3°Bölüm °

130 8 0
                                    

Merhaba ballarım bu kitabim tutarmi bilmem ama tutarsa cok sevinirim. Bu arada kitabıma oy verip yorum yaparsanız çok sevinirim 😊

•••••••••
İyi okumalar 😊
•••••••••

"Beni verirlerse ancak  bu eve cenazem gelir Amca!".

Bunu dememle amcam

"Lavinim elimden hiç birsey gelemez üzgünüm yeğenim!"

Amcamın dediklerinden sonra duyduklarıma inanamıyorum.

Amcam ya Amcam hemde bana değer verdigini sandığım Amcam bile bana yardım etmemişti.

Kalbim çok kırılmıştı. Son çarem oturup bayılana kadar ağlamaktı. Bende yapmıştım.

Ağlaya ağlaya  yatağın kenarında bayili kalmıştım.


Aradan 2~saat geçti.

Kalkmıştım

Odada bos bir sekilde dalmisken odama doğru  gelen ayak sesleriyle irkildim ve kapiya dogru bakmaya başladım . Odama dalan  annemi görünce yüzüm dahada düşmüştü.

Odama giren anneme bakmaya başladım

Bakmam ile bana dünkü baktığı bakışları yüzüyle sergiliyordu.

Annemin bu bakışından rahatsız oldum ve dayanamayarak tan konuşmaya başladım.

"Anne?"uzgun ve titrek bir ses tonuyla soylemistim.

Annem beni duymamazlıktan geliyordu.

Annemin yanına gelerek ayaklarına kapanmam bir olmuştu.

"Anne lütfen böyle yapma ne olur!!"

Annem yine konusmiyordu benle. Bu yaptığı beni yok saymaktan farksız değildi. Bunu yapmasına dayanamadım ve  gözlerimden akan yaşları serbest bırakarak etrafa saciyordum.

Ağlamaktan harap olmuştum ama annem yine beni yok sayiyordu bu yok sayması beni daha çok kahr ediyordu.

"Anne ne oldu ben sana ne yaptimda bana böyle davranıyorsun?"anneme yaşlı gözlerle bakarken söylemiştim.

Annem beni bu sefer takmadan odamdan çekip gitmisti.

Ben şimdi ne yapacaktım.....

Nasıl yaşamaya devam edecektim.

Artık yaşam kelimesi bile bana uzak ve yabancı gelmeye başlamıştı.

Yerden kalkmak için fayanstan yardım alarak kalkmistim.

Yatağıma doğru ilerledim ve yatağıma oturarak ağlamaya devam ettim. Anlamıyorum anneme ne yaptimda bir an bana böyle davranmaya başladı. Beni doğuran kişi nasıl bana böyle davranır.

Bu düşüncelerle gözlerimden akan yaşlar hiç durmuyordu. Ağlamak bazen insanlara iyi gelsede bana iyi gelmiyordu.

Ağlamaktan yorgun ve bitkin hale gelmiştim. Ne yemek yiyebiliyorum nede iştahım kalmıştı. Bir deri bir kemik kalmıştım.

LAVỊNHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin