អំណាចស្នេហ៍ម៉ាហ្វៀ
ភាគទី ៩+១០
[ដាក់សំណើរ]
«យើងមានសំណើរឲ្យនាងជ្រើសរើស!» បន្ទាប់ពីគេគិតបានថាគេមិនទាន់ឆ្អែតឆ្អន់ និងរាងកាយដ៏ផ្អែមឆ្ងាញ់ របស់នាងហើយ គេក៏រកវិធីនិយាយជាមួយនាង ដោយការដាក់សំណើរ។
«ហ៊ឹកៗ...» រ៉ូម៉ា ខ្សឹកខ្សួល នាងមិនឆ្លើយតបអ្វីទាំងអស់ពេលនេះ សូម្បីយំក៏យំមិនឮដែរ មាត់របស់នាងហើមជាំ ដោយស្នាដៃរបស់គេ ដែលបឺតជញ្ជក់មិនឈប់មិនឈរ។
«ធ្វើជាស្រីរបស់យើង! នោះយើងនឹងព្រមឲ្យនាងមាន សេរីភាពវិញ... រស់នៅបែបដែលនាងចង់បាន ឬត្រូវការអ្វីយើងនឹងជួយនាងគ្រប់យ៉ាង តែរឿងសំខាន់មួយ នាងត្រូវធ្វើ គឺបម្រើយើងរាល់ពេល ដែលយើងត្រូវការនាង...តើយល់ព្រមទេ? ឬនាងចង់រស់នៅ ខុនដូរទំនើបៗ ឬនៅទីនេះក៏បានដែរយើងអនុញ្ញាត!»
«ខ្ញុំមិនចង់នៅជាមួយលោកទេ» នាងនិយាយទាំងអួល មិនបានយល់ព្រមសំណើររបស់គេទេ តែចំណុចចុងក្រោយនេះ វាធ្វើឲ្យនាងរបូតមាត់បដិសេដបានភ្លាមៗ។
«ស្ដាប់ឲ្យច្បាស់ណា៎! នាងមានសិទ្ធិជ្រើស ថាចង់រស់នៅទីណាប៉ុណ្ណោះតែការធ្វើជាស្រីបម្រើយើង នាងត្រូវតែធ្វើស្រាប់ហើយបដិសេធមិនបានទេ»
«ហ៊ឹក...ខ្ញុំជាមនុស្ស! ខ្ញុំក៏មានតម្លៃដែរ ខ្ញុំត្រូវការរស់នៅតាមរបៀបរបស់ខ្ញុំ! ខ្ញុំត្រូវការមានសេរីភាព ខ្ញុំមិនធ្វើជាស្រីបម្រើតណ្ហារបស់អ្នកណាទេ» អយុត្តិធម៌ពេកហើយ សម្រាប់ជីវិតរបស់នាង។រឿងអ្វី! ហេតុអ្វី ឲ្យនាងត្រូវមកចួបគេទៀតហើយ? រឿងរ៉ាវនៅយប់នោះ ទម្រាំនាងធ្វើចិត្តធូរស្បើយបាន នាងត្រូវចំណាយពេលវេលាជាច្រើនថ្ងៃ។ នាងខូចចិត្តណាស់ ដែលត្រូវបង់ខ្លួន ឲ្យមនុស្ស
មិនស្គាល់មុខ រួមទាំងទង្វើដ៏ព្រៃផ្សៃរបស់គេ ដល់ថ្នាក់នាងសន្លប់ទៀតរឹតតែធ្វើឲ្យនាងខ្លាច ខ្លាចមកដល់ពេលនេះ ក៏នាងមិនបាត់ខ្លាចគេដែរ។
«នាងជាស្រីលើគ្រែ របស់យើងហើយ ហេតុនេះនាងទៅបម្រើអ្នកណាផ្សេងក៏មិនបានដែរក្រៅតែពីបម្រើយើង»
«មនុស្សអាក្រក់លោកមានសិទ្ធអីមកបញ្ជាខ្ញុំ?»
«សិទ្ធិជាប្ដីរបស់នាងនោះអី!»
