Masaya daw ang may kapatid na babae?
Oo masaya noong una.
Naalala ko tuloy noong bata pa kami palagi kaming naglalaro at maganda sa pakiramdam na may tumatawag saiyo na ate.
Masaya ang pamilya namin, may mga protective na kuya na tinuturing kaming dalawa ng bunsong kapatid ko na prinsesa. Mayroong caring at sobrang mahal kaming mga magulang na palaging binibigay ang gusto namin kahit busy sa trabaho nila may nakalaan paring oras para samin.
Pero ng dumating ang incident na iyon ay bigla ng nagbago ang lahat. Na kidnapped kaming dalawa ng bunsong kapatid ko, they hurting us kahit bata pa ako nun, pinatatag ko ang sarili ko for my sister because im the ate kailangan ko protektahan siya. Nakatakas nga kami but nag cause parin ng trauma saming dalawa ng kapatid ko.
But after that doon na maraming nagbago. Ang pagtrato ng pamilya ko saakin. Everything is change. Para bang ako ang sinisisi nila. They always care to my sister, ang atensyon nila at ang pagprotekta nila nasa kaniya but i tell myself na because my sister need it kase siya ang grabeng naapektuhan sa nangyari. Even my brother iba na ang trato saakin, minsan nalang sila makikipag usap saakin.
Hanggang nag high school ako, ganun parin. I feel envy for my sister.
Bakit siya?
Bakit grabe ang pag-aalaga at pag bibigay atensyon sa kaniya?
Kasama ko siya sa panahon ng incident na iyon.
Bakit wala manlang nagtanong kong maayos ba ako o wala bang masakit sa akin?
I feel im nobody. No friend. No one care. Lonely and also i feel I have no family.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
DISCLAIMER:
This is a work of fiction, names, characters, businesses, places, events, and incidents, are either the products of the authors imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.
