My Angel | •Changchan•

°²°

Evden çıkmış ve kulaklıklarını takarak metroya doğru ilerliyordu. Sokak sessizdi, çevresinde kimse yoktu.

Koskocaman bir boşluk vardı ve Changbin tam ortada duruyordu.

Adımlarını hızlandırarak merdivenleri inip metroya doğru ilerledi. Metronun gelmesini beklerken dizlerini kendine çekerek yere oturmuştu. Metronun tavanını inceliyordu.

Ya da kafasındaki sesleri susturmaya çalışıyordu.

Kafası çok doluydu. O da nasıl düşüneceğini bilmiyordu. Herkes bir iyi bir kötüydü. Kime inanacağını şaşırmıştı.

Kendine bile inanamıyordu. Bir anda çökmüş ve bir anda değişmişti.

Tavandan alarak ellerine çevirdi bakışlarını. Değişen şarkı da tam o an kulaklarını dolduruyordu.

Why am I alone?

Bakışlarını yerde gezdirdi.

Among the people surrounding me,

İnsanları inceledi...

Why am I alone?

...herkes mutlu ve istediği kişi ile birlikte gözüküyordu. Tıpkı psikoloğunun dediği gibi.

I need someone now that I'm left alone,

Bakışlarını gelen metroya çevirdi. Artık ayağa kalkması gerekiyordu. Metro gelmişti.

I need someone now.

İsteksiz bir şekilde yerden kalkarak gelen metroya bindi. Ardından boş bulduğu ilk koltuğa oturdu. Başını arkasındaki cama yaslayarak 5 durağın geçmesini bekledi.

Yanına oturan kız ile önce bakışlarını çevirdi ardından panikleyerek bedenini oturduğu yerde dikleştirdi. Az öncekine kıyasla daha dik ve gergin gözüküyordu.

"Merhaba."

"Merhaba...?"

Changbin karşısındaki yabancı yüzünden konuşmakta tereddüt ediyordu.

"Sen Seul üniversitesi son sınıf B şubesindeki Seo Changbin'sin değil mi?"

Changbin duydukları ile şaşırmıştı.

Kız onunla aynı okulda mıydı?

Mezun olmuştu ama Changbin. Hemde 6 yıl geçmişti üzerinden. Unutmamış mıydı kız...?

Başını sallamakla yetindi.

"Hatırlıyor musun beni?"

Changbin başıyla reddetti kızı. Kız masumca gülümseyerek utandı.

"Ben Seul üniversitesi son sınıf A şubesindeki Lee Chaeryeong."

Changbin bir şeyler hatırlıyor gibiydi fakat emin olamamıştı.

"Beraber konferansta sahne almıştık."

Changbin hatırladığını fark edince heyecanla yerinde kıpırdandı.

"Ah evet. Hatırladım. Kusura bakma unutmuşum."

"Önemli değil. Hala şarkı söylüyor musun?"

Changbin başıyla reddetti kızı.

Kız'ın yüzü düşünce Changbin gülümsemeye çalıştı.

"Ama neden?"

"Bilmem eskisi gibi heves vermiyor."

"Bana yalan söyleme Changbin. Şarkı söylerken gözlerin parlıyordu. O kadar mutluydun ki şimdi heves vermediğini, vazgeçtiğini söylesen bile inanmam."