«លោកក៏ជាប្ដីស្រីៗ ទាំងអស់ ដែលលោកដេកជាមួយដែរមានប្រពន្ធច្រើនគគោកហើយ កុំរាប់ខ្ញុំជាប្រពន្ធលោកម្នាក់ទៀត»
«ត្រូវតែរាប់! ព្រោះនាងជាប្រពន្ធរបស់យើងរ៉ូម៉ា!» ស្រីទាំងអស់នោះ គេដេកជាមួយមែន តែគេមិនបានមានអារម្មណ៍ មានសេចក្ដីសុខ ដូចជាពេលគេរួមស្នេហ៍ ជាមួយនាងទេ។ បែបនេះហើយទើបគេមិនអាចដោះលែងនាងបានងាយៗ។
«ខ្ញុំមិនមែនទេ!» ឮហើយ វាធ្វើឲ្យនាង កាន់តែខ្ពើមរអើមខ្លួនឯង។ រ៉ូម៉ាបែរទៅស្រែកដាក់គេដោយភ្លេចខ្លួន ទើបធ្វើឲ្យគេកាន់តែខឹង។ ទឹកមុខនិងក្រសែភ្នែករបស់នាង គេមិនពេញចិត្តទេ។ គេចង់ឲ្យនាងដូចជាស្រីដទៃណាស់ ពេលបានក្លាយជាស្រីរបស់គេ ពួកនាងសុទ្ធតែត្រេកអរ ចង់បម្រើគេទៀត មិនមែនដូចនាងគិតតែពីយំ ដូចពេលនេះទេ។
«ក្លាហាន ស្រែកណាស់មែនទេ?»
«អឹក! ខ្ញុំ...អ្ហឺម» គេស្ទុះទាញនាងទៅថើបញក់ញីខ្លាំងៗ ខាំបបូរមាត់នាងទាល់តែចេញឈាមមករឹមៗ។
«អ្ហ៊ឺ...» រ៉ូម៉ាព្យាយាមរើខ្លាំងៗ រហូតភួយដែលខំទាញមករុំខ្លួនត្រូវរបូត ចុះអស់នៅសល់តែរាងកាយននលគោក ចំពោះមុខគេ។ រូបភាពចំពោះមុខ ដាស់អារម្មណ៍បានភ្លាមៗ គេជញ្ជក់មាត់មើលនាងយ៉ាងគួរឲ្យស្អប់ រហូតរ៉ូម៉ាដឹងខ្លួនឯងននលគោក។
«អា៎! កុំមើលខ្ញុំបែបនេះ!» នាងយកដៃមកបិទខ្លួនព្យាយាមត្បៀតជើងបិទបាំងកន្លែងសំខាន់ ពីភ្នែកគេតែមិនសម្រេច។ គេចាប់ដៃរបស់នាងសង្កត់នឹងពូកជាប់។
«អ្ហ៊ឺ...កុំធ្វើបាបខ្ញុំ...»
«មិនបានធ្វើបាបទេ! តែធ្វើឲ្យមានសេចក្ដីសុខ ច្រើនជាង»គេប្រើដៃទៅរុករាន ខ្ញាំកុលាបរបស់នាងភ្លាមៗ ធ្វើឲ្យនាងពើងត្រគាកទទួល។ ហើយពេលវេលាបន្ទាប់ទៀត គេក៏ចាត់ការនាងដោយដំបងសាច់របស់គេ ដួសដងយកសេចក្ដីសុខ ពីរាងកាយរបស់នាងម្ដងទៀត។
+បន្ទប់ធ្វើការ
រូបថតជាច្រើនសន្លឹកត្រូវបានបោះចោលរាយប៉ាយ ពេញក្នុងបន្ទប់ បន្ទាប់ពីដៃមាំរបស់ អាន់ដឺសាន់ ឈោងកាន់មិនបានសូម្បីតែមួយនាទី។ គេទើបតែចុះមកពីជាន់ខាងលើ មុននេះបន្តិចប៉ុណ្ណោះ បន្ទាប់ពីគេបានបញ្ចេញកម្លាំងអស់ជាច្រើនម៉ោងជាមួយនិងរ៉ូម៉ា។
«ចៅហ្វាយទំនាក់ទំនងលោកម្ចាស់ហើយនិង ម៉ាដាមម៉ារីដាកាន់តែល្អហើយ ខ្ញុំគិតថាចៅហ្វាយ បណ្ដោយទៀតមិនបានទេ»ហេតធឺរ៍ រៀបរាប់ដោយការគិតពិចារណា ប្រាប់ដល់ ចៅហ្វាយរបស់ខ្លួន។ អាន់ដឺសាន់ មិនពេញចិត្តនិងឪពុក ដែលយកប្រពន្ធថ្មីចូលផ្ទះជំនួសតំណែងម៉ាក់របស់គេឡើយ ហើយពិសេសទៀតនោះនៅលើកមុខ មាត់ម៉ាដាមម៉ារីដា ជាភរិយា ឲ្យសង្គមទទួលទៀតទើបគេធ្វើដំណើរមកដល់ម៉ូស្គូ ទឹកដីកំណើតខាងអ្នកម៉ាក់សម្រេចចិត្តកាន់តំណែងត្រកូលខាងម្ដាយជាម៉ាហ្វៀ។
