Ruhların Buluşması

Özünde. 16

Özüme Döndüm

Deniz bugün en koyu rengi almıştı, izlediğim vapurlar ve gemilerin haddi hesabı yoktu. Sayarak kendime bir meşgale buldum. Gözlerim yeniden uykuya düşene kadar saydım.

Günler geçmiyor gibi gelse de tam iki ay yarım gün geçmişti. İki ay dile kolay gelse de benim kalbime kor ateş saplanıyordu. O, ismini bile dudaklarımdan artık sildiğim çocuk yoktu.

Kışın soğukluğu, sönük rengi içimi kasvete çevirmişti. Yüreğimin yandığı her saniye bir pişmanlık kaplıyordu içimi. Ben bu bebeği duyduktan sonra neden sevinememiştim. Bebek.. Benim onunla olan bebeğim.

Karanlık kalbimi ele geçirmiş gibiydi, hissiz bir kadın olup çıkmıştım sonunda. Ben bunların başıma geleceğini bilmeme rağmen neden bu kadar acı çektiğimi bilemedim.

Haftalar geçmişti, Valide hanım ve İnci hep bana gelip gidiyorlardı. İlk andan beri beni yalnız bırakmayan yeğane insanlar onlardı. Valide hanımın tek derdi Handenin elindeki gücü bölmek için sürekli beni kontrole geliyordu aklınca. Aslında hakkı da vardı ilk duyduğum andan itibaren bu bebeği aldırma fikri hâlâ da tazeydi.

O gün hastahane de bir çılgınlık yapmış ve bu bebeği istemediğimi onların yanında dile getirmiştim. Evet doğurmak istemiyordum hâlâ içimde kopan fırtınalar beni bunu yapmaya sürüklüyordu.

Caner, psikolojik desteğe ihtiyacım olduğunu söylesede bana da hak vermişti. Ben böyle hayal etmemiştim ki, şimdi beynimin fonksyonları durmuş gibiydi bir karara varamıyordum. Bu bebeğe nasıl annelik yapardım.

Babasız bir bebeği dünyaya getirmek başka bir felakete yol açmaktı, ben bu sorumluluğun altında ezilirdim. Lakin işin gerçeği babasının üvey oğlumun oluşu benim aklıma ilk anda bu fikri sokmuştu. Kerem duyarsa kiyamet kopar sanmıştım ama her zaman ki gibi yanılacağımı tahmin edemedim.

İnci engel olmasaydı çoktan aldırmıştım ama bu fikir beni yıkıyordu. İçimde benden bir parça yaşıyordu ancak duygularım sonbahar gibi cansızdı. Sevinemiyordum çünkü istemiyordum.

Hareketlerini hissediyordum İnci küçük daha dese de rahmim de onun varlığını garip bir şekilde hissediyordum. Kerem neden hissedemiyordu ki? Attığım yalana hemen kanması kanıma dokunmuştu.

Karnım 3.5 aylık olmuştu bugün ama söylediğim yalana göre 4 aylıktı. Suna bana yardımcı olmuştu bu konu da. Bu hayatta her dönem felaketleri yaşasam da, edinmiş olduğum iki arkadaş beni kendime getiriyorlardı.

Doktor dan randevu almıştım, eski çalıştığım hastahane den tanıdığım bir diğer arkadaşım, Sunayla bu sürüvende bana eşlik edecekti.

Suna yalanıma ortak olmuştu, sorgu sual etmeden. Az çok Keremin bana olan ilgisini biliyorlardı ama kimse bu konuyu açmıyordu İnci bile, nasıl bir ruh hali içindeysem bana Keremin ya da Leventin sözünü etmiyorlardı.

Benim de işime geliyordu, ben yaptığım şeyi açıklayamazdım.

Yağmur taneleri cama vurunca gülümsedim sonra yüzümdeki gülümseme silindi onunla ilk kez uyuduğum gece aklıma geldi. Tokat attığım o ilk gece. Ona kendimi sunduğum o ilk an. Pişman mıydım peki? Bazen evet, bazen ise hayırdı.

O beni ne arıyor ne de soruyordu. İnstagram dan gördüklerimle yetiniyordum. Onu özlemiştim elbette ama o galiba attığım yalana kapılıp gitmişti ne acı.. Babasının bana verdiği ilaçları bilmesine rağmen, beni aramamış, ondan olma ihtimalini bile aklına hiç getirmemişti. Babası Levent olarak kalıcaktı bebeğimin, bence hepimiz için en iyisi buydu.