Come back series 2: Smiles Of Deception

04| Laurier

"Medyo nakakatawa lang kung paano ka na involved, but the Laurier Family is one of the new ally of the Sato Clan. These hunters are probably from those who wants to stop the alliance." He explained.

"Am I allowed to hear this though?" I mumbled. "Since you're involved, yes. You deserve to know why you might die." Lalo naman akong kinabahan. My heart beated faster and my mind thought of an immediate escape plan. "Joke lang." Nahampas ko naman siya sa balikat ng sabihin niya iyon. Jc kasalanan mo 'to ikaw ang nagturong manghampas sa akin.

"Gago ka ba?" Mura ko na tinawanan lang niya.

"But they're really hunters," He looked around and grabbed my wrist to go back inside the venue. Nagtago ako sa likod niya at tumingin sa paligid.

"They might kill you if you act like that." Umayos ako ng lakad.

"You have been undergoing some new project, thank you for accepting a new one. We owe you." I won't accept it kung hindi lang dahil sa pera. I value money because it gives me happiness.

"Aaayyy! Tanginaaa!" Sigaw ko at natigilan nang may humawak sa braso ko at hinila ako. "Are you okay?" Tumango ako sa kaniya dahil muntikan na akong mag shoot sa may halaman.

"Can you walk?" Tumango ulit ako at sinubukang lumakad. Oo nga pala at naka heels ako ngayon ng mataas, iika-ika akong lumakad at napansin naman niya iyon kaya lumuhod siya patalikod at lumingon sa akin. "I'll carry you." Gulat ko siyang dinulatan at hindi makapaniwalang umiling.

"Why would I?" Ini imagine ko pa lang ay nahihiya na ako. Napahinga naman ako ng maluwag nang tumayo na siya at lumapit na lang sa akin. "Why won't you?" I just shrugged at his question at hindi namalayang binuhat niya ako. 

"Waahh!" Sigaw ko sa gulat at naramdaman ang pagbilis ng tibok ng puso sa sobrang kaba. I held onto him tightly, ramdam na ang pag-iinit ng pisngi sa hiya. "Please, put me down. Nakakahiya po." Pero kahit wag mo na pala akong ibaba. Sabi ko sa isipan at pinagmasdan ang mahaba niyang pilikmata. He has a pointed nose just like what a Laurier would have as well as the clear and soft light colored skin.

Masasabi kong walang binatbat ang gluta pills as well as the kojik ko sa puti at kinis ng balat nito. Hindi rin maitatanggi na ang tangkad niya.  "I might, melt miss Architect Milagrosa." Napailing-iling ako sa narinig mula sa kaniya. "Uhh, sorry po." Paano kaya naging fluent ito sa tagalog? Ay, nag-aral nga pala ito rito. Unlike Mr. and Mrs, Laurier who's not that fluent. Hindi naman kasi ito nahaluan ng filipino blood.

Nang makarating kami sa tinutuluyan nitong bedroom ay pinaupo niya ako sa sofa roon at inalis ang suot kong heels. "It's swelling. I might have to send you to a hospital." Marahas akong umiling.

"No, ako na po ang bahala sa sarili ko." Hindi naman kita jowa para umabot sa ganoong punto eh.

"You're my responsibility Architect. I involved you into this remember?" Hindi nalang ako nakasagot. Bagi ini english na ako kanina pa. Tutulo na tlaga ang dugo sa ilong ko nito.

"Sige, sabi mo eh." Responsibilidad na pala niya ako.

He looked at me kaya napaiwas ako. Nahiya ang mukha ko, di pa naman ako ganoong kagandahan. He removed his coat and used it to cover me legs and carried me again and used the secret exit to avoid rumours. Itinago ko nalang ang mukha ko sa balikat niya para kapag may makahuli man ay hindi makuha ang mukha ko.

It feels like a dream, parang nahuhulog na ako. I stopped my smile and continue hiding my face on his shoulder. "Ang bango." I can't help but comment.

"What?" Tanong niya at buti na nga lang hindi niya naintindihan.

"Nothing." I mumbled, he placed me at the back seat, closed the door and he opened the other.

"To the hospital." Sabi niya sa driver matapos niyang pumasok at tumabi sa akin.