«ឯងចង់ឲ្យយើងធ្វើម៉េច! ទៅរស់នៅទីនោះ យើងច្បាស់ជាសម្លាប់ស្រីនោះមិនខានទេ» គេជាមនុស្សកាចណាស់ គេដឹងខ្លួនឯងច្បាស់មករហូត។ ការគេចមកដល់ទីនេះ គឺព្រោះ តែគេមិនចង់បង្ករបញ្ហាជាមួយម្ដាយចុងហើយ និងលោកប៉ានោះហើយ។
«តែចៅហ្វាយ...រូបថតនោះចៅហ្វាយ មិនទាន់មើលអស់ទេ លោកម្ចាស់បាននាំម៉ាដាមម៉ារីដា ទៅពិនិត្យសុខភាពហើយទាន»អាន់ដឺសាន់ បែរមករកកូនចៅ លើកចិញ្ចើមដោយងឿងឆ្ងល់ ទើបហេតធឺរ៍ និយាយបន្ត។
«លោកម្ចាស់នាំម៉ាដាម ទៅពិនិត្យសុខភាពហើយ បើម៉ាដាមអាចពពោះបាន លោកនឹងបង្កើតទាយាទឲ្យ រ៉ូ្រឌីហ្គោល៍ មិនខានឡើយ»
«ហ៊ឹះ!បង្កើតទាយាទអ៊ីចឹងហ្អេស?» អាន់ដឺសាន់ សើចទាំងមានអារម្មណ៍ថាឈឺចាប់។ ប៉ារបស់គេ ប្រហែលស្រលាញ់ស្រីម្នាក់នេះណាស់ហើយមើលទៅ ទើបដល់ថ្នាក់ ចង់បង្កើតទាយាទឲ្យ រ៉ូ្រឌីហ្គោល៍ ទៀត ទាំងដែលនៅជាមួយម៉ាក់របស់គេ ក្រៅតែពីកើតរូបគេមក ដោយមិនបានតាំងចិត្តហើយ គាត់ក៏មិនព្រមមានកូនទៀតទាល់តែសោះ។ ហេតុផលគឺព្រោះប៉ា មិនបានស្រលាញ់ម៉ាក់របស់គេឡើយ។ ហើយទំនាក់ទំនងជាគ្រួសារកើតឡើងដោយភាព
ស័ក្កិសម រវាងគ្រួសារទាំងពីរប៉ុណ្ណោះ។
«បាទ ចៅហ្វាយ» កូនចៅឱនគំនាប់ឆ្លើយ ទាំងភ័យខ្លាច។ គិតទៅក៏ហួសចិត្តនិងលោកម្ចាស់ដែរ ចំណាស់នេះទៅហើយ នៅចង់មានកូនទៀត។
«មើលទៅយើងចិត្តល្អពេកហើយ... វាគួរតែដល់ពេល ដែលយើងបង្ហាញឈាមអាក្រក់ៗ របស់គាត់ចេញមកខ្លះហើយ រៀបចំគ្រប់យ៉ាងឲ្យបានរៀបរយ យើងនឹងត្រឡប់ទៅអេស្ប៉ាញវិញ នៅថ្ងៃស្អែកនេះ»
«ចៅហ្វាយ ចុះក្មេងស្រីម្នាក់នោះ! ចៅហ្វាយអស់អារម្មណ៍ជាមួយនាងហើយឬនៅទេ?» ហេតធឺរ៍ សួរតាមអ្វីដែលបានមើលឃើញ។ ចៅហ្វាយរបស់គេ ស៊ឹងមិនឲ្យរ៉ូម៉ាបានសម្រាកទេ ប៉ុន្មានថ្ងៃមកនេះ ទាំងអស់នេះហើយដែលគេ មិនចាប់អារម្មណ៍មិនបាន។ ទៅអេស្ប៉ាញលើកនេះ មើលទៅមិនមែនទៅហើយ ត្រឡប់មកវិញងាយទេ។
«យើងមិនចូលចិត្តស៊ីមនុស្សស្រីដដែលៗទេ ឯងដឹងស្រាប់ហើយ» អាន់ដឺសាន់ និយាយយ៉ាងមុតមាំ តែហេតធឺរ៍ នៅមិនព្រមជឿ។ ការពិតពីមុនវាបែបនោះពិតមែន ស្រីដេកជាមួយគេ ដេកបានតែម្ដងប៉ុណ្ណោះ នឹងត្រូវចេញហើយ តែស្រីម្នាក់នេះច្រើនថ្ងៃមកហើយ បើរាប់ពេលនៅលើគ្រែក៏មិនតិចដងដែរ។
«អ៊ីចឹងដោះលែងនាងឲ្យមានសេរីភាពវិញមែនទេចៅហ្វាយ?»
