Birbirimizin gözlerinin içine baktık, sonra daha da yakınlaştık, öyle ki birbirimizin nefesini hissedebiliyorduk.
Etrafımızı saran düşmanlık ve nefrete rağmen tek bir şeyden emindim: Onu seviyordum.
Neslihan: Nasıl Güven nasıl ? Doktor: ... Neslihan: Neden cevap vermiyorsunuz? Doktor: Üzgünüm ama hastayı kaybettik... Neslihan: Hayır hayır ... ölmez o ölemez... Görmek istiyorum Doktor: Ama... Neslihan: Kocamı görecem...
Neslihan, kalbi hızla atarak hastanenin soğuk koridorlarında yürüyordu. İçini korku ve endişe kaplamıştı. Morgun kapısına yaklaştığında, gözyaşlarını tutmakta zorlanıyordu. Kapıyı titreyen elleriyle açtı ve içeri girdi.Odada soğuk bir sessizlik vardı. Neslihan, beyaz örtüyle kaplanmış bedenlerin bulunduğu yataklara doğru ilerledi. Derin bir nefes alarak örtülerden birini kaldırdı. Altında Güven'in hareketsiz yatan bedenini gördü. Gözleri doldu, nefesi kesildi...
Neslihan: Hayır... Bu gerçek olamaz...
Güven'in yüzüne bakarken gözyaşları yanaklarından süzüldü. Ellerini Güven'in soğuk ellerine götürdü ve sessizce ağlamaya başladı. Güven'in yüzündeki ifadeyi inceledi, hala inanamıyordu.
Neslihan: Lütfen, uyan. Lütfen beni bırakma....
Bu sırada kapının açıldığını duydu, ama arkasını dönmedi. İçeri giren kişi sessizce yanına yaklaştı ve omzuna dokundu. Başını kaldırmadan, hala Güven'in ellerini tutarken mırıldandı
Neslihan: O burda kalamaz ... burda çok soğuk... ben onu yanında kalsam olur mu...
Sessizlik bir süre devam etti. Sonra içeri giren kişi yumuşak bir sesle konuştu
Doktor: Neslihan Hanım, çok üzgünüz.... ama artık yapacak bir şey yok
Neslihan, gözyaşları içinde başını salladı. İçindeki acı tarifsizdi. Güven'in artık yanında olmayacağını bilmek, onu derinden yaralıyordu. Güven'in yüzüne son bir kez baktı, elini nazikçe bıraktı ve ağlayarak odadan çıktı. ............................................................
4 ylı sonra
1 Mart
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dört yıl geçmişti. Neslihan, hayatının en zor dönemini geride bırakmıştı. Güven'in kaybı ona derin bir acı yaşatmıştı, ama zamanla bu acıyı kalbine gömmeyi öğrenmişti. Eskisinden çok farklı bir kadındı şimdi. Güçlü, kararlı ve hayata daha sıkı tutunan biri olmuştu.
Sabahın ilk ışıkları, pencereden süzülerek odayı aydınlatmaya başlamıştı. Neslihan, gözlerini yavaşça açtı. Yanında, ona sımsıkı sarılan küçük kızı Aylin'i gördü. Aylin'in huzur dolu yüzüne bakarken, içi sevgiyle doldu.
