Descending Stars (Fallen Heroes Series #1)

Kabanata 7

Kabanata 7  |  Friends

“Pasensya ka na, Ms Valdez, hindi ka pala sanay sa public market. Alam mo naman, mas mura kasi bumili dito,” si Maam Salvador nang malaman na ang nangyari kanina.

I feel relieved that we found a place with a big umbrella a little far from that public market. I can finally breathe in peace.

Nilingon ko si Kenji na tinatanggal na sa plastic ang binili niyang durian. We’re using every minute of the time since we’ll start to do our main business tomorrow morning. At mukhang matagal ang takbo ng oras dahil hapon pa lamang ngayon at hindi pa bumababa ang araw.

“Ikaw pa talaga ang bumili ng durian, Kenji?” natatawa na kumento ni Angeline na hindi ko naman naintindihan. But of course, it’s not like I care about what they’re talking about.

He tried to open it and my hands immediately covered my nose from the nasty odor. I heard all of them groaning from the strong smell of the fruit. Kahit si Maam Salvador ay natawa na lamang sa mga reaksyon namin.

Kenji, who’s the nearest to the fruit, just scrunched his nose.

Kunot-noo lamang ang noo ko sa pagkagulat. That smells so unexpectedly awful.

“Grabe!” halos maubo-ubo na kumento ni Venice.

I gulped. My eyes are starting to tear up.

Narinig ko ang tawa ni Kenji na agad ring lumayo sa durian. Tano took over the work of opening it. “You guys should try it. Maliban sa amoy, the taste is pretty good.”

Mariin akong umiling. Hell, if I’m gonna try that fruit.

They all tried it, even Venice. But of course, they can’t force me to eat something like that. I don’t care if I look maarte because of that, but that’s just beyond me.

Sa huli, kami ni Kenji ang hindi sumubok na kumain. Siya ang bumili pero siya pa ang hindi kumain. Tss. Nagsayang lang siya ng pera.

“Try it!” si Venice na nilalahad sa akin ang bahagi ng prutas habang ang isang kamay niya ay iniipit ang kanyang ilong.

Lumayo na ako sa kanila na kumakain.

“Tama na ‘yan. Your face is already red, Venice!” saway ko sa kanya. Hindi ko talaga alam kung bakit niya pa pinipilit na kumain ng durian kahit alam naman niyang hindi niya na kaya.

Mariin siyang umiling. “I’m fine. Hindi naman ako maarte!”

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. What's with her? Dati naman ay pareho kaming walang pakialam kung nag-iinarte kami.

Pulang-pula na talaga ang mukha niya kaya medyo nakakabahala sa kung anong mangyari sa kanya.

I was about to lecture her when I heard someone coughing consecutively. Nilingon ko ang banda sa likuran ko at nakita doon si Kenji.

“Ang hihina niyo!" si Angeline na panay ang tawa.

Humikab ako ngunit natikom rin nang mapansin ang mata ni Kenji sa akin. We're interviewing farmers at mga workers sa coconut hybridization facility nila dito sa Davao.

“We built this facility just recently, actually. Halos mga tatlong taon pa lang simula nong simulan namin. And by far, effective siya for…”

Lumayo si Kenji at bumahing sa may gilid. Kanina pa siya ganyan simula nong nag-agahan kami. Medyo namumula rin ang ilong niya.

I looked at Venice who just kept on posing while holding her phone for selfies. Pinapayungan kami ng mga matatayog na coconut tree. But of course, we can't just stand right below the coconuts dahil baka biglang mahulog at matamaan kami.