Değişmez denilen her düzene bir başkaldırı mevcuttur. Beşeri bir düzen ancak düzensizlikle sağlanır,
❝Korkarsan sığın göğsüme, ağlamak istersen kuşlara bak. Bu düzene uyamıyorsan elimi tut. Eğer tutarsan elimi, bir devir kapanır. Biz kazanırız Cüney...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
yazın elinde bir parça barut kalır.
𒈔
Yaşam; habis niyetlerin ortasında, akıp giden onca zamanın peydasında, heybesinde iki hurma çekirdeği, kuru bir parça ekmek gibi beliriyordu aynaya bakan gözlerinde. Annesine müjdelenen varlığının zuhur etmesiyle, ruhuna işleyen o rivâyetin hasıl olduğu zamanlardan bu yana içinde kimselerin göremediği, bilemediği bir nâr vardı. Zihninden saklanmaz, yüreğinden sakınmaz, gözünden kaçınmazdı lakin aynadaki aksinden başka gören duyan da olmazdı. Ruhun üzerine dolanan başka ruhların yansımasıyla karşılaştığında kirpiklerinde ki akların sayısı kadar ömür devirmişti başka bir âlemde. O âlem ki yediği ekmeğin tadı damağında, üzerine döktüğü tuzu gözünün yaşında, karabiberin acısı ise sinesinde saklıydı.
Başka bir âlemde, âlem ki âlem içinde...
Cübbesinin eteklerine dolandı parmakları, sonra gözleri yansımasından çekilip ellerine sabitlendi. Dedesinin huzuruna kabul görmüştü lakin kendisi bu kabulü veremiyordu kendisine.
İçerde bir yerde, bir ses vardı. Sesler, görüntüler, aynı şekilde farklı bakışlı yüzler. Seslerin ötesinde tek bir ses. Zihni dese değil, yüreği dese orada bir sesten gayrısı olmamıştı hiç. Ruhu muydu böyle feryat eden? Değil.
cüneyd nerde?
Aynayla kesişti bakışları. Kirpiklerinin hemen altında biriken közlerde aradı sorusunun cevabını. Yoktu. Varlıklar ki ötedir yokluktan, neydi onu bu yoklukla sınayan? Varlığın ortasında kalmış deryasından kimdir onu bir damla suya muhtaç bırakan?
sükut cüneyd efendi, sükut.
Sağ yanında sarığı, sol yanında takkesi, göğsünde annesinden hatıra eşarbı, parmağında müridi olduğu hakikatin simgesi. Omuzlarında cübbesi, boynunda bir urgan gibi; etine kazınmış iziyle semalardan dahi sakladığı tesbihi. Oturduğu halının desenlerine çevirdi ahusu sönmüş gözlerini. Bir kuş aradı kırmızı iplerin sıkı sıkı ilmeklendiği yapıda. Bulamadı. Tahran'da bulur muydu? Hiç gitmemişti oralara bir gün gidebilse damlarında arar mıydı şimdi hasret kaldığı kuşları?
cüneyd nerde?
Kapadı gözlerini sıkıca.
"Rahman," dedi kütüphanesinde ki mum ışıkları kadar soluk sesiyle. " ve Rahim olan Allah'ın adıyla."
Sol yanında uzayıp giden kitaplığı, sağ yanında sediri, dışardan içeriye sızan yağmurun sesi, dizinin hemen ucunda camı çıkmış bir kandil; sıcaklığı cübbesinde, ışığı yüzünde, ateşi yüreğinde. Karşısında bir ayna. Yüzünde ömrünün en güzel zamanlarına hasret kalmış hüzünleriyle ona bakan birisi.
