Gözlerimi araladığımda bir hastane odasında olduğumu farkettim.
En son korna sesi duyduğumu hatırlıyordum. Başımın ağrısını hissedebiliyordum. Aileme haber vermem gerektiğini düşündüm. Bu sırada kapı aralandı.Yüzümü gelen kişiye doğru çevirdim.
Bu çocuğun burada ne işi vardı? Melis'in okulda bana anlattığı Aras şu an karşımda bana bakıyordu. "Uyanmışsın."dedi. Evet anlamında kafamı aşağı yukarı sallamakla yetindim. Sonrasında "Ne oldu bana?" diye sordum. "Sana çarptım."
"Telefonundan aileni aradık birazdan birazdan burada olurlar. Iyi olduğuna göre ben artık gidebilirim."diyerek giderken beni buraya getirdiği için teşekkür etmem gerektiğini düşündüm.
"Şey.. Teşekkür ederim. Yani beni buraya getirdiğin için."dedim.
Sadece arkasını dönüp gitti. İnsan bir önemli değil der.
Ne diye teşekkür ettiysem zaten ! Bana çarpan o. Getirsin bir zahmet.
Aras gittikten 15 dakika sonra kapı aralandı annem ve babam içeri hızlı bir şekilde girdiler .Endişelendikleri belliydi. Annem ve babam bana çok değer verirlerdi. Tabikide bende ailemi herşeyden üstün tutarım.
Ikisinin de yeri bende çok farklı. Ne yaparsam yapayım her zaman yanımda oldular.
"Kızım çok korktuk iyisin demi? dedi annem. "Korkulacak bir şey yok anneciğim iyiyim küçük bir kazaydı sadece." diyerek annem ve babamı birazda olsa rahatlattım.
Hastaneden çıktıktan sonra eve geldik. Hemen odama gidip dinlenmek istediğimi söyledim.
Bu akşam komşumuz bizi yemeğe çağırmış. Aslında yemek bahaneydi. Komşu dediğimiz kadın apartmanın sahibi aynı zamanda yöneticiydi ve babamın işi hakında konuşacağından emindim.
Hiç gitmek gelmiyordu içimden. Annem "Ayıp olur kızım eğer gelmezsen." diye söyledi. Zaten ne kadar gitmek istemesem de gideceğimi bildiğim için fazla üstelemedim.
Üstüme birşeyler giyerek odamdan ayrıldım annem ve babam hazırlanmış beni bekliyorlardı. Komşularımızı fazla bekletmeden evden çıktık.
Annem zile bastıktan bir kaç saniye sonra kapı açıldı "Hoşgeldiniz" diyerek bizi içeriye davet etti.
Evi incelemeye başladım. Açık renklerin hakim olduğu evde tablolar oldukça dikkat çekiciydi.
Düşüncelerimden ayrılıp oturma odasına doğru ilerledik. Bir adam daha olduğunu gördük odada. Kocasının olduğunu ve isminin Selim olduğunu söyledi.
20 dakikalık sohbet sonrası içeriye birisinin girmesiyle kafamı çevirmem bir oldu.
Şaşkınlığımdan ayrılıp baştan onu incelemeye başladım.
Ela gözleriyle beni baştan aşağı süzdü.
Ne işi vardı burada? derken komşumuz -Selma hanım- "Aras gel oğlum seni yenı kapıcılarımızla tanıştırayım." dedi.
2 kat daha şaşırmıştım. Ne yani burası Aras'ın evimiydi? Aynı apartman, aynı okul, aynı sınıf!!
Ve en önemlisi bu kadar tesadüf fazla değil miydi?
