"Taehyun...neden?"
"Yapamam Beomgyu. Özür dilerim...gerçekten...özür dilerim. Sadece gözlerini kapat... ve ondan geriye say."
"Beni sevdiğini sanmıştım."
"...üzgünüm..."
Aşkın ihanetini hiç hissetmedi Beomgyu. Kırılmıştı. Hayır, parçalanmıştı. Ancak...
Yine, yine ve yine... iki haftadır bana kafayı yedirten o his; takip edilme.
Son iki haftadır her gün bunu hissediyorum. Fakat arkama baktığımda sadece boş sokakla karşılaşıyorum. Gerçekten boş, bomboş.
En yakın arkadaşım dediğim; Kai'ye bunu söylediğimde, iki üç gün beni yalnız bırakmadı. Hatta evimde kaldı. Ancak o böyle bir hissiyatı hiç hissetmediğini söyledi. Sonuç olarak bir psikolog kazandım.
Ben de en sonunda kafayı sıyırdığımı düşünmeye başlamıştım. Tâki şeye kadar... ayda bir burada ki evine gelen komşumuzun köpeğinin, beni karşılamak için koşarak gelirken birkaç adıp ötemde durup arkama vahşice saldırmasına kadar.
O köpeği ilk defa bu kadar saldırgan ve asabi görmüştüm. Ama neye havladığına bakmak için arkamı döndüğümde yine boşlukla karşılaştım.
O zaman köpeğin cesaretiyle mi bilmiyorum, biraz ilerleyip sokağı da taramıştım. Yine sonuçsuzluk.
Şimdi bu hissiyatı tekrar hissediyorum. Keşke komşumuz gitmeseydi.
Ah... gerçekten çok boktan bir durum!
Midem bulanıyor, stresten ellerim titriyor. Hapis edilmişlik baskısının yanı sıra bir de boğulma hissiyatı var üzerimde. Bunu yapan her kimse onu fiziksel olarak boğmak istiyoru-
Bir anda sırtım soğuk duvarla sert bir şekilde buluşunca ağzından büyük bir çığlık kaçtı. Bununla eş zamanlı olarak ağzıma bir el kapandı.
Gözlerim hem korkudan hem acıdan dolarken karşımda ki kapşonlu ve maskeyle yüzünün yarısını kapatabilmiş kişiye bakıyordum.
Beni tepeden tırnağa titreten bıçağa da göz ucuyla bir bakış attım. Bıçağı hafif geriletmişti.
Sesli bir şekilde çaresizce yutkundum. Ellerinden ve bacaklarının hapsinden kurtulmak için kıvranıp durdum ama hepsi hüsran.
Debelenmeye ben devam ederken o da bıçağını hızla bana yaklaştırmıştı. Aha şimdi oturdum kazığa diye düşünürken;
"TAEHYUN DUUUURRR!"
Bir kurtarıcı yetişti. Tuttuğum nefesi verirken isminin Taehyun olduğunu öğrendiğim kişinin kafası gelen kişiye dönmüştü. Boşluğundan faydalanıp ellerinden kurtuldum.
Bu ani hareketimle kafasını tekrar bana çevirdi. Çevirirken kapşonu hafif kaymıştı. En son gri kahküllerini görebilmiştim, iki haftadır peşimde ki gölgemin.
Arkasını hızla dönüp koşarak kayboldu. Arkasından öylece bakıp kaldım.
Taehyun?
Ehem giriş
Şimdi bölüm şarkısını bir de taehyun söylüyormuş gibi dinleyin. Tam uyuyor ficte ki Taehyun'a
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
