City Of Notes

Simula

Dead

 Flowers are just like humans. We need food, water, air, and...love. To live, we all need them. To die, we need bad things just to destroy us. Flowers will get plucked when its ready. Humans will die when it's their time. Everything from us will be gone. But memories don't.

 Smells of the flowers lingered my narrowed nose. Bees are bothering the silence in this province. Nilanghap ko ang sariwang hangin dito sa Tayogyog Province. Mga tayog na niyog ay sumasayaw na parang mga sabik ito. The moooos from cows and tweets from the birds above are music to my ears. I can barely hear the shores from another side of our barangay. This is home. Yakap ko ang aking tuhod habang tinatanaw ang tanawin galing sa aming maliit na terrace. I can't imagine kapag lalaki na ako at magtatrabaho sa ibang lugar at iiwan ko na itong lugar. How sad. Limang taon nalang sa aking pag-aaral aalis na ako dito sabi ni papa.

   Hindi ko na pala namalayan na tumutulo na pala ang mga luha ko sa kakaisip. I removed immediately the tears from my cheeks when I heard footsteps behind my back. Who's here? I jumped as I heard a familiar voice and namilog ang aking mga mata nang nakita ko kung sino iyon.

"Aba bata ka! Nandito ka lang pala!" si papa na bitbit nito ay isang supot, tumayo ako at tiningnan ang dala niya. Sinunod niya ang tingin ko. "Halika! May dala ako para sayo."

"Pa..." Nag dilim ang aking mga paningin.

Tinalikuran na sana ako nito para pupunta sa kusina nang lumingon siya.

"Pa, bakit ka nandito?" kalma kong tanong.

"Ano kaba Leona, umuwi." He smiled without humor "Halika na at baka lamigin-"

"Pa..." my tears are falling again like crazy.

"Dba masaya ka na nandito na ako? Na miss mo ba ako?-"

"Papa!" tumaas na ang boses ko. Kitang kita ko ng pagka bilog ng kanyang mga mata sa gulat. "Pa, hindi ito maganda! Bakit ka nandito! Alam ba ng mga doctor? Tumakas ka ba?!"

"H-hindi! Sabi ng mga doctor okay na ako-"

Pinutol ko na siya at dumeritso sa cellphone ko at tumawag. Hindi ito maganda! My eyes are bloodshot with sadness, pain and anger.

Nag martsa patungo si papa saakin. I glared at him.

"Leona... anak.." he eyed me, namumungay ang mga mata niya sa pagod na parang walang tulog, his body is skinny now that I don't want to see it everyday. Ang mga buhok niya ay mga puti na rin ang nag hari. He looks old right now. Nag ring pa ang tawag ko. Shit! "Oo na anak! Tumakas ako... pero Leona pag bigyan mo na ako."

Tumakas! Shocked all over my face right now. "Pa, ibalik kita sa ospital-"

"Anak mag usap muna tayo, huwag mo sanang tawagin na ang doctor. Gusto kong...makita at makausap ka kahit ngayon lang..."
"Tayogyog emergency, sino 'to?" Doctor Hermoso's voice from my phone. Nakita ko ang mga luha ni papa that made my heart burn of pain. I don't want to see him cry. It pains me a lot. "Who's this? Hello?"

I call end the call slowly, staring at him and wipe my tears "Pagkatapos nito pa, ibabalik kita sa ospital."

He put his things beside and hug me tight "Salamat anak..."

This time, my tears fell again. I hugged him tight at humikbi kami. This man in my arms is my hero at the same time my inspiration. I missed him a lot after 2 months of not seeing each other. He have a lung cancer dahil sa pagpapanigarilyo. At first, ang hirap paniwalaang may sakit na posibleng ikamatay ni papa. He is strong back then. Siya mismong bumuhay sa akin mag isa. I didn't regret to choose to live with my papa over mama. Si mama ngayon ay nakapangasawa na ng iba. Sabi daw mayaman. I don't care. Choice niyang bumitaw at makipag hiwalay kay papa. Pinili ko si papa noong araw na nag away sila. Dahil alam ko ang mali sa kanila ay si mama dahil ito'y nangloko. Wala na kaming balita sa kanya and it's better not to hear her anymore.