Niewidzialny

Chłopak z bidula

Rodzina Millerów mogła z dumą twierdzić, że są jedną z najbardziej wpływowych rodzin w kraju. Znani byli nie tylko w Europie, ale i za oceanem.
Piotr Miller był wpływowym adwokatem specjalizującym się w sprawach karnych. Był to czterdziestodwuletni elegancki mężczyzna, kilkudniowy zarost podkreślał jego męskie rysy twarzy. Natomiast Kamila Miller, a właściwie Miller-Bytner była dwa lata młodsza od Piotra, wysportowaną szatynką o długich nogach, bardzo jej to pomagało bo z dnia na dzień pokonywała coraz dłuższe dystanse biegając z samego rana. Najbardziej rozpoznawalna i kontrowersyjna chirużka z Warszawy. Adam, syn Millerów uważany był przez nich za oczko w głowie, młody, wysportowany kapitan szkolnej drużyny piłkarskiej przynoszący dumę rodzinie. Wzorowe oceny w szkole i nieskazitelne zachowanie. Millerowie nie mogli narzekać na cokolwiek, adwokat zajmujący się obroną najgorszych bestii w Polsce i Pani chirurg zarządzająca największą siecią prywatnych szpitali w kraju, pieniądze w ich życiu nie maiły znaczenia, mieli tyle, że wystarczyło by na conajmniej cztery pokolenia. Mieli jedną tajemnicę, marzyli o kolejnym dziecku, niestety kilka lat temu pani Miller przeszła operację usunięcia macicy. Jedyną ich nadzieją była adopcja, o której Miller nie chciał słyszeć. Według niego dziecko powinno być z czystej krwi matki i ojca. Mimo niechęci pana Millera, większość ich podróży służbowych były to odwiedziny wielu domów dziecka na terenie całej Polski.

Piotr szykował się właśnie na salę sądową, spojrzał w lustro i jak zawsze przed rozprawą ćwiczył swoją mowę końcową, nigdy nie dopuszczał do siebie myśli, że może przegrać. Założył wyprasowaną wcześniej przez gosposię koszule i poszedł do sypialni pocałować w policzek żonę.
Wyjeżdżając z domu przeczuwał, że coś jest nie tak. Nie wiedział jeszcze co to może być, ale jego myśli były zajęte czymś innym, rozprawą. Korki o poranku w Warszawie nie były żadnym zaskoczeniem, szczególnie na Marszałkowskiej. Właśnie wtedy zadzwonił nieznany numer na prywatny telefon mecenasa.
- Miller, słucham?
- dzień dobry, Adrianna Majczak. Dzwonię z ośrodka adopcyjnego w Toruniu, zostali państwo zakwalifikowani do adopcji. Czy możemy się spotkać pojutrze o godzinie 12:30 w naszym ośrodku?

Zapadła cisza, Piotr nie wiedział co ma odpowiedzieć. Mimo, tego, że Pani Miller pragnęła tego dziecka, on nie był do tego do końca przekonany. Wiedział, że to nie będzie jego dziecko, ale z drugiej strony wie ile to znaczy dla jego żony.

- jeśli to nie problem to chciałbym potwierdzić spotkanie jutro, aktualnie jestem poza domem, a chciałbym omówić to z żoną osobiście.
- rozumiem, nie ma najmniejszego problemu, proszę tylko o potwierdzenie spotkania jutro do godziny 12:00. Dziękuję i miłego dnia życzę.
Ta rozmowa wyrwała go z równowagi, nie spodziewał się takiej wiadomości przed tak ważną rozprawą. W głowie miał milion myśli, ale skupił się na tym, że rozprawa musi przebiec jak najlepiej. Zaparkował samochodem zaraz obok Marszałkowskiej 82 i szedł do sądu. Rozprawa kompletnie nie przebiegała po jego myśli. W głowie miał tylko przebytą rozmowę przed piętnastoma minutami. Na rozprawie był ciągle nieobecny, nie wychodziło mu ratowanie klienta po prawie dwóch godzinach nadszedł czas na wyrok.

- wyrok w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej (..) oskarżonego Romana Kamińskiego uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. - słowa wypowiedziane przez Sędziego zabrzmiały jak grom z jasnego nieba. Była to pierwsza przegrana sprawa mecenasa. Już wie, że wszystkie nagłówki gazet i telewizji będą o tym mówiły. Przegrał najbardziej medialną sprawę w Polsce, bronił egzekutora mafii.

Pani Miller właśnie skończyła operację i zmierzała przez korytarz szpitalny do swojego biura.
- pani doktor, pani doktor - dobiegał głos asystentki z końca korytarzu
- co tam Aga?
- dzwonił twój mąż, mowil, że to bardzo pilne i prosił żebyś jak najszybciej przyjechała do domu. Powiedział, że to nie może czekać.