𝚂𝙾𝙼𝙱𝚁𝙰

BÖLÜM 2: Bazı Gerçekçi Yalanlar

   Akıncı elindeki telefonu şaşkınlıkla tutarken "Komutanım size birazdan döneceğim" sesi fazla ürkek ve kısık çıkmıştı. Barlas'ta aynı ifadeyle yaratığı süzüyordu. Yaratık kapıya yaslanmış cool ve al benili bakışlarıyla bizi süzerken orta parmağındaki yüzükle oynuyordu başı hafif eğik gamzeli ve sert yüz haltlara sahipti muhtemelen bu bir Yoko'ydu.

Barkın fanustaki sessizliği bölerek, "Şu garip bakışlarınızdan sıyrılın, konuşmamız gereken mevzular var" Barlas yüzünü ekşitti

"Bence buradaki tek mevzu bu yaratık komutanım"  Az önce kendisine bağıran kadının önüne geçti ve eliyle onu hafifçe ittirerek geride tuttu. Kadının bu durumdan memnun olmadığını söyleyemeyiz hatta adama daha çok sokuldu.

Yoko, Barlas'ın yükselişine karşı keskin çatallı ama asil bir sesle kahkaha attı:

"Ayıp oluyor ama yaratık falan. Bana kalırsa burada tek yaratık sensin."

Altın sarısı saçlarını geriye savurup samimice gülümsedi gamzeleri ben buradayım diye bağırırken Zeren ve Elvan'ın Yoko'ya fazla baştan çıkarıcı bakışlar attığını gördüm. Kızların aksine bu yaratık asla ilgimi çekmemişti hatta iğrenerek bakıyordum bu yaratığa fakat kızların ağzını açmış sersem bakışlarına gözüm değince iğrenmiş ifademi bozup kıkırdadım. Başımı Barkın'ın olduğu tarafa tekrar çevirince kıkırdamayı kesip yine sahte ama ciddi ifademi takındım. Barlas ve Barkın, Zerenle Elvan'a öldürücü ve siz bittiniz temalı bakışlarını atıp kudururken ben içimde bu hallerine kahkahalar kopartıyordum, ama bunu yüzüme asla vurmuyordum. Başımı sert ifademi koruyarak odada gezdirirken bakışlarımı Gece'ye kilitledim.

Gece hepsinin aksine oldukça sakin ve ciddi bakışlarını koruyordu, bir anda yüzünü bana çevirince bakışlarımız kesişti, hafifçe tebessüm ederek başını sol omzuna yatırdı oturduğum yere daha çok sindim. Bu sefer daha içten gülümseyince, ciddiyetini korumaya çalıştığım yüzümün büyük boyutta hasar gördüğünü hissetim, parlayan gri gözlerine daha çok bakmam sağlıklı olmazdı değil mi? Çünkü ben aptal gibi sırıtarak gözlerimi kaçırınca, sesli bir kahkaha attı. Bu kadarı bile kesinlikle bana sağlıklı değildi.

𝐆𝐞𝐜𝐞 𝐊𝐚𝐫𝐬𝐞𝐥

Donuk bakışlarımı odada dolandırırken Barkın ve Barlas'ın kızlara attıkları bakışları umursamıyordum. İnanılmaz derecede sakindim evet, bu sakinliğimi Özgür'e borçluydum. Çünkü diğer kızlar gibi Yoko'ya hayran gözlerle bakmamasından memnundum. O zaten bakmazdı. Onun gözlerinde görev bilinci görüyordum.

Her sabah içtimalarda yan yana durduğumuzda gözlerimi onun yüzünden alamıyordum. O, benimle birlikte savaş meydanında dimdik duran, güvenebileceğim tek kadındı. Akşamları nöbetteyken, karanlığın içinde Özgür'ün siluetine bakarak düşündüm bir keresinde. Her ne kadar duygularımı açık edemesemde bu kesinlikle katlanılmaz bir hal alıyordu, içten içe ona duyduğum sevgi ve gurur katlanarak büyüdükçe... kahretsin bu neydi şimdi iç sesimi susturmam gerekiyor. Yapamıyorum o kahverengi haresiz gözleri bile benim içime kalıcı izler bırakıyor. Delirmek üzereyim.

