Her Real Her Is Found In 1872

Cuatro

Napahawak ako sa aking ulo dahil tumitirik ito sa sakit. Nagising ako dahil sa nakakainis na liwanag na tumama sa 'king mukha.

Umaga na pala.

I sat on the bed whilst holding my aching head. I firmly closed my eyes because they're aching too. Nang buksan ko ang aking mga mata, pangamba at takot ang lumukob sa aking puso't isipan.

"What the heck! Where the fuck am I?!"

Iyon ang isinigaw kong mura nang makita ang hindi pamilyar na paligid. Nasa isang kuwarto ako na hindi pamilyar sa 'kin. Pang-antigo ang istilo at desenyo ng kuwarto.

My eyes widened even more when I saw the clothes I was wearing. "Putangina!" Mura ko ulit nang makita ang suot kong damit.

"Why am I wearing a Filipiniana all of a sudden?!"

Nakasuot kasi ako ng damit sa panahon ni Rizal! Sinong may topak na tao ang nagpasuot sa 'kin nito? May saltik ba sa utak ang taong 'yon? Ano 'to? Galing ba ako sa isang costume party tapos nahimatay ako at nagka-amnesia?

Impossible!

I gently slapped my face to wake my mind up. Namamalikmata lang ba ako? Is still just a dream?

Sinampal ko ulit ang mukha ko at kinurot ito. Nang maramdamang nasaktan ako ay sigurado akong hindi ako nananaginip. I sighed and silently praying and asking for help.

Alam ba 'to ni Lolo? Alam ba niya kung nasaan ako? Did someone kidnap me? Did Lolo bring me here? Si Lolo ba ang nagpasuot sa 'kin nito?

Naagaw ang buong atensyon ko nang bumukas ang pintuan ng aking kuwarto. Iniluwal niyon ang isang babaeng nakasuot din ng Filipiniana o damit sa panahon ni Rizal. Maganda siya at nakakaakit ang kanyang mukha. Parang kaedad lang siya ng aking ina. Mga nasa mid-fourties na yata siya.

Pero mas lalong nanlaki ang mga mata ko nang makilala ang babae.

"You! Ikaw 'yon! Ikaw yung babaeng multo kagabi!" Sigaw ko sa kanya sabay turo.

She was the ghost lady last night! Siya yung babaeng dahilan kung bakit ako nahimatay! Did she kidnap me? Pero bakit maaliwalas na ang mukha niya ngayon? Wala na siyang eyebags at hindi na rin siya maputla kagaya noong kagabi.

"Hija, ika'y gising na," she smiled at me. "Ako si Teresa, anak ako ni Judeo Fabroa. Ako ang Lola ng iyong Lolo na si Juancho Fabroa."

My forehead knotted. What nonsense things is she talking about? "Ano bang pinagsasabi mo? You think I am a fool? Sa edad mong 'yan, Lola ka ni Lolo ko? Nagbibiro ka ba?"

Hindi nawala ang ngiti niya sa kanyang labi. Bagkus ay lumapit pa siya sa 'kin at naupo sa dulo ng kama. "Batid kong naguguluhan ka pa ngayon, hija. Pero hindi magtatagal ay malalaman mo rin ang lahat ng katotohanan at tatanggapin ang iyong kapalaran."

Hindi naalis ang pagkakunot ng aking noo. I scoffed at what she said. "Siguro, kinidnap mo 'ko 'no? Hindi mo ako mapapaikot diyan sa mga pinagsasabi mong walang kuwenta! Ibalik niyo 'ko kay Lolo ko! I want to go home you filthy kidnappers!"

Lumamlam ang kanyang mga mata ngunit nanatili ang ngiti sa kanyang labi. "Kailangan mong magpahinga muli, hija. Ano ang iyong nais? Ipagluluto kita ng paborito mong ulam na menudo. Gusto mo ba iyon?"

Dahan-dahang nawala ang kunot ng aking noo at umusbong ang katiting na porsyento ng galit ko. "How did you fucking know that?"

"Sinabi ko na sa iyo na ako ang Lola ng iyong Lolo na si Jua—"

"Shut the fuck up!" I cut her off. "You're spitting nonsense, lady. I don't care if I am rude right now, pero nagkakaganito lang ako because you kidnapped me! It's either you'll set me free or return me to my Lolo!"