Captivated By The Siren's Lullaby (Fairytale Series #2)

CHAPTER 4: The Surface

When I opened my eyes, the light from outside flooded into them. Rinig ko parin ang bawat patak ng ulan. Siguro ay hindi pa tuluyang nakakalabas ng bansa ang bagyo. I stretch my body and yawn like there's no tomorrow. 

Tumayo ako at binuksan ang glass door ng terasa. Hindi na rin naman sobrang lakas ng hangin kaya malaya akong buksan ito ng bahagya. I raised my two hands to catch the rainwater. Sobrang lamig nito, nanunuot ang lamig sa aking kalamnan ngunit hindi ako natinag at patuloy kong isinahod ang aking kamay. Hinayaan kong gumapang ang takas na tubig sa aking braso at ramdam ko na rin ang pagbasa ng aking roba. 

Not long after, I slowly emerged from the balcony and soaked in the rain. I closed my eyes as I welcomed the raindrops on my face. I had never known a life outside of the shadow. Just like Ariel, I am yearning to the the world above the surface. Feel the rain as if I'm a little kid, breathe the air untainted by the scent of blood. 

I am determine to change my faith, and I think this is a good opportunity to start anew. Hindi na rin ako nagtagal at sumilong na rin ako. Matapos kong maligo ay bumaba na ako at hinanap ang lalaking kapre na nagpatuloy sa akin. Naabutan ko siyang nakaupo at sumisimsim ng kape sa dinning hall. Tumikhim ako upang kunin ang kanyang atensyon at kalaunan ay nilingon niya ako. 



"Have a seat." Ngiting sabi niya sa akin. Medyo tahimik siya at tila may seryosong iniisip. Kinuha ko ang cellphone sa aking bulsa at bahagyang tumipa. 

"Thank you for your hospitality." Hindi ko na rin balak magtagal pa dahil ayoko namang abusin ang kabaitan ni Wyatt. Tatayo na sana ako nang pigilan niya ako. 



"I have an offer for you. Why don't you work for me? I run a charity dedicated to helping people with disabilities. I think I can help you start."  mahabang lintanya niya. Hinintay ko ang sunod niyang sasabihin.




"Would you be comfortable working as a waitress? But if you have elsewhere to go, it's totally fine." Ilang segundo kong pinag isipan ang offer na sinabi niya sa akin. Hindi rin nagtagal ay tumango ako bilang hudyat na tinatanggap ko ito, and besides I have no place to go, might as well start a new beginning today. 



In the following days, the sun finally came out, and the fallen trees were cleared from the roads, allowing vehicles to travel freely again. Wyatt drove me to the restaurant, he indeed provided job for those with a disabilities. Some of them are unable to talk, while others are missing a hand or legs. The whole place is screaming fancy, every corner have a lot of different posters about how good life was, and some of them are encouraging everyone to continue life even with these disabilities. 


Hindi rin nagtagal ay iniwanan na ko ni Wyatt sa pangangalaga ni Sita. She's a middle age woman at isa siya mga empleyadong may disabilidad. She seems to be strict at medyo may pakamasungit din. 



"Ngayong linggo, mayroong medical team na ipapadala si Mr. Cardones dito upang matignan ang kanyang mga empleyado. Nabanggit nga niya sa aking hindi ka nakakapagsalita. Maaring makatulong sa iyo ang mga doctor na bumibisita rito." Binigyan nila ako ng isang araw na pahinga before I can formally start my job. 

Pagpasok ko ng kwartong tutuluyan ko ay bumungad na sakin ang single sized bed at maliit na lamesita sa tabi neto. Malayong malayo ito sa higaang nakagisnan ko ngunit mas maigi na ito para sa akin. Hindi naman ako maselan at ang importante sa akin sa panahong ito ay makalayo ako sa pinanggalingan ko. 

The week passed without any issues. Natututo akong magserve ng pagkain sa mga costumers. Nakaantabay si Sita sa akin upang i-train ako ng mas mabuti. Dumating din ang araw ng linggo, maraming medical staff na dumating upang i-check ang mga empleyado. Ako ang nasa huling pila, at habang naghihintay sa aking termino ay napansin kong nandoon si Kiko. 



Pasimple akong umalis sa aking pila nang magtama ang aming mga mata. Sinundan ko siya hanggang sa likod ng restaurant.