" මාව බ්බ්බ්බේරගන්න....... කවුරුත් නැද්දෝ........." පුලුවන් උපරිම හයියෙන් කෑ ගැහුවත් මගෙන් ලොකු සද්දයක් පිටවෙන්න නැතුව ඇති. මොකද අර අත් දෙකෙන්ම මගෙ බෙල්ල පුදුම විදියට හිර වෙලා තිබුනෙ.
ටිකෙක් ටික හුස්ම ගන්න අමාරු වෙලා ඇග පන නැතිවෙලා යනවා වගේ දැනෙද්දි මට හිතුනෙ මේ මගේ ජීවිතේ අවසාන මොහොතද කියලා.
හිතට නිදහසක් ඕනි හින්දා ආපු තැනම මට මැරෙන්න වෙයි වගේ.
මුළු ඇගම පණ නැති වෙලා යද්දි මගෙ අත් දෙක ඇද උඩට කඩාගෙන වැටුනා. ඔව් මේ මගෙ ජීවිතේ අන්තිම තත්පරේ තමයි ගෙවෙන්නෙ........ අන්තිම මොහොත කියලා මට මතක් කරන්න පුලුවන් කෙනෙක් හිටියෙ නෑ. නමට විතරක් දෙමව්පියො උන අම්මවත් තාත්තවත් මට මතක් කරන්න උවමනාවක් නෑ. හැබැයි මොකක්දෝ මන්දා හේතුවකට මට එකම එක රූපයක් මතක් උනා......... ඒ හින්දමයි ඒ නම කියන්න කට ඇරියෙ........
" ගව්......ගව්..........ගෞරව.........."
"සකුන්......... ඒයි මේ......... මොකද මේහ්හ්....... නැගිටිනවා........ඒ සකුන්........."
ඒත් එක්කම කවුරු හරි මාව හොල්ලනවා දැනිච්ච හින්දා මන් හිමීට ඇස් ඇරියා....... මන් හිටියෙ කාමරේමයි. ඇද ලග හිටගෙන ඉදපු ගෞරව මගෙ කම්මුලට තට්ටු කර කර මාව හොල්ලනවා....... කාමරේ ලයිට් දාලා තිබ්බ හින්දා වටේම එලිය වැටිලා.
එතකොට කෝ අර ආපු ගෑනු කෙනා.
මන් බෙල්ල අත ගාලා බැලුවා........ කිසිම පාරක් නෑ...... අඩුම හීන් රිදීමක්වත් නෑ.......
" යන්තන් ඇති ඒක හීනයක්........" ලොකු හුස්මක් පහලට දාපු මට දැනුනෙ සැනසිල්ලක්.... මොකද මන් හිටියෙ ඇත්තටම බයවෙලා.........
" මොකද සකුන්........ හීනයක් දැක්කද........ මගෙ කාමරේට ඇහුනා ඔයා කෑ ගහනවා ඒකයි දුවගෙන ආවෙ.........."
" මෙහෙ පලවෙනි දවස හින්දා වෙන්නැති....... මන් බය හිතෙන හීනයක් දැක්කෙ........"
" හ්ම්ම් එහෙම වෙන්නැති........ සද්දෙ ඇහුන ගමන්ම මන් දුවගෙන ආවා........ වෙලාවට කාමරේ දොර ඇරලා තිබ්බෙ....... නැත්තන් දොර කඩන්න වෙනවා මට........."
මොකක් දොර ඇරලා........!!!! මට හොදට මතකයි නිදාගන්න කලින් මන් දොර ලොක් කලා කියලා.........
