Kaşlarını çatarak bana baktı.Başını "Sorun yok,"dermiş gibi salladı.
Süleyman
Söylediği şey sebebiyle yaşadığım şaşkınlığı pek atlatamasamda başımı aşağı yukarı salladım.Sorun yoktu,çocuğu çocuğumdu.Onu her şekilde,her haliyle kabul ediyordum."Tamam ömrüm,"dedim rahatlatmayı arzular gibi."Tamam,sorun yok,çocuğun çocuğumdur."Yüzünde bir tebessüm peyda oldu.Bu tebessüm hiç geçmesin istiyordum.Ben de ona aynı şekilde tebessümle karşılık verdim ve onu sıkıca kollarımla sardım.Bundan sonra ona daha iyi bakmalı,daha dikkatli davranmalı,onu kimseye vermemeliydim lakin bunu nasıl yapacağımı bilmiyordum.Yanağına bir gonca kondurdum.Onu bu Dünya'daki herşey ve herkesten daha çok seviyordum.O,bu karanlık ve kötülüklerle dolu Dünya'daki en güzel şeydi.
Çağla
Hala beni seviyor,bana sarılıyor,zorunda değilken bile beni kabul ediyordu.Ne diyeceğimi de bilemiyordum.Bu konu ile ilgili bir şey söylesem büyük ihtimalle "Her zaman,her halde seni seveceğim,"deyip kızardı bu yüzden sesimi çıkarmıyordum.Başını göğsüne gömdüm.Sıcak ve rahattı.Ayrıca çokta güzel bir koku hakimdi.Bu, gülümsememe neden olmuştu.
Çok bir şey istemiyordum,sadece onunla ve karnımdaki bebekle birlikte mutlu olmayı arzuluyordum.Bu kolay olmayacaktı ama biz birlikte her şeyi başarabilirdik,yani öyle olmasını umuyordum,öyle olmalıydı.
Bir süre sonra sardığımız kollarımızı çekerek karşılıklı koltuklara oturduk."Bir yerin ağrıyorsa söyle,Gül Bahçe'm."Tekrar güldüm.Onun yanında hiç gülmediğim kadar gülüyordum.Kesinlikle bana iyi geliyordu.
Gözümü bir anda açtım.Sanırım göğsünde uyumuştum.Bu zaten çok zaman almamıştı.Doğruldum ve koltukta eski oturur pozisyonuma geçtim."İyi misin,Ömrüm?"diye sordu."İyiyim,"dedim."Senin yanında çok iyiyim."Bir anda gelen silah sesiyle irkildim."Burada kal,"ikazı üzerine başımı salladım ama ona bir şey olmasını istemiyordum.Onu kaybetmeyi tekrar göze alamazdım.
Anında eve saldırı olmaya başladı.Tüm camlar patlıyor,ne kadar kapının arkasında kendimi korumaya çalışsamda bu biraz zor oluyordu.Süleyman'a bir şey olmuş muydu?İçeri giren beş-altı tane beden gördüğümde bakışlarımı karşıya yönelttim.Bir grup adam Süleyman'ın arkasındaydı ve eşim olacak adam Süleyman'ın kafasına silah dayamış,öyle duruyordu.Süleyman da bir şey yapmıyordu.Normalde bu halde tepkisiz durmazdı.Ona bir şey mi söylemişlerdi?Babam olacak pislik adam da Süleyman'ımın diğer yanında her zamanki gülüşünü sergiliyordu.
Bir adam beni tutup kaldırdığında,elim de ister istemez karnıma gitti.Hayır,bebeğimi kaybetmeye katlanamazdım.Onu korumam gerekiyordu.O,masum bir candı,bu kötü insanlar yüzünden ölemezdi.Süleyman'ın taşmaya başlayan sabrı,yüz ifadesinden kendisini belli ediyordu."Çağla'ma dokunma pis ellerinle,"haykırışı evin içinde yankılanmıştı ama bir işe yaramamamıştı.Bizi yere oturtup,el ve ayaklarımızı bağlamışlardı fakat bir fark vardı.Süleyman'dakiler ip değil kelepçeydi ve el ve ayaklarında iki kat kelepçe vardı.Muhtemelen tek kelepçeyi kırabileceğini muhakeme etmişlerdi.
"Çağla'n he,Süleyman,Çağla'n."
Mehmet'in söyledikleriyle onun damarlarının belirginleştiğini farkediyordum.Mehmet ise yüzündeki keyif dolu gülümsemeyi eksik etmiyordu.Alayla Süleyman'a bakıyordu."O kadar çok seviyorsan,neden Çağla'nı kurtarmıyorsun,Süleyman?Söylediği şey ile Süleyman bir küfür savurdu.İlk kez ondan bir küfür duyuyordum.
Benim de kafama bir silah dayanmıştı.Elim karnımdaydı.Ölmekten değil,bebeğimin ölmesinden korkuyordum."Onun kılına zarar verirsen,"cümlesi yarım kalmıştı.Göğsümde hissettiğim acıyla yere yığıldım,vurulmuştum.Konuşamıyordum fakat söylenenleri az da olsa duyabiliyordum.Son duyduğum şey,Süleyman'ın ağlama ile karşık bir şekilde "Ömrüm,"diye haykırmasıydı.
