ្លូវម្ខាងបាត់ ធានាថាគេនឹង សម្លាប់នាងចោលមិនខានឡើយ។
«ពួកឯងចាប់នាងឲ្យបាន» ហេតធឺរ៍ បញ្ជា។ អង្គរក្សឈូឆររត់តាមស្រីមាឌល្អិត ដែលក្លាហានហិង្សា លើរាងកាយចៅហ្វាយរបស់ពួកគេ តែពួកគេចាប់នាងមិនបានឡើយ។ ត្រឹមមួយពព្រិចភ្នែកសោះ នាងក៏បាត់ស្រមោលទៅហើយ។
អ្នកចាំនៅក្នុងឡានក្ដៅដូចរងើកភ្លើង ពេលកូនចៅចាប់នាងមិនបានទៀត គេក៏កាន់តែឆេះឆួលលើសដើមទៅទៀត។
ម៉ោង៤:៣០នាទី ទើបរ៉ូម៉ាបានធ្វើដំណើរមកដល់សណ្ឋាគារដែលនាងធ្វើការ។ នាងយឺតពេលអស់កន្លះម៉ោង ព្រោះតែបានជួបឧបទ្ទវហេតុ តាមផ្លូវ។ ប្រធានផ្នែក ស្ដីបន្ទោសនាងតិចតួច រួចក៏ដេញនាងឲ្យទៅធ្វើការធម្មតា។
«រ៉ូម៉ាកើតអ្វីឡើងនៅតាមផ្លូវ?» មិត្តរួមផ្នែកឈ្មោះ រេនណាសួរដោយក្ដីបារម្ភ ពេលចូលមកដល់បន្ទប់ផ្លាស់ប្ដូរឯកសណ្ឋាន។
«គឺមានរឿងតិចតួចកើតឡើង»
«តិចតួច! ដល់ថ្នាក់រលាត់ស្បែកបែបនេះមែនទេ?» រេនណាចាប់ដៃមិត្តមកកាន់ ព្រមទាំងលាបថ្នាំឲ្យថ្នមៗ។ រ៉ូម៉ានិយាយថាតិចតួច តែនាងមិនគិតបែបនោះឡើយ។ សម្រាប់ដៃតូចៗ ស្អាតបែបនេះ មិនគួរឲ្យមានរបួសបន្តិចសោះឡើយ។
«អរគុណដែលបារម្ភពីខ្ញុំ» នាងរំភើប និងទឹកចិត្តមិត្តរបស់ នាងខ្លាំងណាស់។ រេនណា បារម្ភ នឹងមើលថែនាងរហូតមកចាប់តាំងពីនាងបានស្គាល់ រេនណា ។
«ព្រោះឯងជាមិត្តរបស់ខ្ញុំ... តោះកុំគិតច្រើន យើងទៅធ្វើការទៅ ថ្ងៃនេះខ្ញុំសុំចេញមុនម៉ោងផង»
«អ្ហឺ តោះ!» ពីរអ្នកមិត្តភក្តិក៏នាំគ្នា ចេញទៅធ្វើការដូចធម្មតា។ការងារ នៅក្នុងសណ្ឋាគារលំដាប់ប្រទេស មានភ្ញៀវចេញចូលមិនឈប់មិនឈរ ជាពិសេសភ្ងៀវអ្នកមានតែម្ដង។ រេនណា នាងធ្វើការដល់ម៉ោង៩យប់ នាងក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះមុន ព្រោះនាងមានណាត់ជាមួយនិងប្អូនប្រុសរបស់នាង។ រ៉ូម៉ា ធ្វើការងារដូចធម្មតានាងធ្វើដល់
ម៉ោង១២យប់ទើបនាងបានសម្រាក ព្រោះសណ្ឋាគារនេះ ថ្វីត្បិតតែមានឈ្មោះជាសណ្ឋាគារមែន តែមួយផ្នែកនៃសណ្ឋាគារនេះ គឺវាដូចជាក្លឹបកំសាន្ត ដ៏ធំមួយអ៊ីចឹង។ ក្នុងនោះមានល្បែងកំសាន្តគ្រប់ប្រភេទទាំងអស់ សូម្បីតែការបម្រើសេវាកម្មផ្លូវភេទ ក៏មានដែរ។
«រ៉ូម៉ាមកនេះបន្តិច» ប្រធានផ្នែករាងខ្ពស់ស្រឡះបក់ ដៃហៅរ៉ូម៉ា ឲ្យដើរទៅរក នាងតូច ដែលទើបតែរួចដៃពីការលើក អាហារឲ្យភ្ងៀវក៏ប្រញាប់ដើរទៅរកប្រធានផ្នែកភ្លាម។
«ជួយទៅមើលភ្ងៀវបន្ទប់១២០៨ជាន់ទី៧១ ផងរ៉ូម៉ា គេមានបញ្ហាត្រូវទៅដោះស្រាយបញ្ហឲ្យគេ»
«ទៅមើលភ្ងៀវមែនទេបង? ខ្ញុំជាបុគ្គលិករត់តុទេ ខ្ញុំម៉េចនឹងអាចធ្វើកិច្ចការទាំងនោះបានទៅ?» នាងគ្រាន់តែជាបុគ្គលិករត់តុប៉ុណ្ណោះម៉េចនឹងអាច ទៅជួយដោះស្រាយបញ្ហាឲ្យភ្ងៀវទៅ!