∼

Odadaki sessizliği bozan Gece'nin kahkaha sesleri bana batmıştı, Gece'ye bakıp hafifçe gülerek gözlerimi dahada açtım 'sus kız sırası mı şimdi' bakışları attım ve olduğum yere sinmek değil yani ben o an kendimi gömdüm oraya. Bunun üzerine kızlara dönüp muzip bir ifadeyle Yoko'ya döndüm.

"Senin adın neydi canım?" hafif gülerek sorduğum soruya Yoko ciddi bir ifadeyle: "Ben Yoko" deyip elini selam vermek amaçlı kaldırdı bende bildiğim sorunun cevabını duyduktan sonra elimi kaldırıp "Eyvallah" bu sefer kızlara döndüm: "Bu Yoko'yu biraz daha gözlerinizle kesmeye devam ederseniz Barkınla Barlas sizi burda kesecek haberiniz olsun." bu sefer ben güldüm, Kızlar bakışlarını kaçırıp kendilerine çeki düzen verirken, Barkın ve Barlas sert bakışlarını sürdürdü, Gece'de az önceki sakin istifini kahkaha olayını kapatarak korudu.

Bir süre sonra herkes Yoko'ya odak kesildi ve Yoko buranın olayını anlatmaya başladı:

"Evet, insanlar. Biz Yokolarız. Biz Sombranın, insanların ulaşamayacağı boyutun Hadal'ın yerlileriyiz. Hepimizin adı Yoko. Ancak aile soyundan gelen isimlerle birbirimize sesleniriz mesela ben Zaira ailesinin bir bireyiyim bana Zaira derler. Bu geleneğimiz aidiyetimizi ve birliğimizi vurgular. Bu kadarını bilmeniz yeterli fakat bir uyarı yapmak isterim. Sombra'da Yokolardan başka yaşayan canlılarda var. Tehlikeli olanlar gibi, anlarsınız ya kötü niyetli olanlar işte. Onlardan uzak durun özellikle gözleri okyanus mavisi olanlardan."

Yoko konuşmasını bitirdikten sonra cebinden bir cihaz çıkardı ve aletin üzerinde bir şeylerle oynamaya başladı.

"Size daha çok bilgi vermek isterdim ama Babamın emri bu yönde insancıklar sizi birazdan odadan çıkarıp onun yanına götüreceğim, babam bilmediğiniz üzere Somra'nın SH Başkanı anlamadınız biliyorum ama buranın yöneticisi gibi düşünün sonra cihazla oynamayı bırakıp sitem etti "Kahretsin olmuyor! Açsana lan"

Zeren onun bu haline kıkırdayınca Yoko ona dönüp gülümsedi. Onların bu haline çene seğirip kıskançlıktan patlayan ismimiz Barkın Aybars'ı sahneye davet ediyoruz! (Buraya alkış efekti falan koyun işte) Barkın, Zeren'e keskin kehribarlarını dikip "Zeren bir şey mi dedin duymadıkta" net çıkan sorgulayıcı sesine karşı Zeren kasılıp başını sağa sola sallayarak "Yok ya bir şey demedim öyle boğazıma bir şey takıldı gibi olduda ondan yani öhhöm öhöm" sahte öksürük hallerine gülen Yoko'nun boğazına yapışacak gibi baktı Barkın ama sorun çıkarmak istemiyordu üstünde silahı olsaydı kesinlikle çıkartırdı. Ama adam bordo bereliydi kendine sahip çıkmasını bilmeliydi. Barkın Zeren'in verdiği cevaba sertçe "Güzel" diye tepki verdi ve oturduğu yerde daha da dikleşti. Tam odaya sessizlik çökmüştüki Zaira'nın elindeki alet ötmeye başladı. Zaira gülümsedi ve: "Oldu işte! Hadi babamın yanına gidelim" herkese odadan çıkmadan önce siyah fermuarlı astronot kıyafetine benzer kıyafetleri bize dağıttı hepimiz onu bir kaç hareketle üstümüze geçirince herkes kapının önünde toplandı. Sonunda dışarı çıkacaktık.