Hale's Secret: The Warrior's Princess (GxG)

Chapter 1

Ako si Haley, ngunit mas kilala ako bilang Hale. Ang aking Ama ay isa sa mga nangunguna at namumuno bilang isang magiting na kawal.

Kilalang-kila siya sa kaharian, nanalo sa maraming labanan, pinamunuan ang mga hukbo sa mga laban , at higit sa lahat, nagdala ng malaking karangalan sa aming pamilya. Isipin mo na lang ang pagkadismaya ng mga tao nang malaman nilang ang kaisa-isa niyang anak ay isang babae at ako iyon. Pambihira.

Hindi pa man ako nagsisimula magsalita, nagdudulot na agad ako ng pagkadismaya, ngunit hindi iyon nakikita ng aking ama. Lagi niya akong ipinagmamalaki sa kanyang mga kasama at tuwing nananalo siya sa laban ng paligsahan sa loob ng kaharian, lagi siyang ngumingiti at tinuturo ako sa may gilid, kaya ngumingiti lang ako ng mahinhin dahil sa atensyon.

"Hale, nandiyan ka pa ba?" Kumatok ang aking ama sa pintuan ng pandayan kung saan ako'y nagmomolde ng bagong espada.

"Opo, ama," sagot ko.

Kumaskas ang pintuang kahoy at pumasok ang aking ama sa silid na nakangiti sa akin. Ang aking ama ay isang napakamaskulado na lalaki na may mahabang maitim na balbas at mas mahaba pang buhok na may ilang parte na pumuti na dahil sa edad.

"Sabi ko na sa'yo na ang pagmomolde ng bakal ay hindi gawain ng isang babae. Alam mo namang pwede kang humingi ng tulong sa isang panday, hindi ba?" natatawa siya sa kanyang malalim na boses.

Naparolyo ako ng aking mga mata, "Alam mo naman, ama, na karamihan sa ginagawa ko sa buhay ay hindi gawain ng isang babae," sagot ko.

Tumawa siya, "Alam ko anak, nagbibiro lang ako," nilapitan niya ako at ginulo ang aking maitim na buhok. Tiningnan ko siya ng masama at nagpatuloy siya, "Dapat magpahinga ka rin minsan, ayokong mahimatay ka sa pagod." Tumingin siya sa akin.

"Nagpapahinga naman ako, ama," ngumiti ako. Tumingin siya sa akin na parang hindi niya ako pinaniniwalaan.

"Kilala kita nang husto, anak. Kung hindi ka nag-eensayo ng iyong espada at pakikipaglaban ng oras, sumasakay ka kay Zoey kung saan-saan at ngayon nakikita kitang gumagawa ng bagong espada, hindi ba kakagawa mo lang ng isa?" sabi niya na may paghanga.

Si Zoey ang pinakapaborito kong kabayo. Siya ay purong puti na may maliit na itim na marka sa dibdib na parang bituin na kakaiba sa anumang kabayo.

"Ngunit ama, marami akong kailangang patunayan bilang anak ng isang magiting na kawal at oo, kakagawa ko lang ng espada pero gusto ko pa ng isa," ngumiti ako.

Hinawakan ng aking ama ang aking mga balikat at iniharap ako sa kanya. "Hale, hindi mo kailangang gawin ang kahit ano dahil lang sino o ano ang prinsipyo ko. Mahal kita kahit ano pa man at ipagmamalaki kita anuman ang pasya mong gawin. Ang pagiging kumander ko ay titulo lamang, hindi iyon ikaw, ako iyon, at sasabihin kong napakasuwerte ko na ikaw ang anak ko," sabi niya.

Namamasa ang aking mga mata sa sinabi niya, ngumiti ako, "Kung alam lang ng kaharian na ganito ka kalambot at magsalita," biro ko.

Tumawa siya, "Oo, malambot nga ako at ganito magsalita pero sa iyo lang ako ganito, hindi ba?" kinurot niya ako. "Pero sa loob lang, at matigas akong parang bato sa labas," natatawa siya.

Niyakap ko siya, "Mahal kita, ama."

Niyakap niya ako ng mahigpit, "Mahal din kita, anak," natatawa siya.

Bumalik ako sa pagpukpok ng metal, "Ano nga ba ang sadya mo, ama?" tanong ko.

"Ah oo, muntik ko nang makalimutan," natatawa siya. Lagi siyang masayahin at palatawa, pero kapag nasa labanan, aakalain mong siya ang pinaka-nakakatakot at pinaka-nakapangingilabot na tao.

"Nakatanggap ako ng mensahe mula sa Hari tungkol sa pagpapadala ng pinakamagaling na mandirigma na kilala ko para maging personal na tagapagbantay ng prinsesa," sabi niya.

Siya ang kumander, siya ang namamahala sa lahat ng bagay na may kinalaman sa militar. Kilala niya ang lahat ng magagaling na kabalyero at mandirigma, kung saan sila pinakamainam na itatalaga, kaya't nanalo sila sa karamihan ng kanilang mga laban.