«ហេតុអីមិនបាន? បើនាងក៏ជាបុគ្គលិក នៅក្នុងសណ្ឋាគារនេះទេតើ!...យើងជាប្រធាន បញ្ជា នាងត្រូវតែធ្វើ»
«ចាស» ពេលត្រូវសម្លុតនាងតូចក៏ឈ្ងោកមុខ ឈ្ងោកមាត់ទទួលទាំងខ្លាចរអែង។
«ប្រយ័ត្នផងគេជាភ្ងៀវ VIP កុំឲ្យគេទាស់ចិត្តឲ្យសោះ» មេការកុហកយ៉ាងសមទាំងការពិតមនុស្ស ដែលនាងឲ្យរ៉ូម៉ា ទៅជួបគឺជាម្ចាស់សណ្ឋាគារ លាក់ឈ្មោះនេះសោះ។
«ចាសបង» រ៉ូម៉ា រលះរលាំងដើរទៅធ្វើការ តាមបញ្ជាគេ។ទោះបីនាងមិនចង់ក៏ដោយ។ ការងារនាង គ្រាន់ជាអ្នករត់តុធម្មតាប៉ុណ្ណោះ តែចៅហ្វាយប្រើហើយ តើនាងទៅប្រកែកអ្វីបាន?
ទៅដល់មុខបន្ទប់១២០៨ រ៉ូម៉ា បានឃើញថាមានបុរសឈុតខ្មៅចំនួន៨នាក់ឈរ រងចាំជាស្រេច។ រ៉ូម៉ាភ័យណាស់ព្រោះពួកគេ មិនមែនសាមញ្ញឯណា? មាឌធំ ចម្រុះជនជាតិទៀតផង មើលទៅគួរឲ្យខ្លាចខ្លាំងណាស់ និងប្រហែលៗមុខដែរ។ នាងស៊ឹងតែរត់ចូលជណ្ដើរយន្តវិញទៅហើយ បើកុំតែបុរសឈុតខ្មៅម្នាក់ ដែលជាជន
ជាតិរុស្ស៊ីនិយាយឡើងមុន។
«សុំអញ្ជើញអ្នកនាង! ចៅហ្វាយ របស់ខ្ញុំរងចាំនៅខាងក្នុង» បុរសជនជាតិរុស្ស៊ីមាឌធំខ្ពស់ បើកទ្វារឲ្យ រ៉ូម៉ា ចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទាំងដែល រ៉ូម៉ា មិនចង់ទាល់តែសោះ នាងស្ទាក់ស្ទើរមិនចង់ចូលតែបុរសដដែលនោះ ក៏និយាយឡើងម្ដងទៀត។
«អ្នកនាងយឺតតែបន្តិចទៀត ចៅហ្វាយខឹងមិនខានឡើយ»
«សុំទោស! ខ្ញុំចូលហើយ» នាងក៏ដើរចូលទៅហើយ គេក៏បិទទ្វារ។ រ៉ូម៉ាងាកក្រោយ មើលទៅទ្វារដែលបានបិទបន្តិច ទើបដើរចូលទៅខាងក្នុងបន្ត។
«សួស្ដី! ខ្ញុំជាបុគ្គលិករបស់សណ្ឋាគារ បានមកដល់ហើយខ្ញុំមកដោះស្រាយបញ្ហាជូនលោក» ព្រោះតែបន្ទប់ស្ងាត់ជ្រងំទើបនាងត្រូវណែនាំខ្លួនទាំងមិនឃើញមានអ្នកណាម្នាក់សោះ។ តែគ្រប់យ៉ាងក៏នៅតែស្ងាត់! ស្ងាត់គ្មានសំឡេងឆ្លើយតបដដែល។
«សួស្ដី! មានអ្នកនៅទេ?» រ៉ូម៉ាហៅរកគេម្ដងទៀត។ ភ្នែកក៏រេចុះឡើងជុំវិញបន្ទប់ ដើម្បីរកមើលមនុស្ស តែខណៈនោះក៏ស្រាប់តែ...
