Χαμαιλέων

11. Τέλος αποστολής

     Βρισκόμουν στο γραφείο της διεύθυνσης, μόνο που στη θέση του διευθυντή, που καθόταν συνήθως ο Ντίξον, καθόταν εκείνος ο νεαρός άντρας με τα κρυστάλλινα μάτια που είχα δει όταν ήρθα την πρώτη μέρα σε αυτό το ξενοδοχείο.

Θυμάμαι να τον έχω δει όταν πήγα να γνωρίσω τα τρία πλουσιόπαιδα. Ντυμένος, ήταν ακόμη πιο επιβλητικός. Είχε ένα κοφτερό βλέμμα στο πρόσωπό του και τα απόκοσμα γαλανά μάτια του λες και είχαν την δύναμη του ψύχους, σου πάγωναν την ψυχή.

Πρέπει να είχαν την ίδια ηλικία με τον Τζούλιαν Γκόρντον, αλλά ήταν η μέρα με τη νύχτα. Ο ένας ήταν ώριμος, σοβαρός και αγέρωχος σαν τιτάνας. Ο άλλος ήταν ανώριμος, ανεύθυνος και μικροσκοπικός σαν ένα παιδί μπροστά από έναν γίγαντα.

Αυτή τη στιγμή, ο "γίγαντας" εκείνος με κοιτούσε με ένα διαπεραστικό βλέμμα, ενώ τα άλλα άτομα που βρίσκονταν στο γραφείο έδειχναν θυμωμένα και εκτός ελέγχου καθώς ήταν και εκείνα που φώναζαν.

Ο Ντίξον στεκόταν δίπλα στον νεαρό άντρα που καθόταν στην θέση του και με κοιτούσε με απάθεια.

-«Που είναι η κόρη μου;» αναφώνησε ο Λόντον.

-«Αν συμβεί κάτι στην Έμιλυ, θα το μετανιώσετε όλοι!!!» αναφώνησε ο Ντέιβινσον και φαινόταν να εννοούσε κάθε του λέξη. Ο θυμός στα μάτια του και το τρίξιμο των δοντιών του ήταν αληθινά.

-«Τι συνέβη, Λέο;» ρώτησε ο Ντίξον με το ίδιο απαθές βλέμμα. Το βλέμμα του νεαρού άντρα, είχε πέσει πάνω μου πέτρινο.

Άρχισα να εξηγώ τι συνέβη και τα λόγια μου εξαγρίωσαν τους δύο επιχειρηματίες. Από την άλλη πλευρά, ο γερουσιαστής και ο γιος του στέκονταν ήσυχοι και παρακολουθούσαν το δράμα.

-«Έτσι προστατεύετε τα παιδιά μας; Αν πάθει κάτι η Έμιλυ, η συμφωνία μας σπάει, κ. Σταρκ και σίγουρα θα γίνω ο χειρότερος εφιάλτης σας!!!»

-«Κύριοι, δεν φταίει ο κ. Σταρκ για αυτό το ατυχές γεγονός.» αποκρίθηκε ο γερουσιαστής.

-«Φυσικά και φταίει. Άφησε ανίκανα άτομα να προστατεύουν τα παιδιά μας. Θα ήσουν το ίδιο ήρεμος, γερουσιαστή Γκόρντον, αν ο γιος σου είχε επίσης απηχθή;» αναφώνησε ο Ντέιβινσον.

-«Ψυχραιμία, κύριοι. Υπόσχομαι ότι θα βρεθούν τα παιδιά σας.» επενέβη ο νεαρός άντρας και η φωνή του μεταλλική αντήχησε μέσα στο δωμάτιο και μέσα στην ψυχή μου και την τράνταξε.

-«Τώρα που μιλάμε, οι άνθρωποί μας ψάχνουν είδη τις δύο κοπέλες.» επενέβη ο Ντίξον.

-«Ελπίζω να μην έχουν πειράξει ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά τους!» αποκρίθηκε ο Ντέιβινσον.