ඒ ඇස් දෙකෙන් හරියට ගින්දර විසි වෙනවා වගේ. තමන්ගෙ ජීවිතේ ඉන්න ලොකුම තරහකාරයා දිහා බලනවා වගේ තමයි ටීවී එක දිහා බලාගෙන හිටියෙ. වීදුරුවෙන් ගහලා දාපු පාරට ටීවී එකේ ග්ලාස් එකේ ඉරි කිහිපයක්ම ඇදිලා ගිහින් තිබුනා. ඒ වීදුරුවෙ කටු බිම විසිරිලා කුඩු වෙලා ගිහින්. මොකක් කරන්නද කියලා මට හිතාගන්න බැරි උනා. ඇත්තම කියනවා නම් ඒ ඇස් දිහා බලන්න බැරි තරම් බය හිතෙනවා. හිත ඇතුලෙන් මාත් පිච්චි පිච්චි ඉන්න මේ වෙලාවෙ මොනා උනත් අදුරෙ උනත් ඒ ගිනි පිටවෙන ඇස් දෙක දුඹුරු ඇස් දෙකක් කියලනම් මන් දැක්කා.
විනාඩි කිහිපයක්ම ටීවී එක දිහාවට රවාගෙන ඉදපු ඔහු එහෙමම ඒක ඕෆ් කරලා එහෙමම සෙටිය උඩ ඉදගත්තා.
වෙව්ලන ඇගිලි තුඩු වලින් ඒ ලාවට කැරලි ගැහිලා තිබුන කොණ්ඩෙ අවුස්සගත්තෙ හිතේ තිබ්බ නොසන්සුන්කම නැති කරගන්න වෙන්නැති.
කරන්නෙ මොකක්ද කියන්නෙ මොකක්ද කියලා හිතාගන්න බැරුව මන් එහෙමම විනාඩි පහක් විතර එතන හිටගෙන ඔහු දිහා බලාගෙන ඉන්න ඇති.
අන්තිමට ඔහු ඔලුව උස්සලා මන් දිහා බැලුවා.
" ම්ම්ම්ම්....... සොරි........ වැරදියට හිතන්න එපා...... මට පොඩි දේකට කේන්ති ගිහින් හිටියෙ......."
" ආහ්හ් ඒකට ප්‍රශ්නයක් නෑ........."
" හ්ම්ම්ම්....... මන් ගෞරව........ ඔයා සකුන් එහෙම නේද.........." ඔහු දකුණු අත මගෙ දිහාට දික් කලා.
" ඔව්........ තෑන්ක්‍ස් මට ටික කාලෙකට මෙහෙ බෝඩ් වෙන්න දුන්න එකට......." මන් ඒ අතට මගෙ දකුණු අත දීලා හිමින් හොලවන ගමන් එහෙම කිව්වා.
" ආ....... ඒක ප්‍රශ්නයක් නෑ........ ඔයාට ඕනි තරම් කල් මෙහෙ ඉන්න පුලුවන්...... මොකද මේ විශාල ගෙයි තව කෙනෙක් හිටියා කියලා වැඩිවෙන්නෙ නෑ......."
" හැබැයි මෙහෙ ඉන්න ඕනි පිළිවෙලක් තියනවා....... ඒක මන් කියන්නම් ඩිනර් එක ගත්තට පස්සෙ........." ඒ මොන මරාලයක්ද මන්දා. ඉන්න ඕනි පිලිවෙල..... ඒ මොකක්ද යකෝ.
රෑ කෑම මේසෙට හිටියෙ මායි ගෞරවයි විතරයි. මොනා උනත් නමටම ගැලපෙන මනුස්සයා. ආයෙ තව කෙනෙක් ඉන්නවද කියලා ගානක්වත් නැතුව ඔහේ එයාගෙ පාඩුවෙ කනවා. කද්දි කතා කරන්න හොද නෑ තමයි. ඒ උනත් කොහොමද අප්පා ඔහොම ඉන්නෙ. ගල්ද මන්දා ගිලින්නෙ.