«អុ! អាយ!!» រ៉ូម៉ា ឧទានឡើងដោយភាពភ្ងាក់ផ្អើល ពេលសុខៗ ស្រាប់តែមានមនុស្សមកក្រសោបចង្កេះរបស់នាង ពីក្រោយ យ៉ាងណែន ក្លិនស្រាក៏ឆួលពេញច្រមុះនាងដែរ ព្រោះគេប្រហែលផឹកស្រា។
«អ្ហឹម...ក្រអូបណាស់» មនុស្សមាឌធំ ជ្រុបមុខជាប់នៅនិងកញ្ជឹងក.សខ្ចីរបស់រ៉ូម៉ា។ ដង្ហើមក្ដៅ ដែលសាយភាយ ធ្វើឲ្យរ៉ូម៉ាព្រឺអស់មួយតួខ្លួនតែម្ដង។
«លែងខ្ញុំ! ហ៊ឺ...»
«ខ្លាច?» គេសួរ ដោយទាញរាងតូចឲ្យបែរមកប្រឈមមុខ។ពេលនោះ ចិញ្ចើមក្រាស់ក៏ត្រូវលើកខ្ពស់ ពេលឃើញច្បាស់ថានាងជាអ្នកណា។
ពិភពលោកនេះពិតជាចង្អៀតមែនហើយ...
មិនស្មានសោះថាពេលនេះ រ៉ូម៉ាគ្រីស្ទីណា កំពុងស្ថិតនៅក្នុងរង្វង់ដៃរបស់គេ។ នាងមករកគេដោយខ្លួនឯង ទាំងពីល្ងាចកូនចៅរបស់គេ ខំរត់រកនាងស្ទើរស្លាប់ តែរកមិនឃើញសោះពេលនេះបែរជាបានជួប បានក្រសោបនាងយ៉ាងពេញដៃទៅវិញ។
«ហ៊ឹក លែងខ្ញុំ!» រ៉ូម៉ា ព្យាយាមបម្រះចេញពីរង្វង់ដៃរបស់គេតែគេកាន់តែឱបនាងណែន។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះទេគេនៅឱនមុខមកថើបឈ្មុសស្មុលនាងទៀតផង។
«កុំរើ!» គេគំរាមកាច មុននឹងលើកបីនាងដាក់ទៅលើពូក។
«អា៎!...» សំឡេងស្រួយស្រេស របស់ស្រីតូចក្នុងវ័យ២០ឆ្នាំ បន្លឺឡើង ខណៈដែលរាងកាយរបស់នាង ត្រូវបានលូកលាន់ដោយបុរសប្លែកមុខមាឌធំម្នាក់នេះ យ៉ាងខ្លាំងខ្លា នាងចាំគេមិនបាននោះឡើយថាគេជាអ្នកណា នាងដឹងត្រឹមថា នាងមកតាមការបញ្ជា
របស់ប្រធានផ្នែកតែប៉ុណ្ណោះ។
«ក្រែងមកបម្រើយើង?» ពេលដែលស្រីនៅក្នុងរង្វង់ ដៃនាងព្យាយាមរើ កញ្ជ្រោលបង្ហាញការមិនពេញចិត្ត គេក៏ងើបមុខមកសួរនាងដោយសំឡេងកាច។
«ចា...ចាស!» សំណួររបស់គេធ្វើឲ្យនាងតូចសម្ងំស្ងៀមបន្តិច មុននឹងឆ្លើយតបទាំងសំឡេងញ័រ ព្រោះទប់ភាពភ័យខ្លាចមិនបាន។
«ហើយចាំបាច់ប្រឹងរើបម្រះធ្វើអី?» មនុស្សស្រវឹងតែរាងកាយរឹងមាំពេញដោយថាមពល។ ញោចមាត់ញញឹមចំអកបន្តិចមុននឹងបន្ធូរដៃពីរាងកាយតូចច្រឡឹង របស់ស្រីមាឌល្អិត ប្រើកែវភ្នែកពណ៌ផ្សែងបារមីសម្លឹងនាង ដោយការគំរាមកំហែងបំផុត បញ្ជាក់ច្បាស់ គេជាមនុស្សមិនចូលចិត្តភាពរញេរញ៉ៃ ឬស្រីរឿងច្រើនដូចនាងនោះឡើយ។
«ខ្ញុំមានតួនាទីបម្រើលោកតែមិនមែនបម្រើបែបនេះ!»
