Zamansız Zehir

1

Zaman ilaç değildi aksine zehirdi sevdiklerini tek tek kaybeden biri için.Dışarıdan kusursuz,hiçbir iz görünmezdi ama içten içe yok eden en büyük kusurdu.İnsan bu kusurun farkına vardığı an ya kendisini bu kusurdan kurtaracak yada bu kusurun büyüyüp kendisini yok etmesini sağlayacaktı.Ben yapamadım.Bu kusuru durduramadım.İçten içe beni yok eden bu zehri yok edemedim.Çünkü bu zehri yok edebileceğime hiçbir zaman inanmadım ve kimse beni inandırmadı çünkü bu zehri anlatabilecek kimsem hiçbir zaman olmadı.

Anneme anlatamazdım,anneannemin ölümünden sonra kendini kaybetmişti ve şimdide teyzemin rahatsızlığı annemin gene en başa dönmesine sebep oldu.Babam ise babam değildi belkide.Zehrimin en temel sebebiydi o.Bir babaydı ama asla bir baba olamamıştı.Belkide mükemmel bir babaydı ama o duygusunu bana hiç göstermedi.Yalnızım ve bunun farkındayım.Gün geçtikçe kendimi yok ediyorum ve bunu durduramıyorum.

Küçüklüğüm mutlu bir dünyaydı herkesi sever ve güvenirdim ama gençliğim kimsesiz geçti,kimseye güvenemedim.Kalabalığın içinde yalnızdım ben.Birinin kurtarmasını bekledim aylarca ama kimse kurtarmadı ve bende gülmeyi seçtim.Acılarımı,beni yok eden bu zehri gülümsemelere sığdırdım ve böylece herkes beni ''herşeye gülen bir çocuk'' olarak tanıdı ama içimdeki ''yalnız çocuk'' kısmını kimse göremedi ve görmelerine izin vermedim.

 Akşam saat 20.48-26.07.2032

Teyzemin gün geçtikçe kötüye giden sağlığı başta annem olmak üzere-diğer  aile üyeleri de annem gibi hissediyor-bütün aile üyelerimizin içindeki acının daha da artmasını  sağlıyordu.Göğüs kanseri yüzünden alınan göğsü-sol-ve rahmi ile yaşamaya alışmıştı. Anneannem öldüğü zaman çökmüştü ama gene gülmeye devam etti.O da benim gibi acısını gülüşü ile saklıyordu ama son zamanlarda acısı gün gibi ortadaydı.Yemek yiyemez en ufak şeyde kusardı.Uyuyamazdı acısı buna müsaade etmezdi.Kalkamazdı  çünkü hiç gücü yoktu.Yok oluyordu ve ben onun yanında değildim.

Gece saat 00.35-27.07.2032

Ani bir kararla ailecek teyzemin yanına gitmeye karar verdik.Yaklaşık 2 saat süren bir yolculuk geçirmiştik.Geceyi bir otelde geçirdik ve sabah teyzemin evine gittik.Teyzemi gördüğümde gözümden yaşlar akmaya başladı.Yüzü iyice düşmüş,çok fazla kilo vermişti.Benden bile zayıf görünen teyzeme baksalar kemiklerini bile sayabilecek durumdalardı.Misafir odasına geçtiğimizde annem teyzem diğerlerine teyzemin sağlığı hakkında soru sorup durmuştu.Her duyduğu cevapla daha çok yıkılan annem az kalsın ortalığı yok edecekti onu durduran ise gene ben oldum.Biz birbirimizi dengelerdik.O hata yaparsa ben onu durdurmaya çalışırdım.Daha fazla burada durmak istemedim ve teyzeme bakmak için o odadan ayrıldım.

Teyzem telefonda bana gösterdiklerinden daha kötü durumdaydı.Ona yaklaştım ve elimle acıtmamaya özen göstererek yüzünü okşadım.Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama teyzem gözlerini yavaşça açtı ve gözleriyle bana bazı şeyler anlatmaya çalıştı.Anlamaz gözlerle ona baktım.Mırıldanır bir şekilde bir şeyler anlatıyordu.Bende daha iyi duymak için ona biraz daha yaklaştım ama kapının açılması ile durdum ve kimin geldiğini görmek için kapıya baktım ama kapıda kimse yoktu.