«ឯងចង់ចិញ្ចឹមនាងហ្អេស?» គេស្រាប់តែមួរម៉ៅភ្លាមៗព្រោះដឹងថា ហេតធឺរ៍ គិតអ្វីដែលធ្វើឲ្យគេអាម៉ាស់។
«អត់ទេចៅហ្វាយា! ខ្ញុំសួរ ព្រោះមិនចង់ធ្វើអ្វីខុសចិត្តរបស់ចៅហ្វាយតែប៉ុណ្ណោះទាន»
«ឯងចេញទៅធ្វើស្អី ក៏ធ្វើទៅ! ធុញណាស់!» អាន់ដឺសាន់ ទ្រាំលាក់បាំង គេចវេសពីក្រសែភ្នែកកូនចៅមិនបាន ទើបដេញគេឲ្យចេញ។ នាយជំនិតធ្វើតាមគ្រប់យ៉ាង។ គេឱនគំនាប់ចៅហ្វាយបន្តិចមុននឹងចេញពីបន្ទប់។
ជាន់ខាងលើ...
ជឹបៗៗ...
សំឡេងសត្វស្លាប បន្លឺឡើងតិចៗនៅលើមេគឈើ។ រ៉ូម៉ាឮតាមរយៈបង្អួចកញ្ចក់ ដែលបានបើកចោល។ នាងតូច ស្ទុះងើបទាំងខ្លួនហើមជាំ ភ្នែកក៏ព្យាយាមបើក រកមើលបុរសដែលញាំញីនាងជុំវិញបន្ទប់។
មើលណេះ មើលណុះ មិនឃើញគេទេទើបរាងធូរចិត្តបន្តិច។នាងលូកដៃ ទៅរកកន្លែងបើកភ្លើង រកមើលគេម្ដងទៀត ឲ្យប្រាកដចិត្តថាគេមិនបាន នៅក្នុងបន្ទប់ ទើបហ៊ានចុះពីលើគ្រែ យកអាវឃ្លុំមួយនៅក្នុងទូរមកពាក់ ហើយចេញទៅរានហាលខាងក្រៅ។
«ម៉ាក់...ជួយកូនផងហ៊ឹក...» ពេលនេះទើបដឹងថា ជីវិតមិនថាប្រឹងរឹងមាំយ៉ាងណា ក៏នៅតែត្រូវការម្ដាយដែរ។ រ៉ូម៉ាអង្គុយយំនៅខាងក្រៅបន្ទប់។ខ្យល់ត្រជាក់ៗបក់ផាត់ មកប៉ះរាងកាយ ធ្វើឲ្យនាង កាន់តែមានអារម្មណ៍ថារងារ កណ្ដោចកណ្ដែងបំផុត។ វិនាទីនេះនាង ពិតជានឹកដល់អ្នកម៉ាក់ របស់នាងណាស់ទោះគាត់ មិនដែលខ្វល់មិនដែលមានពាក្យល្អ មិនដែលអើពើពីជីវិតកូនស្រី ម្នាក់នេះក៏ដោយ តែនាងនៅតែស្រលាញ់គាត់ នឹកដល់គាត់ ចង់ឮសំឡេង
របស់គាត់រហូត នាងរងចាំគាត់គ្រប់វិនាទី។
«ម៉ាក់...តើខ្ញុំបានជួបម៉ាក់ទៀតដែលទេ?» ពេលបន្តទៀត នាងក៏គិតដល់ ការបែកបាក់ដែល មិនអាចជួប។ នាងមកនៅទីនេះប៉ុន្មានថ្ងៃហើយ អ្វីក៏មិនដែលបានឃើញដែរ ក្រៅតែពីដើមឈើតូចធំ អ្នកបម្រើស្រីពីរនាក់និងបុរសមានធំជាច្រើនដែលនាងសែនខ្លាចបំផុត។
«ចង់រអ៊ូហាលទឹកសន្សើមដល់ណាទៀត? ល្មមចូលមកក្នុងបានហើយ» សំឡេងមាំបន្លឺឡើង ពីចំហៀងខាងលិច ធ្វើឲ្យនាងតូច ឱបខ្លួនថយក្រោយរហូតចាល់និងរបៀង។
«កុំចូលម៉ោក៍!»