Tiningnan ko siya nang naguguluhan, "At bakit mo ito sinasabi sa akin, ama? Kaunti lang ang kilala kong mga kabalyero at mandirigma," sabi ko.

Natatawa siya, "Hindi iyon ang ibig kong sabihin, tinatanong ko kung gusto mong kunin ang trabaho." sabi niya.

Nanlaki ang aking mga mata, "Na-napakalaking responsibilidad niyan, ama. Hindi ako maaaring maging isa sa pagpipilian. Alam mong maraming magagaling na kabalyero at mandirigma na mas makakapagprotekta sa prinsesa kaysa sa akin," sabi ko, at nagugulat sa mga sinasabe niya.

Lumapit ang aking ama sa espada na kakamolde ko pa lang. "Oo, marami akong kilalang magagaling na mandirigma at... lahat sila'y tinalo mo sa labanan dito sa loob ng kaharian." sabi niya habang tinitingnan ang espada at saka lumingon sa akin.

Binitiwan ko ang martilyong hawak ko, "P-paano mo nalaman na lumalaban ako?" tanong ko nang gulat. Sobrang maingat at mapanuri ako pagdating sa pagtatago ng aking pagkakakilanlan bilang isang kabalyero.

Hindi nila pinapayagan ang mga babae na lumaban sa arena, pero iyon ang pangarap ko at ang tanging paraan para makasali ako ay itago na ako'y babae.

Ang paglaban sa loob ng kaharian o kompetisyon ang tanging nagbibigay sa akin ng buhay, doon ko ginagawa ang gusto ko at kung saan ako nakakagulat na magaling. Matagal ko na itong ginagawa at wala pang nakakatuklas ng pagkakakilanlan ng sikat na kabalyero, o akala ko lang.

"Ang Knight of Daisies. Bakit hindi ko ito naisip agad?" Lumingon siya sa akin, hinawi ang kanyang buhok. "White Paris Daisies ang paboritong bulaklak ng iyong ina at naalala kong napansin ko kung gaano kahusay ang kabalyerong iyon... napakabilis, napakadiskarte, at napakaliksi at naisip ko... babae lang ang makakagalaw nang ganoon ka-elegante. Pagkatapos, pumunta ako sa kwarto ng iyong ina kung saan siya nag-aayos ng mga damit, hindi ko na iyon pinasok mula nang siya'y namatay. Isipin mo ang aking pagkagulat nang makita kong may mga nakatayong armor ng kabalyero at dosenang espada, at ang higit na nagpagulat sa akin ay ang simbolo ng daisies sa dibdib ng bawat armor at kalasag na tanging Knight of Daisies lang ang may suot," seryoso siyang tumingin sa akin.

Pinagpapawisan na ako ng malamig. Paano naging ganito kaseryoso ang aming mga masayang sandali kanina?

"Pasensya na, ama, hindi ko lang talaga—" pinutol niya ako, "Paano mo nagawang hindi sabihin sa akin, Hale? Wala akong ideya na ang anak ko pala ang pinapanood kong nilalagay ang kanyang buhay sa panganib at pinupustahan ng mga tao." Tinaasan niya ang boses. Hindi ko na maalala kung kailan siya huling nagalit sa akin ng ganito.

Nakapako ang tingin ko sa sahig, "Pasensya na, ama, hindi ko naisip kung paano makakaapekto ito sa iba. Ginawa ko lang ang matagal ko nang gustong gawin. Alam kong makasarili iyon, pero doon nakalagay ang puso ko, ama."

Hinawakan niya ang aking mukha, "Mahilig din ako sa pakikipaglaban gaya mo, kaya naiintindihan ko. Hindi mo ba alam na gusto kong isigaw sa buong mundo na 'yan ang anak kong babae na binubugbog ang anak ninyo? Nagulat lang ako na hindi mo sinabi sa akin."

Nakaramdam ako ng matinding pagsisisi. "Hindi ko lang alam kung paano sasabihin sa'yo, ama. Siguro natakot ako sa magiging reaksyon mo, at ayoko talagang tumigil sa pakikipaglaban, ama," bumuntong-hininga ako.

"Basta masaya ka at basta hindi mo ipapahamak ang sarili mo, susuportahan kita. Ikaw na lang ang meron ako, anak," malungkot siyang ngumiti.

"Alam ko, ama, ikaw rin ang tanging meron ako," niyakap ko siya.

"Wala nang lihim?" tanong niya.

"Wala nang lihim," ngumiti ako.

"Ngayon, pag-isipan mo ang alok ko na maging personal na bantay ng prinsesa, may hanggang bukas ka para magdesisyon," nagsimula na siyang maglakad papunta sa pinto.

"Sige, ama," bumuntong-hininga ako. Ang daming nangyari sa isang hapon.

===============================