"ඩොන්!"
"කියනවා!!!"
නානාවිධ වර්ණ විදුලි බල්බ වලින් ආලෝකමත් වෙලා තිබ්බ රාත්‍රී සමාජ ශාලාවෙ ඉහල මාලයේ තිබ්බ VIP කොටසේ රැදිලා හිටිය කළු ඇදගත්තු පිරිවර අතරින් ඉදිරියට ඇදිලා ආව පුද්ගලයෙක් කතා කරද්දි හැමෝගෙම අවධානෙ ඒ දිහාවට යොමු උනා.පාට පාට විදුලි බල්බ තිබ්බට මොකෝ,ඒවයින් වැටෙන ආලෝකෙ ලස්සන විහිදවන්න පුළුවන් විදියෙ තත්වයක් ඒ මාලයේ හිටිය කිසිම මිනිහෙක්ගෙ ඇදුම් වලට පුළුවන් වුණේ නෑ.
ආරක්ෂකයො කියලා සලකන්න පුළුවන් පිරිස අතරින් ඉස්සරහට ඇදුනු මනුස්සයා අතේ තියෙන දුරකතනෙ සාක්කුවට දාගන්න ගමන් බැලුවෙ තමන්ට ඉදිරිපස සෝෆාවෙ ඉදන් ඉන්න හීතල පාට පුද්ගලයා දිහා.හිස් බැල්මෙන් තමන් දිහා බලන් හිටිය ඒ කෙනාගෙ මූණෙ කිසිම විදියෙ හැගීමක සේයාවක්වත් තිබුනෙ නැහැ.අදාල පුද්ගලයා ඉදිරිපිට හිටගෙන හිටිය මනුස්සයා උනත් දැනන් හිටියා ඒ සෝෆාව මත ඉදන් ඉන්න මනුස්සයගෙ ඇස් වල ඇති වෙන හා මූණෙ මතු වෙන ඒකාකාරී හැගීම් තුන ගැන.
සමච්චලය.
කෝපය.
වියරුව.
ඒ හැගීම් තුන් ඇරෙන්න ඒ මූණෙ වගේම ඇස් වල කවදාවකවත් වෙන හැගීමකට ඉඩක් තිබ්බෙ නෑ කියලා ඒ අදාල පුද්ගලයා වටේ හිටිය ඕනිම කෙනෙක්ට දිව්රීමේ හැකියාවක් තිබ්බා.ඒ තරමට ඒ මනුස්සයා පෙන්නන හැගීම් සීමිත උනා.දුම් වලාවකින් වැහිලා තියෙන මූණ හරිහැටි නොපෙනුනු නිසා පණිවිඩකාරයා තව ඩිංගක් සෝෆා එකේ හිටිය මිනිහා ලගට කිට්ටු කලා.
"ඩොන්.....අභිරාජ් ඇමතිතුමාගෙ...."
"පොඩ්ඩක් ඉන්නවා! සැන්ඩො, තමුසෙයි තව දෙන්නෙකුයි ඉතිරි වෙලා අනික් උන්ව එලියට යවනවා!"
සෝෆාව උඩ හිටිය මනුස්සයගෙ එක වචනෙට ඔලුව නවලා ගරු කරපු ආරක්ෂක ප්‍රධානියා කියලා සලකන්න පුළුවන් පුද්ගලයෙක් දෙන්නෙක්ට ඔලුවෙන් සන් කරද්දි අනික් හැමෝම ඒ මධ්‍යම ප්‍රමාණෙ ශාලාවෙන් එලියට පිටවෙලා ගියා.සෝෆාව මත අසුන් අරං හිටිය පුද්ගලයගෙ දෑස් තවමත් හිස්.කිසිම හැගීමක් රහිතයි.ඒ ඇස් වල අවධානෙ පණිවිඩකාරයගෙන් ගැලවිලා ඉවතට ගියේ ආයෙමත් VIP කුටියෙ දොරටුව විවර වුණු නිසා.
YOU ARE READING
තඹ(රු)හිරු
Non-Fictionතඹර පෙත්තක ඇදි රුහිරු පින්තාරුව............ "තුවක්කු ලෝඩ් කරන්න හුරු වුණු මගෙ අතින් නෙළුම් මල් පූදවන්න බෑ සහසැස්....ඒ වගේමයි නෙළුමට හුරු උනු උඹේ අත් වලින් තුවක්කුවක් දරන්නත් බෑ....හැබැයි ලේ සුවද විතරක් දැනන් උන්නු මට මල් සුවද විතරක් දන්න උබව රකින්න...