«ហើយយ៉ាងមិច! ឆ្គួតហើយតើមែនទេ?» ពាក្យសម្ដីផុយៗ ដ៏អាក្រក់ស្ដាប់របស់ អាន់ដឺសាន់ ធ្វើឲ្យរ៉ូម៉ា ឈ្ងោកមុខចុះ ហូរទឹកភ្នែកកាន់តែខ្លាំង។
«ល្អណាស់! រឹងក្បាលមិនព្រមក្រោកបែបនេះ នៅហាលទឹកសន្សើមទីនេះហើយ» និយាយហើយ គេក៏បិទទ្វារដើរចូលទៅខាងក្នុងវិញទាំងមួម៉ៅ។ មើលទៅរ៉ូម៉ា ជាមនុស្សស្លូតបូតតែពេលខ្លះក៏រឹងក្បាលគួរឲ្យធុញដែរ។
«ខ្លាំងណាស់មែនទេក្មេងឆ្គួត!» គេដើរ រអ៊ូម្នាក់ឯង ដោយអារម្មណ៍មួម៉ៅ។ អ្នកបម្រើដែលគេឲ្យលើកអាហារមក ផ្អើលស៊ឹងតែធ្លាក់ថាស់អាហារពីដៃទៅហើយ។
«ចៅហ្វាយ ខ្ញុំលើកអាហារមកតាមបញ្ជាហើយចាស»
«យកទៅវិញទៅក្មេងនោះខ្លាំងសម្បើមណាស់ បែបនេះមិនបាច់ស៊ីអ្វីទេ» គេបញ្ជាយ៉ាងដាច់ខាត មុននឹងដើរទៅចូលបន្ទប់ទឹក តែក៏ត្រូវឈប់ឆ្ងក់ពេល អ្នកបម្រើមិនព្រមចេញសោះ។
«ហើយយ៉ាងមិច?»
«តែចៅហ្វាយ...មុនចៅហ្វាយចាប់អូសដៃអ្នកនាងរ៉ូម៉ា ឡើងមកជាន់ខាងលើ អ្នកនាងមិនទាន់បានញុាំអ្វី ចូលពោះទេចាស នាងខ្ញុំបារម្ភថានាងនឹង...»
«អ៊ីចឹងទុកត្រង់ហ្នឹងហើយ» គេទើបតែដឹងនៅពេលហើយថារ៉ូម៉ា អត់អាហារជាច្រើនពេល។ នេះគេបង្ខំនាង ដល់ថ្នាក់មិនបានបាយ មិនបានទឹកផងមែនទេ?
«ចាស ចៅហ្វាយ» អ្នកបម្រើសប្បាយចិត្តណាស់ ពេលដែលចៅហ្វាយព្រមឲ្យទុកអាហារ។ តែអ្វី ដែលធ្វើឲ្យនាងឆ្ងល់នោះគឺកាយតូច ដែលនាងគិតថាច្បាស់ជានៅលើគ្រែ បែជាមិនឃើញនាងសោះ។ តើនាងទៅនៅត្រង់ណាហើយ?
«ចេញបានហើយ!» គេគំហក។
«ចៅហ្វាយ ហើយឯណា...?»
«កុំចេះដឹង! ចេញបានហើយ!»
«ចាស នាងខ្ញុំសុំទោស» ទោះមិនចង់ចេញទៅក៏ដោយ តែឋានៈត្រឹមជាអ្នកបម្រើ ធ្វើឲ្យនាងនៅទៀតមិនបានទេ។ នាងចាកចេញទៅទាំងចិត្តនឹកឆ្ងល់ រ៉ូម៉ា ទៅនៅគន្លាតណាត្រង់បន្ទប់នេះ។
ក្រាក...
