yolun sonu

1. bölüm

İYİ OKUMALAR^^

NOT:satır arası yorum yapalım lütfennn🙃

'1 hafta sonra...'

Orhan Korhan, Halis Korhan'ın oğluydu.
Her ne kadar babasından istediği değeri görememiş olsa da oğulları ve karısıyla mutlu bir hayatı olmuştu. Yaşadığı zorluklar yüzünden kendini değiştirmeye bile çalıştı ama nafile beceremedi arkasında sapasağlam duran kimse olmadığı için beceremedi.

"Orhan çok iyi bir insandı. Siz ile de çok güçlü bir bağı vardı. Onu izlerken içten içe kıskanır idim lakin kendisini yine de çok severdim." Dedi misafirler den birisi. Sahi sizce doğru mu söylüyordu? Halis Korhan ile oğlu arasında çok büyük bir bağ var mıydı?

"Aramızda ki bağı hiç kimse göremedi. Hiç kimse." Dedi halis Korhan.

"Çünkü öyle bir bağ yoktu!" Diye çıkıştı gülgün.

"Anne, lütfen sakin ol." Dedi Ferit sakin ve çattallı çıkan sesiyle.

"Olmayacağım! -hızlıca ayağa kalktı ve işaret parmağını halis Korhan'a çevirdi- senin yüzünden! Senin yüzünden öldü benim kocam. Sırf sen ona değer göster diye! Ama sen onu hep yetersiz gördün! Sana bir şey söyleyeyim mi? Asıl yetersiz sendin! Senin bitmek bilmeyen para arzun yüzünden! Ben senin para arzun yüzünden oğlumu ve kocamı toprağa verdim! Şimdi ne istiyorsun beni mi? Oğlumu mu?" Dedi gülgün yüksek çıkan sesiyle.

"Gülgün saygılı ol. Karşında kimin oturduğunu unutma!" Dedi halis Korhan.

"Benim karşımda oturan kişi; kendini Sultan Süleyman, dünya'nın kendi etrafında döndüğünü zanneden narsist kişilik bozukluğu olan HALİS KORHAN!" Dedi Gülgün artık çıkmak istemeyen sesiyle.

"Gülgün anne lütfen sakin ol. Gel seninle biraz konuşalım." Dedi seyran o da yıkılmıştı hastalığı bile aklına gelmiyordu.

Seyran, Gülgünü odasına götürdü.

"Gülgün anne lütfen sakin ol." Dedi seyran.

"Olamam! Benim kocam öldü. Seyran benim kocam öldü. Öldürdüler onu."

"Gülgün anne, seni az-çok anlıyorum ama tam anlamıyla yaşadığın acıyı anlayamam. Ben feriti vurulduğu gün kaybedebilir'dim. Böyle bir düşünce kurmak bile insanın kalp ritimlerinin düzensizleşmesine yol açıyor bu çok ağır bir tramva benim yanımda kimse yoktu herkes beni ferit'in vurulma sebebi olarak görüyordu ve ben bu yüzden kafayı yiyecektim lakin sen asla kendini yalnız hissetme çünkü Ferit var ben varım Asuman var ve söz veriyorum biz hep senin yanında olacağız."

"Seyran, güzel kızım benim." Diyerek sıkıca sarıldı seyrana gülgün.

"Annem, seni çok seviyorum."

"Bende seni güzel kızım."

Seyran ve gülgün ayrıldılar ve seyran Gülgün'e:

"Ben çıkayım sende dinlen tamam mı gülgün anne?" Dedi

"Tamam kızım sen git."

Seyran odaya çıktı ve koltukta oturmuş ve duvara bakan Ferit'i gördü. Çok yıkılmıştı yorulmuştu da ağır gelmişti bu yaşında abisini ve babasını kaybetmişti geriye kim kalmıştı? Karısı,annesi ve işe yaramayan bir soyadı.

"Bir tanem iyi misin? Biraz hava almak ister misin?" Dedi seyran endişeli sesiyle sevdiği adam karşısında tükeniyor du ve seyran hiçbir şey yapamıyordu. En çok bu acı verir birşeyler yapmak gerektiğinde bize gösterilen tek şey ellerini kollarını bağlayıp oturmaktı. Adil miydi? Değildi. Peki o zaman neden başkalarının komutlarını dinliyoruz. Saçma hemde çok saçma.

"İyi değilim. Kaldıramıyorum sanki nefes alamıyorum. Boğazımda bir yumru varda nefes almamı istemiyormuş gibi." Diye cevap verdi Ferit.

"Tamam o zaman sen biraz dinlen sana iyi gelecektir."

"Sende benim ile uyur musun seyran?"

"Tabii ki. Gel hadi."

Seyran feritin elinden tutarak ayağa kaldırdı ve yatağa götürdü ve yatağa yatırdı sonra ise yanına geçti. Feritin başı seyranın göğsüne geliyordu. Seyran ise feritin saçları ile oynuyordu.

Kaderleri mi sevmiyordu onları yoksa bu acımasız hayat mı? Bu bilinmez lakin onlar birbirlerini çok seviyorlardı.

Seyran feritin saçları ile oynamaktan yorulmuş olacak ki uykuya daldı.

_____

Dımdımdımdım

Nasıl oldu beğendiniz mi bakem?

Okul bitiyor mutluluktan ağlıyorum resmen 1 haftadır.

Bu arada bölümün kısa olma sebebi bu gün uzay eymen'in (erkek kardeşim) doğum günü ona hazırlanırken aynı zamanda bölüm yazmaya çalıştım umarım beğenirsiniz.

SİZİ ÇOOK SEVİYORUM WATTPAD AİLEM...