|•|Ptyś x Noobek|•| 2|•|Wojanowice|•|

3

Pov. Noobek
-Ej słuchałeś mnie?-zapytał Matruner

-Co...?-zaoytalem wyrywając się z zamysłu -nie sorry...

-Ehh...kto to jest ten cały...P?- powtórzył

-Nie wiem...ale idę do niego by się dowiedzieć- uśmiechałem się- teraz kierunek, północ! -powiedzialem entuzjastycznie

Otrzepalem spodnie i powoli ruszyłem.

----------------------TS--------------------------

Gdy już dotarliśmy na brzeg to Matruner znalazł łódkę w pobliżu.

-Wskakuj- powiedział siadając tam.

Łódka była mała.

Także wsiadłem a moja twarz i twarz Matrunera były bardzo blisko siebie. Zarumienilem się więc odrazu odwróciłem głowę na bok.

-M-musimy płynąć do brzegu...-powiedzialem lekko się jąkając

Noobek. Nie jakaj się! Ty debinu!

Westchnąłem. Matruner ruszył powoli łódką. Płynęliśmy dość szybkim tempem by jak najszybciej dotrzeć na brzeg.

-Hm...jak tam na Wojanowicach? -zapytał złotowłosy

-Dobrze, ostatnio dużo się dzieję...Palion i Wojan...no...wyglądają jakby się kochali-odpowiedzialem

-Czyli tak jak dawniej- zachcotal Matruner.

Na jego śmiech odrazu poczułem motylki w brzuchu i lekko się zarumienilem.

Matko jedyna Noobek co ty wyprawiasz! Znasz go dopiero drugi dzień! Ogarnij się!

Potrzasnalem głowa i pogrzebałem w plecaku. Wyjąłem kartki i kredki. Zazwyczaj rysowałem Ptysia ale teraz narysowałem Matrunera.

Gdy skończyłem rysunek dałem go Matrunerowi. On się uśmiechnął i lekko zarumienił po czym mnie lekko przytulił szeptajac.

-Dzieki- szepnął mi do ucha znowu skupiając się na drodze.

Dawniej Ptyś działał na mnie tak jak Matruner. Czułem motylki w brzuchu gdy razem siedzieliśmy w szafie albo jak razem spaliśmy podczas burzy. Teraz takie uczucie mam przy Matrunerze.
Tak jakby...zakochałem się najpierw w Ptysiu ale już go nie ma więc teraz w Matrunerze? Cholera. Jestem Gejem...?

Popatrzyłem na ręce które lekko mi się trzęsły. Do tej pory pamiętam jak miałem krew Ptysia na dłoniach. Pamiętam jak wtedy nie mogłem przestać płakać przez kilka dni po tym jak ptyś umarł. To było dla mnie ciężkie bo tak jakby straciłem część swojej pociechy. Ale teraz czuję że ta część zastąpił Matruner. Teraz on daje mi uczucie że kogoś kocham. Mimo iż w moim sercu zawsze zostanie ptyś to teraz chyba zastąpi go Matruner.

Lekko się chmurzyło co oznacza że może być burza a burza na morzu to kioskie połączenie. Te ogromne fale i w ogóle.

Poczułem krople na policzku a potem kolejna i kolejną aż w końcu się rozpadało. W oddali też zaczęło błyskać a słychać można było grzmoty.

-Będzie kiepsko...burza będzie a my na sdroku morza...musimy orzyspieszyc- lekko spanikowany Matruner zaczął szybciej wiosłować.

-Pomoc ci?- zapytałem

-Nie ma kolejnych wioseł więc dam sobie rade- uśmiechnął się.

Fale robiły się większe i silniejszego. Czułem jak Matruner się stresuje ale ja tak samo. Serce biło mi szybko a oddech był nierówny.

A co jak utoniemy? Rozbijemy się! Nie chcę umierac!

Burza robiła się silniejsza. To oznacza że będzie sztorm. Fale były już bardzo duże. Można powiedzieć że wręcz ogromne.

-Kurde...zalewa nas!- krzyknął Matruner

-Nie mamy czym wylewać wody!- wrzasnąłem.

I co teraz. Co ja zrobię? Czy już nigdy nie dowiem się kto do mnie pisze? Czy już nigdy nie zobaczę wojanowic...?!

Niespodziewanie Matruner złapał mnie za rękę przestając wiosłować.

-Spokojnie, strach w niczym nam nie pomaga -powiedział a z jego kosmyków złotych włosów kąpały krople.

Byliśmy przemoczeni.

Ogromna fala podbiła nasza łódkę tak że opadłem twarz na... kurde...moja twarz była centralnie przy kroczu matrunera.

Mocno się zarumienilem. Matruner także.

Niespodziewanie łódka się przechyliła tak że ja i Matruner wpadliśmy do wody.

Moje rzeczy z plecaka się wysypały i zaczęły tonąć i pływać.

Zdałem sobie sprawę że ja nie umiem pływać. Zacząłem opadać na dno. Obraz przed oczami mi się rozmazywał.

Już wiem że nigdy nie poznam prawdy a mojego ciała nikt już nie odnajdzie.

Poprostu opadłem na dno.

Tonę.