ទ្វារកញ្ចក់ ដែលបើកចូលទៅរានហាលខាងក្រៅ បន្លឺឡើងខណៈដែលជើងមាំរបស់ អាន់ដឺសាន់ ក៏បោះជារឿយៗ ទៅរកកាយតូចដែលឱបខ្លួនហាលទឹកសន្សើម។ នាងមិនព្រមចូលទៅក្នុងបន្ទប់វិញទាល់តែសោះ ព្រោះតែខ្លាចគេ។ នាងស៊ូឱបខ្លួនយំទាល់តែសន្លប់បែបនេះ។
«ក្មេងល្ងង់! យើងធ្វើបែបណាចំពោះនាងទៅ?» អាន់ដឺសាន់លើកនាងបីចូលមកខាងក្នុង ទាំងក្នុងចិត្តក៏រអូ៊រទាំម្នាក់ឯងមិនព្រម
ឈប់។
«ហ៊ឺ...» រ៉ូម៉ាថ្ងូរ នឹងននៀលខ្លួនតិចៗ ពេលគេដាក់ខ្លួនរបស់នាងដល់ពូក មុននឹងភ្នែករបស់នាងបានបើកឡើង។
«យ៉ាងម៉េច! ស្រួលខ្លួនមែនទេ?» គេយកដៃច្រត់ចង្កេះមើលក្មេងល្ងង់ដែលរឹងក្បាលននៀលដោយស្នាមញញឹមតិចៗ។ ប្រាប់ត្រង់ចុះ! គេមិនចង់ញញឹមបន្តិចឡើយតែគេហាមខ្លួនឯងមិនបានតែប៉ុណ្ណោះ។
«លោក!» នាងភ្ងាក់ផ្អើល។
«ជាមនុស្សណា! មិនមែនខ្មោចទេកុំមើលមកយើងបែបនេះ»
«លោកមិនមែនមនុស្ស! តែលោកជាបីសាចទៅវិញទេ!»
«ចង់ត្រូវរំលោភទៀតមែនទេបានព្រហើនបែបនេះហា៎?»
គេបន្លឺឡើង ដោយសំឡេងត្រជាក់ មុននឹងឱនទៅរកមុខស្អាតដាក់ច្រមុះស្រួចលលេមរបស់គេ ឲ្យប៉ះនិងច្រមុះរបស់នាងដោយទឹកមុខពុតត្បុតគួរឲ្យខ្លាច។
«មនុស្សល្មោភកាម! ខួរក្បាលគិតតែរឿងលើគ្រែ»
«ពិតមែនហើយ! រឿងលើគ្រែយើងស្ទាត់ជំនាញប៉ុណ្ណា នាងក៏ដឹងដែរ» អាន់ដឺសាន់ ដកមុខចេញមកវិញ តែគេបែរដាក់ ខ្លួនអង្គុយលើគ្រែហើយយកដៃឃាំងរាងកាយនាងជាប់ទៅវិញ។
«ចង់ធ្វើអី! កុំណា៎ កុំ...អ្ហឺម» យកអ្វីមករារាំង ក៏មិនបានដែរនៅពេលនេះ។ គេមិនដឹងដូចគ្នាដែរ នៅក្បែរនាង គេតែងតែគ្រប់គ្រង ខ្លួនឯងមិនបានទាល់តែសោះ តែងតែចង់ថើបចង់ប៉ះរហូត។
«អឹក...ខ្ញុំនឹងប្ដឹងលោកឯង!» នាងព្យាយាមនិយាយ ទាំងសំឡេងញ័រ។
«ចាត់ការចុះ! យើងមិនហាមទេស្រីស្អាត» ដកបរបូរមាត់មកវិញប្រាប់តែប៉ុណ្ដឹង ក៏ឱនទៅបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់តូច ម្ដងទៀត។ ដៃក៏ស្ទាបច្របាច់ដើមទ្រូងណែនក្បំ ធ្វើឲ្យនាងរមួលខ្លួន ទៅមកយ៉ាងស្រៀវស្រើប។
«អ្ហា! ឈ...ឈប់!»
