"ကင်မ်ဆောနူ!"
"နီရှီမူရာရီခီ!"
"ဟမ်အချင်းချင်းသိကြတာလား"
ဂျယ်ယွန်းမှနားမလည်စွာမေးလိုက်တော့ဆောင်းဟွန်းကလဲထောက်ခံသလိုမျက်နှာထားမျိုးနဲ့ဆောနူတို့ဆီကိုမျက်လုံးရောက်သွားတယ်
"ရားးးငါပြောတဲ့နီခီဆိုတာအဲ့ကောင်လေ"
"ငါနဲ့လက်ထပ်ရမဲ့ဆောနူဆိုတာသူလေ"
""ဟမ်""
ဆောင်းဟွန်းနဲဂျယ်ယွန်းလည်းတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်နားမလည်စွာကြည့်လိုက်ပြန်သည်။
"ရားးနီခီမင်းဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ"
"နင်နဲ့လက်မထပ်ချင်လို့အိမ်ကိုဆန္ဒပြပြီးထွက်လာတာမင်းကောဘာလို့ဆောင်းဟွန်းတို့အဆောင်ကိုရောက်နေတာလဲ"
"ငါလည်းမင်နဲ့လက်မထပ်ချင်လို့ဂျယ်ယွန်းနဲ့လိုက်လာတာ"
"မင်းအိမ်မင်းပြန်တော့"
"ဘာစောက်ကျေးဇူးရှိလို့ပြန်ရမှာလဲမင်းဟာမင်းပြန်ပါလား"
"ရား ရား မင်းတို့ရန်မဖြစ်ကြနဲ့တော့ဘယ်သူမှအိမ်မပြန်ပဲနှစ်ယောက်လုံးအဆောင်မှာပဲနေလိုက်တော့"
သူတို့နှစ်ယောက်ငြင်းခုံနေတာကိုဆက်မကြည့်နိုင်တော့လို့ဂျယ်ယွန်းကဖြေရှင်းပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
"ဘာငါကသူနဲ့လက်မထပ်ချင်လို့မင်းနဲ့လိုက်လာတာလေ"
"သိတယ်လေဒါမဲ့နှစ်ယောက်လုံးကဒီမှာနေဖိို့လိုနေတာလေ"
ဆောင်းဟွန်းမှ
"ဂျယ်ယွန်းဟျောင်းပြောတာမှန်တယ်..နီခီကောဆောနူကောဒီမှာပဲနေလိုက်ကြမင်းတို့နှစ်ယောက်တူတူရှိနေတယ်ဆိုတာကိုမင်းတို့မိဘတွေသိမှာမှမဟုတ်တာ"
"ထားပါတော့ငါကဘယ်မှာအိပ်ရမှာလဲ"
ဆောနူမှပင်ပန်းနေသောအသံဖြင့်မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
"မင်းတို့နှစ်ယောက်ပထမညကိုတော့ဆိုဖာပေါ့မှာအိပ်လိုက်နောက်ရက်မှငါကြည့်စီစဥ်ပေးမယ်"
"အာ..ပင်ပန်းလိုက်တာ"
လို့ပြောပြီဆိုဖာပေါ်ပစ်လဲချလိုက်တဲ့နီခီကြောင့်ဆောနူမှာကြောင်အအ ပြီးမှစဥ်းစားမိလိုက်တာက
