☆MY DARKSİDE=KARANLIK TARAFIM☆

BÖLÜM -1-"küçük bir yaşama hissi"

Ben,miray yıldırım herkesin bildiği iyi kalpli ve masum bir kızım,aynı zamanda güzel de bir kızım anneme cekmişim ve çokta zeki biriyim,ailemi iki sene önce bir yangında kaybetmiştim ve bana teyzem bakıyor.
Bu olayda o kadar yıkılmıştım ki ya daha 10 yaşım daydım nasıl bir tranva olduğunu düşünsenize şuan 16 yaşındayım okuduğum okulda zorbalığa ugrayan ama kimseye söyleyemeyen biriyim.
zaten onlarda kalarak büyük bir yük oluyorum bide bunlarala uğraşmalarını istemiyorum.
~~~ALTI YIL SONRA~~~
Artık yanlızdım ve kendi evimdeydim sadece benim yaşadığım bir yer evet 22 yaşında bir iş kadını olmuştum.

Artık koyu kahverengi saçlarım tamamen siyah olmuşru.
Buna bende şaşırmıştım neyse evet yine her zamanki gibi işe geç kalmıştım tam hazıranmaya başlarken zilin çaldığını duydum "bu saate kim olabilirki"diyerek kapıya doğru yöneldim , kapıyı açtığimda kimse yoktu tam kapıyı kapadıcakken birşey dikkatimi çekti bu bir mektuptu.
Mektubu alarak içeri girdim.
Mektup biraz yıpranmış gibiydi sanki bırakıp bırakmamak arasında kalınmış gibi...üzerinde bir göz yaşı damlası vardı.
Birden bire saatte baktım ve çok geç kalmıştım hemen hızla hazırlanmaya gittim notuda masanın üzerine koydum hazırlandıktan sonra mektubu çantama koyarak arabama bindim.
Hızlı sürerek iş yerine gittim. yukarı çıktım ama çoktan geç kalmıştım toplantı yapılmış ve bitmişti sanırım kovuldum derken müdürün beni çağırdığını söylediler korkulu bir şekilde müdürün odasına doğru yöneldim içeri girmemle müdürün bana yüksek bir ses tonuyla konuşmaya başlaması bir oldu biraz bağırıp çagırdıktan sonra "kovuldunuz" diyerek lafını bitirdi.ofisime çıkıp eşyalarlarımı toplayarak şirketten ayrıldım arabama binerek yola çıktım biraz gittikten sonra birden durdum aklıma sabah ki mektup geldi tekrardan mektubu elime aldım ve okumaya başladım.

"Merhaba miray,sana bu mektubu verip vermemek arasında kalmıştım çünkü bunu sana nasıl açıklayacağımı bilemiyorum.
Ama artık söylemeliyim çünkü artık bu yükü kaldıramıcaktım miray sen tam 10 yaşındayken bir yangında aileni kaybetmiştin değil mi.
Miray çok özür dilerim ama o yangını çıkartan kişi bendim çünük bunu yapmak zorundaydım eğer yapmasaydım benim herşey olan tek hayatta kalka sebebimi öldüreceklerdi yani benim kardeşim.
Onların elindeydi inan bana çok canım yanıyor her gece kabuklarla uyanıyorum.
Ama bunun cezasını kendime ben verdim işkence çekerek kendime zarar vererek bunları sana yaşattığım için senden tekrar tekrar özür diliyorum biliyorum özrüm senin aileni geri getirmeyecek ama olsun.
Unutma seni dama seveceğim ve seni üzdüğüm için ölmek isteyen arkadaşın berrin YAZAN=en yakına arkadaşı berrin"

Bunları okurken gözlerim dolmuştu ama üzüntüden değil öfkeden artık beni kimse tutamaz çünkü ailemin katilini bulmuştum ve onu öldürmeden de hiçbir yere gitmeyeceğim.
Artık kimseye güvenim kalmamıştı.
Bana yapmak istemediğim şeyleri yaptırıcakları ve artık herkes yeni MİRAY YILDIRIM ile tanışacak onu bulup cezasını keseceğim.
bekle beni berrin aktaş katilin olacağım artık beni kimse tutamaz asıl herşey şimdi başlıyor.
Artık herkesin bildigi saf miray yıldırım değil güçlü ve asla üzülmeyen üzülse bile belli etmeyen kişi olarak görecek herkes zaten üzülse bile kimsenin umurunda olmaz.
Unutmayınbu kimse senin iyiliğini istemez yani her duruma karşı güçlü durmalıdır.
Evet bu hikayeyi ben yazacağım bu hikayenin diğer hikayelerden farkı olması konunun gerçek hayat ve yaşanmış olması.
~~~Bir yıl sonra~~~
Evet sonunda ailemin katilini kendi.
Ellerimle öldürdüm evet ilk cinayetim ailemin katilinin katili olmamla başladı okadar mutlu ve huzurluyum ki ama bende değişen bir sey vardı arık birini öldürmemekten daha çok öldürmek isteğim çoğalmış haldeyim bu benim hoşuma bile gitmişti.
Evet artık evimin işini yapıp kendime iş bulmalıyım bu konuda bana yardım eden bir arkadaşım vardı ama onada pek güvenmiyorum ama olsun yinede yapayım ondan yardım olmalıydım tam kendi kendime konuşmaya devam ederken birden telefonumun çaldığını duydum telefonu alamaya gittim Defne arıyordu açtığımda sesi korkulu geliyordu.
Defne"alo miray az önce iki polis seni sordu"dedi.
Biraz içim tuhaf olmuştu hemen sordum" niçin soruyorlar söyledilermi"
"hayır demediler ama bana bir numara verdiler" dedi.
"hemen o numarayı bana atarmisın"
"t-tamam atıyorum"
Atığı numarayı arayarak ne olduğunu sordum beni o günkü yangın için birşeyler konuşmak istediğini söylediler.
Bende karakola gittim ve konuşmaya başladık polis Atlas " o zaman ki polislere yanğın olurken ve sen dışarı çıktığında bir kadının ormana doğru gittiğini ve onu gördüğünü söylemişsin peki şu an kadının nasıl biri olduğunu tarif edermisin "dedi.
"evet hatırlıyorum siyah saçlı biriydi ama sanki kendi saçı gibi değildi ya bide sanki bu kişiyi tanıyor gibiydim kadın gibi gözüküyordu ama benimle aynı boyda gibi ve sankin kadın değilde bir genç kız gibiydi gibiydi."dedim.
Atlas"ama bu nasıl olur "onlara ne olduğununsorduğumda "bende size tam olarak bir kızı gösterecektim,gelim gösteriyim"dedi.
"tamam,hadi gidelim"dedim.
morga doğru gidiyorduk içeri girdiğimde bana birg ceset gösterdiler ve bu öldürdüğüm berrindi.
"yani emin değiliz ama ailenizi bu kişi öldürmüş olabilir.
"aslın da biliyordum ama yinede şaşırmam gerekiyordu. Bende"hayır,o-o öldürmüş olamaz o benim en yakın arkadaşım" dedim.
iki saat sonra eve geri döndüm o kadar yorulmuştum ki hemen kendime bir kahve yaparak içtim ardından odama çıkarak uyudum.

~bazen herkese herşeyi söylememeliyiz çünkü gün gelir o söylediğini sana birgün koz olarak kullanabilir~