«ប្រាកដចិត្តហើយឬ! ថាចង់ឲ្យយើងឈប់?» គេមិនជឿថានាងនឹងទ្រាំទ្របាន ចំពោះការបបោសអង្អែលរបស់គេទេ នាងត្រូវតែព្រមជាមួយគេក្នុងពេលបន្តិចទៀតនេះ។
«ឈប់ទៅ អ្ហា!...» នាងកំពុងតវ៉ា គេស្រាប់តែឈ្ងោកមកបឺតជញ្ជក់ចុងកំពូលស្រួចរបស់នាងភ្លាមៗធ្វើឲ្យនាងទប់សំឡេងថ្ងូរមិនបាន។
«ចង់ឲ្យបញ្ឈប់ទេរ៉ូម៉ា?» អាន់ដឺសាន់ ញញឹមដោយមានជ័យជំនះ។ គេស្ទាបអង្អែលនាងគ្រប់គន្លុកគន្លាត មិនឲ្យសេសសល់ ពិសេសអ្វីដែលធ្វើឲ្យគេមិនភ្លេចនោះគឺ ការបន្សល់ភាពជាម្ចាស់ លើរាងកាយរបស់នាង។
«ឈប់ទៅ...» មាត់ប្រកែក តែដៃបែរជាឱបរឹតរាងកាយគេ យ៉ាងណែនដូចខ្លាចរបូតទៅវិញអ៊ីចឹង។ អាន់ដឺសាន់ ពេញចិត្តចំពោះប្រតិកម្ម បែបជាកូនក្មេងរបស់នាងណាស់ ព្រោះវាធ្វើឲ្យគេកាន់តែពុះកញ្រ្ជោលឡើងទ្វេដងទៅទៀត។
«តែរាងកាយរបស់នាងកំពុងតែ ត្រូវការយើង... អ្ហឹម នៅស្អប់យើងទៀតទេរ៉ូម៉ា»
“ឈប់ហើយ...ឈប់ហើយ...” រ៉ូម៉ាគ្រវីក្បាល ទៅមកឆ្លើយតបជាមួយគេ ព្រោះនាងទ្រាំលែងបានទៀតហើយ រាងកាយរបស់នាងត្រូវការគេណាស់នៅពេលនេះ។
«ល្អ ណាស់” មិនអែអង់ទៀតព្រោះ គេក៏ត្រូវការនាងដូចគ្នាអាន់ដឺសាន់ចាប់ដំបងសាច់ ស៊កចូលក្នុងល្អាងស្នេហ៍ របស់នាងក្រមុំ យោលយោកតាមកម្លាំងប្រាថ្នាភ្លាមៗ។
«លោក អ្ហា...លោក...» បបូរមាត់ស្អាតបន្លឺឈ្មោះគេ ដាច់ៗដោយសំឡេងអង្វរកនាងហាក់ត្រូវការឲ្យគេ ធ្វើខ្លាំងជាងហ្នឹងទៀតនាងមិនត្រូវការតែប៉ុណ្នឹងទេ។
«ហៅយើងថាអាន់ ហៅថាអាន់ទៅ រ៉ូម៉ា...»
«អាន់... លឿនជាងហ្នឹងទៀតអាន់...»
«អ្ហឹម...យើងចូលចិត្តឲ្យនាងហៅឈ្មោះយើង»
«អាន់...អ្ហាសៗ»
«អ្ហឹម...រ៉ូម៉ា នាងរួតរឹតរបស់យើងណាស់» គេបន្ថែមចលនា កាន់តែញាប់ឡើងទ្វេដង។ គេមិននឹកស្មានទេថា ស្រីដែលមានរូបកាយតូចម្នាក់នេះ ធ្វើឲ្យគេស្ទើរតែឆ្គួតបានបែបនេះ ទាំងដែលពីមុនមក គេមិនដែលឈ្លក់វង្វេងនិងមនុស្សស្រី បែបនេះទេ។ ពិសេសមនុស្សស្រីដែលមានរូបរាងតូចស្ដើងដូចនាង ព្រោះគេគិតថានាងនឹងមិនអាច ស៊ូជាមួយគេបានឡើយ តែគេគិតខុសនាងមិនមែន
បែបនោះឡើយ។
«ខ្ញុំត្រូវការលោក» នាងពើងត្រគាកទទួលចង្វាក់ស្នេហ៍របស់គេ ទាមទារចង់ឲ្យគេធ្វើចលនា កាន់តែញាប់ឡើង មិនចង់ឲ្យគេបញ្ឈប់។
«យើងក៏ត្រូវការនាងដែរ រ៉ូម៉ា» គេក៏មិនខុសពីនាង នោះដែរ នាងធ្វើឲ្យគេឈ្លក់វង្វេងខ្លាំងបែបនេះ រឿងអីដែលគេបញ្ឈប់ដោយងាយទៅ។
«អ្ហាស៎ អ្ហឹស...» សំឡេងសាច់ប៉ះសាច់ លាន់ឮរន្ថើនពេញផ្ទៃបន្ទប់ខណៈដែលមុខតូច ក៏ចាប់ផ្ដើមងើយឡើងដោយអារម្មណ៍ពិបាកពណ៌នា ដៃរបស់នាងក៏ខ្ញាំខ្នងរបស់គេ រហូតចេញឈាម។ អាន់ដឺសាន់ ចាប់ត្រគាកនាងហើយព្យាយាមសម្រុក រហូតដល់ខ្លួនគេជួបនិងសេចក្ដីសុខដូចគ្នា។
«អ្ហឹស...អ្ហឺម...»
