Aradan iki gün geçmişti, nefes Karadenize gitmek istemiyordu ama söz konusu berrak olduğu için gidecekti. Ama zaten sadece isteme için gidecekti, berrağın mutluluğuna şahit olacaktı. Ondan sonra geri dönecekti.
(Nefes'den) Sabah olmuştu, hemen kalkıp duşa girdim, kendime gelmiştim, üzerimi giyinip aşağıya indim. Annem , kahvaltı hazırlamıştı ve beni bekliyordu. Göz göze geldik.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ender:Günaydın
Dedi, soğuk bir şekilde...
Nefes:Günaydın
Ender:Hadi otur karşıma, Konuşacaklarımız var.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nefes: Konuşacak birşeyimiz yok,herşey konuşuldu, benim işlerim var çıkıyorum.
Tam gidiyordum ki! Annem konuştu.
Ender:Tamam nefes, gitmiyorsun bir yere.
Nee? Nasıl, hani çok kararlıydı? Bir anda nasıl vazgeçti fikrinden. Zaten gitmeyecektim ki...
Nefes:Hani çok kararlıydın, gideceğiz diye bana bağırıyordun?
Ender:Dün gece'ye kadar öyleydi, düşündüm de haklısın, burada arkadaşların ve işin var o yüzden kalman daha doğru olur.
Şaşırmıştım! Pek inandırıcı gelmesede gülümseyerek anneme baktım.
Nefes:Teşekkür ederim anne.
Ender:Bende özür dilerim bebeğim, bir an tahirle tekrar olmandan korktuğum için yapacaktım böyle birşeyi.
Nefes:Merak etme anne, öyle bir ihtimal yok.
Emin misin? Diyen iç sesim yine boş konuşuyordu, tabiki de tahir ve ben diye bir ihtimal yoktu, olamazdı! Peki dün neden Tahiri görünce gülümsedin! Diyen iç sesime bu kez sessiz kaldım. Evet, tahirin beni merak edip gelmesi beni mutlu etmişti...
