İnan Bana//•Arcen

26

-☆-

Aşağı indikten bir süre sonra,Ömer'i bir çocuk çağırmıştı.1 saati aşkın bir süre sonra,moralsiz bir şekilde oturduğum banktan kalkarak okuldan içeriye adımlamaya başlamıştım.

Merdivenleri çıkıp sınıfa giriş yaptım.Birkaç kişi dışında kimse yoktu.
Bakışlarım yerde arkaya doğru ilerlemiş ve oturup kafamı kaldırmadan sıraya yatmıştım.

"Emre?"

Duyduğum sesle irkilip başımı kaldırdım.Yanıma baktığımda,Arifin burada olduğunu gördüm.

"Arif?" Öyle dalmıştım ki Arifin yanımda olduğunu bile fark etmemiştim.

"Yüzün sirke satıyor,Emre.Ne oldu?"

Yanaklarını şişirip oflayarak geriye yaslandım.

"Birşey yok ya.."

"Delirtme beni Emre.Anlat,beni de üzüyorsun."

Kaçarım olmayacağını anladıktan sonra nefesimi vererek ona doğru döndüm.

"Ömer Arif,Ömer.Aşağı indikten sonra bir çocuk geldi yanımıza,üzgündü baya,Ömer'i çağırdı.Ömer çocuğu görünce bana dönüp bakmayıp birşey bile demeden telaşla çocukla ilgilenmeye başladı.Hepsi bu."

"Oğlum,niye kötü düşünüyorsun hemen?Daha geçen yaşadıklarınızı hatırla,sana ne yaptığını.Hoşlanmasa yapmazdı emin ol."

"Bilmiyorum,tamam olabilir ama en azından bana birşey deyip gitseydi.Kırıldım yani."

Arif hafif tebessüm etti.

"Aşk kuşu,aşkını kıskanmış."

"Arif!" çantamı alıp ona doğru doğrultum.

"Dur tamam,tamam.Birşey demedim."

Çantayı sinirle geri yerine fırlattım.Sinirim Arife değildi ama,yaşadığın şeyeydi.

"Dur lan,neden bu kadar sinirlendin?"

"Sana değildi,kusura bakma."

Arif omzumu patpatladıktan sonra,konuşmaya başladım.

"Ee,siz ne yaptınız?"

"Geçmişini anlattı..bayağı bir derindi. Yani..bu kadarını beklemiyordum..."

Önüme dönüp bakışlarımı sırama dikmiştim.

"Ders ne zaman başlıyor?"

"Provalardan dolayı,1 ders daha uzatılmıştı değil mi..."

-

Dersten cıkmış kantine doğru yürüyordum.Aklımda Ömer vardı.Ve çıkmıyordu da.
Yemek ve içecek alıp bir masaya geçtim.Sonra Ömer ile konuşmak için onların sınıfına gidecektim.
Yemeğine odaklanmışken,birden gözüm az ileriye takıldı.
Ömer,o çocukla oturuyor ve çocuğa birşeyler söylüyordu.İkisinin de,özellikle o çocuğun pek morali yok gibiydi.Sonra elini çocuğun omzuna koyup okşamaya başladı.Sonra ise birbirlerine sarıldılar.
Bu hareketine karşı birden sinirlenmiştim.

"Tamam..bir arkadaşıdır." deyip sakinleşmeye çalıştım.Aniden böyle olmuştum çünkü evet kıskanmıştım.Sevgili olmayabilirdik ama onun davranışlarından ne olduğumuz bariz bir şekilde ortadaydı,sadece birimizin diğerimize söylemesi gerekiyordu.
Ama bu gördüğüm görüntüyle aklıma gelen kötü düşünceler aniden gözlerimin dolmasına sebep olmuştu.Aklıma gelen kötü düşünceleri bastıramıyordum.Ya beni kullandıysa?
Kendime hakim olamayıp büyük bir üzüntüyle kantinden çıkmaya başladım.Ve sinirle konuşmaya başlamıştım.