දෙණියෙ වලව්ව 🚫
වෙලාව මධ්‍යම රාත්‍රී දොළහට පමණ වන්නට ඇත. මහ හඬින් පිපිරූ අකුණට සිත මදක් ගැස්සී ගියත් ඉන් නොවේ ඇගේ ගමන් නැවතුනේ. අතු ඉති එකිනෙක අඹරවමින් හුළං හමා යද්දී ඇය ඉක්මනින් ඉක්මනින් ඉදිරියට පය තබන්නට විය. ඉදිරියෙන් යන පුංචිරාළ අතරැදි හුළු අත්ත නිවෙන්න ඔන්න මෙන්නය. ඔහු එය දෙපසට වනමින් නැවත නැවතත් ගිනි අවුළුවන්නට තැත් කලද අවටින් හමන හුළඟත් හීනියට ඇඳ වැටෙන්නට පටන් ගත් වැහි බිඳුත් එයට ඉඩක් නොතැබීය. ආලෝකයත් නොමැතිව උවත් දහවල් කාලයේ මෙන්ම බියක් හැකක් නොමැතිව ගමේ ඕනෑම තැනක ඇවිද යාමට ඇයට හැකිය. ඇයට ඇති කාර්‍යයන් කිරීමට වෙලාවක් කලාවක් නැත. පැමිණෙන ලෙසින් පණිවිඩයක් ලද සැනින් ඈ යා යුතුය. එය ඇගේ පරම්පරාවෙන් උරුම වූ රාජකාරියයි. නමින් සෙදෝහාමි වන ඇය මේ ගමටම සිටි එකම වින්නඹු අම්මාය.
අමුතු අන්දමේ මූසල බවක් ඇයට දැනෙන්නට විය. රාස්සන්ගල කන්ද දෙසින් ඇසෙන උලමෙකුගේ හඬ නිසා එය තව තවත් උග්‍ර විය. කුමක් හෝ විපැත්තියක් අත ළඟ බව ඇගේ ගැහැණු ඉවට දැණුනි.
ඉක්මන් ගමනින් පය තබා පැමිණි ඈ දෙණිය වලව්වේ විසල් දොරටුව පාමුලට පැමිණියා පමණි. මහ හඬින් අකුණක් ගසමින් මුරුගසන් වර්ෂාවක් ඇඳ වැටෙන්නට විය. එකෙනෙහිම ඇසුනේ තීව්‍ර හඬකින් කළ කාන්තාවකගේ ස්වරයකි. තවත් බිදක්වත් පමා නොවුණු ඇය විසල් දොරටුව හැර කඩාබිඳගෙන දිව ගියේ එම හඬ ඔස්සේය.
ඇතුළ් කාමරයේ ධවල පැහැති තිර රෙදි දමා සකසා තිබූ අගනා යහනක් මත උන්නේ දෙණියෙ වලව්වේ එකම උරුමය වූ දියණියයි. නමින් පවසතහොත් මණිමේකලා පොඩි මැනෙකෙයි. ඇඳ විට්ටමට බර දී ඇඳ වියන මත සිට බිමට දමා ඇති රෙදි පටියක එල්ලී හුන් ඇයගේ මුහුණෙහි ඇඳී ඇති හැඟීම් හඳුනා ගැනීමට සෙදෝහාමිට හැකි නොවීය.
" මම ඕකුන්ගෙන් පළි ගන්නවා......... මට මේ කරපු අපරාධෙට මන් පළිගන්නවා....... මන් ආයෙත් එනවා....... ඔව් මන් ආයෙ එනවා......... ඕකුන්ගෙ ලේ ගෑවිච්චි එකෙකුටවත් මන් යහතින් ඉන්න ඉඩ දෙන්නෙ නෑ......... මට කරපු දේට මන් පළි ගන්නවා ගන්නවා ගන්නවමයි........" ඇස් දෙක ගිනි බෝල මෙන් රතු කරගෙන එසේ පැවසූ මණිමේකලා මැණිකෙගේ බෙල්ල එකවරම පහතට ඇඳ වැටුනි.
