𝑲𝒊𝒎 𝒋𝒆𝒔𝒕𝒆𝒎?

Rozdział 2

Po spotkaniu z Casie postanowiłam pójść na spacer i posłuchać muzyki. Szybko coś zjadłam, przebrałam się i byłam gotowa do wyjścia. Jak wychodziłam z domu to wstawiłam post na Snapie, że w końcu wychodzę z domu.
Wybrałam trasę przez park. Był to mój ulubiony park, bo to właśnie tam spędzałam najwięcej czasu jako dziecko i kojarzył mi się ze starymi wspomnieniami. Miło było wrócić do czasów, kiedy wszystko było takie beztroskie. Kochałam i zarazem nienawidziłam tego uczucia. Byłam w tym samym miejscu co kiedyś, ale w innych okolicznościach. Wtedy byłam szczęśliwa i nie martwiłam się co przyniesie jutro, a dziś żyłam przeszłością i wspomnieniami.
Nie chciałam sobie psuć tego weekendu, więc puściłam sobie wesołą muzykę, aby wsłuchać się w tekst i zapomnieć o problemach. Muzyka była moją ucieczką od rzeczywistości. Mogłam się w niej zatracić i chwilowo zapomnieć o swoich problemach. Muzyka pozwalała mi udawać, że jest okej. Oszukiwać samą siebie. Oczywiście nie trwało to długo, a powrót do rzeczywistości bolał, ale i tak chociaż przez chwilę miałam spokój.

                                            * * *
Podczas spaceru nie wydarzyło się nic specjalnego, ale gdy wróciłam do mieszkania, zauważyłam komentarz pod moim postem. Brzmiał on tak:
"O w końcu postanowiłaś wyjść z domu? Szkoda, że nie spłonęłaś w tamtym pożarze".
Od razu zrobiło mi się duszno na samą myśl o tym pożarze. Nie lubiłam do tego wracać, ale to robiłam. Jednak gdy to ktoś mi o tym przypominał robiło mi się słabo. Ta osoba dosłownie napisała, że chce mojej śmierci. Nie rozumiałam jak ktokolwiek był w stanie coś takiego napisać? Osoba ta była podpisana jako "Princess". Ja bym jej księżniczką nie nazwała. Nie miałam pojęcia kto to mógł być, ani dlaczego to napisał. Nigdy nie miałam żadnego wroga, więc wydawało mi się to dziwne. Dlaczego? Dlaczego jakaś osoba to napisała? Jaki miała w tym cel? Nie wiedziałam, ale postanowiłam, że się dowiem.