«បានហើយលោក» រ៉ូម៉ាដឹងស្មារតីមកវិញ នាងរុញខ្លួនគេឲ្យងើបចេញពីរាងកាយនាងតិចៗ តាមកម្លាំងដែលសេសសល់ តែគេហាក់មិនរង្គើ។
«អ្ហា...» មិនធ្វើតាមអ្វីដែលនាងសុំឡើយគេស្រាប់តែកម្រើកខ្លួនក្នុងល្អាងស្នេហ៍ របស់នាងម្ដងទៀត ដោយមិនឲ្យនាងដឹងខ្លួនទៅវិញ។
«ល...លោក!»
«ដឹងហើយ យើងមិនមែនមនុស្ស បញ្ចប់រឿងលើគ្រែតែមួយទឹកនោះទេ»
«តែខ្ញុំគ្មានកម្លាំងទេ» នាងព្យាយាមទប់ភាពស្រៀវស្រើបមិនបង្ហាញឲ្យគេឃើញ។ ប្រាប់គេដោយសំឡេងអង្វរក។
«យើងចាត់ការខ្លួនឯង» ចប់ប្រយោគហើយ គេក៏បន្តចង្វាក់ស្នេហ៍ម្ដងទៀត។ អាន់ដឺសាន់ ឱនទៅបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ស្អាត ដៃទាំងពីរច្របាច់ដើមទ្រូង តឹងណែនខ្លាំងៗ តាមអារម្មណ៍ត្រេកត្រអាល ស្របពេលដែលរ៉ូម៉ា ថ្ងូចថ្ងូរឥតដាច់សូរ។
រាងកាយននលគោកទាំងពីរ ឱបរឹតគ្នាយ៉ាងណែន ពួកគេបន្តដួសដងយកសេចក្ដីសុខ មិនឈប់មិនឈរ រហូតទាល់តែនាងក្រមុំ បាត់មាត់បាក់ក. ព្រោះតែទៅលែងរួច ទើបបានបញ្ឈប់។
«ឆ្គួតមែន» អាន់ដឺសាន់ គំហកដាក់ខ្លួនឯងដោយអារម្មណ៍មួម៉ៅខណៈភ្នែករបស់គេគិតតែពីសម្លឹងផ្ទៃមុខរបស់រ៉ូម៉ាមិនព្រមដក
គេមិនយល់ខ្លួនឯងនោះទេ! ហេតុអីគេ មិនចង់ឃ្លាតពីស្រីម្នាក់នេះសោះអ៊ីចឹង! ទាំងដែលខួរក្បាលរបស់គេ បញ្ជាម្ដងហើយម្ដងទៀតថា មិនឲ្យខ្វល់ពីនាងទេ ស៊ីរួចហើយ ក៏គួរតែបោះចោល មិនត្រូវយកមកទុកបែបនេះទេ។ តែគេបែរជាមិនអាចធ្វើបាន ដូចជាពេលនេះអ៊ីចឹង ហេតុអីគេមិនក្រោកចេញ បែរជា មកដេកឱបនាងបែបនេះទៅវិញ?
«មិនអីទេ... ស្អែកនេះយើងនឹងទៅអេស្ប៉ាញ ហើយ ចាត់ទុកថាវាជាលើកចុងក្រោយទៅចុះ» គេបន្លំខ្លួនឯងដោយយកលេសថាជាលើកចុងក្រោយព្រោះបន្ទាប់ពីស្អែកនេះគេនឹងឲ្យនាងវិលត្រឡប់ទៅវិញហើយ។