«មិនចូលចិត្ត?»សម្ដីដែលនាងបដិសេធត្រូវបានគេយល់ទៅជាន័យផ្សេង។ ក្នុងគំនិតគេពេលនេះនាងជាអ្វី? ប្រាកដជាស្រីដែលត្រូវបញ្ជូនឲ្យមកបម្រើផ្គាប់ផ្គន់ គេរឿងលើគ្រែនេះហើយ។
នាងតូចស្ងាត់ ព្រោះមិនយល់ប៉ុន្មានចំពោះទឹកមុខនិងពាក្យសម្ដីរបស់គេ។ មិនបានដឹងឡើយ គេនិយាយពីអ្វី ជាមួយនាងហើយសុខៗ ហេតុអ្វីមកបំពាននាងបែបនេះ?
«ធ្វើមុខបែបនេះនាងកាន់តែទាក់ទាញហើយដឹងទេ?»
គេលើកដៃ ទៅអង្អែលបបូរមាត់ក្រពុំរបស់នាង ដោយកែវភ្នែកមានពន្លឺ។ មុននឹងឱនទៅជិតបបូរមាត់ស្អាត ហើយគ្រប់គ្រោងដោយភាពពុះកញ្ជ្រោល។
ភាពស្ទាត់ជំនាញរបស់គេ។ ធ្វើឲ្យស្រីតូច នៅក្នុងរង្វង់ដៃមិនអាចប្រកែកបានមិនអាចរើបាន រឹតតែមិនអាចច្រានគេចេញ។ នាងក៏មិនយល់ដែរ ហេតុអីវាបែបនេះ! ហេតុអីនាងមានអារម្មណ៍ថាក្ដៅ មានអារម្មណ៍ថាមិនខឹងចំពោះទង្វើគេអញ្ជឹង!
«អ្ហឺ...អឹម...ក្ដៅសម្បើមណាស់នាងច្រម៉ក់» បុរសមាឌធំ ថ្ងូរជាចង្វាក់ដាក់ស្រីតូច ដែលនាង គិតតែពីរមិចរមួលខ្លួន។ ធ្វើឲ្យប្រឡោះភ្លៅគេក្ដៅកាន់តែខ្លាំង។ បន្ទាប់មកទើបរហ័សរហួន ទាញសម្លៀកបំពាក់របស់នាង និងខ្លួនឯងចេញទាល់តែអស់ ហើយ
ជ្រែកភាពមហិមាចូលក្នុងខ្លួនរបស់នាងភ្លាមៗ។
«អា៎!...ឈឺ!!» នាងតូចមានភាពឈឺចាប់។ ដៃតូចៗរបស់នាងប្រឹងក្ដាប់ណែន លើកទៅខ្វាចខ្នងរបស់គេ បង្ករស្នាម របួសជាច្រើន ឲ្យគេបានដឹង បានយល់ថា នាងទទួលយកគេមិនបាន។ តែគ្រប់យ៉ាង វាមិនអាចដូចអ្វីដែលនាងគិតនោះទេ ព្រោះថា...
គេជាមនុស្សដែលមិនដែលយល់!
មិនដែលខ្វល់!
ពីអារម្មណ៍ស្រីម្នាក់ណា ស្រាប់ទៅហើយ ស្រីដែលចូលមកបម្រើគេ សុទ្ធស៊ឹងតែជាមនុស្សលោភលន់ ចង់បានលុយរបស់គេ បែបនេះពួកនាង ក៏ត្រូវតែទទួលបានភាពព្រៃផ្សៃ របស់គេបែបនេះហើយ រួមទាំងនាងផងដែរ ដែលត្រូវទទួលយកវាឲ្យបាន។
«អ្ហា៎...នាងអស្ចារ្យណាស់»
«ខ្ញុំឈឺ...» នាងហូរទឹកភ្នែក។ មានឱកាសពេលគេដល់គោលដៅ គេដោះលែងបបូរមាត់ នាងក៏ប្រាប់គេ សង្ឃឹមគេយល់ ព្រមបញ្ឈប់... តែគ្រប់យ៉ាង វាមិនមែនបែបនោះ...
«តែយើងមិនទាន់ឆ្អែត» ហើយបន្ទាប់មក គេក៏ចាប់រាងកាយរបស់នាងឲ្យដេកផ្កាប់មុខម្ដង។ មុននឹង ទាញត្រគាករបស់នាង ឲ្យហើបខ្ពស់ គ្រប់គ្រងនាងពីខាងក្រោយ។ ហើយគេក៏បន្តធ្វើរឿងទាំងនេះជារឿយៗ ដែលគ្រប់កាយវិការ ទាំងអស់ មានតែភាពព្រៃផ្សៃ ហើយព្រៃផ្សៃទៀត រហូតដល់នាង ដែលត្រឹមជាមនុស្សស្រីដែលមានរាងកាយតូចជាងគេ ត្រូវគេងសន្លប់អស់សភាពនៅលើគ្រែ។
