Χαμαιλέων

18. Αποθέματα τύχης

Είχα επιστρέψει στο μπαρ Madam. Ο Αλεξέι Μίσκοφ μου έδωσε ξανά δουλειά σε εκείνο το μπαρ για να ρίξει στάχτη στα μάτια του αστυνομικού Χάρβεϊ που όπως φαινόταν αυτές τις μέρες με είχε βάλει στόχο. Φυσικά, η εργασία μου στο μπαρ ήταν προσωρινή.

Πλέον δεν χρειαζόταν να δανειστώ ρούχα από το Νίκο καθώς από εκείνη τη δουλειά με τους Σταρκ, είχα λάβει τα ρούχα που μου είχαν δώσει και όσα δεν ταίριαζαν με το στυλ του συνοδού, τα αγόρασα με χρήματα που είχα.

Ήταν γεγονός ότι οι δουλειές μου με τους Σταρκ ήταν καλοπληρωμένες παρόλο που ήταν κάπως περίεργες όπως η τελευταία που είχα δεχτεί. Όχι ότι οι Λεβίν δεν πλήρωναν. Μάλιστα από την τελευταία δουλειά, παρόλο που ήμουν μόνο φύλακας που κρατούσε τσίλιες, είχα λάβει αρκετά δολάρια.

Αυτή τη φορά, οι πελάτισσές μου δεν ήταν ενδιαφέρουσες και μετρημένες όπως εκείνη η ώριμη γυναίκα με το όνομα Γιολάντα. Αντίθετα, κάποιες από τις γυναίκες που με επέλεγαν σαν συνοδό, έδειχναν μία δίψα στα μάτια καθώς σκέφτονταν τρόπους να καταβροχθίσουν αυτό το «τρυφερούδι» όπως με αποκαλούσαν.

Δυστυχώς για εκείνες, έμεναν μόνο με τις φαντασιώσεις τους καθώς το περισσότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να φλερτάρω και να αγγίξω. Στην αρχή που έπιασα αυτή τη δουλειά ήταν περίεργο να αγγίζω το σώμα άλλων γυναικών, όμως όταν οι πελάτισσες παραπονιόντουσαν, αναγκάστηκα να μιμηθώ άλλους συνοδούς.

Με τον καιρό το συνήθισα αλλά δεν ξεπερνούσα τα όρια. Δεν μπορούσα να τα ξεπεράσω λόγω κατασκευής. Έπειτα, όπως είχα πει στην Δρ. Χέρμαν, κάτι πρέπει να είχε πάει λάθος με εκείνες τις ορμόνες που χρησιμοποίησα κατά την εφηβεία μου, καθώς δεν ένιωθα έξαψη για κανένα από τα δύο φύλα.

Φυσικά, ήξερα να διαχωρίζω ποιος ήταν όμορφος ή άσχημος, γοητευτικός ή αδιάφορος. Όμως τα γυμνά τους κορμιά, όσο καλοσχηματισμένα και αποπλανητικά και να ήταν, δεν μου προκαλούσαν αναστάτωση και επιθυμία όπως θα έκαναν για ένα φυσιολογικό άτομο.

Μέχρι και μόνη μου προσπάθησα μια φορά να ενεργοποιήσω οργασμό αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τέλος πάντων, δεν μου πρόσφερε πολλά με αυτόν τον τρόπο ζωής που έκανα και δεν ήταν κάτι που μου έλειπε ή λαχταρούσα. Ακόμη και να μπορούσε να «δραστηριοποιηθεί» το σώμα μου, ήταν δύσκολο να εμπιστευτώ το μυστικό μου σε κάποιον.

Παρόλα αυτά, η συνεχής εξάσκηση με είχε κάνει αρκετά καλό στο να φλερτάρω τουλάχιστον γυναίκες και παρόλο που δεν ένιωθα κάτι σωματικά, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν μπορούσα να προκαλέσω τη δική τους αναστάτωση. Έπειτα, αυτός δεν ήταν ένας τρόπος να προσελκύσεις πελάτες;