23 yaşında bir kız düşünün.Üniversite sınavını kazanmış,aileni-
nin tek kızı.Şimdi anlatacağım hikaye de tam da bununla alakalı olacaktır
𝑰𝒚𝒊 𝑶𝒌𝒖𝒎𝒂𝒍𝒂𝒓...
20 Mayıs 2024.Merhaba günlük.Bu gün de yaşadıklarımı sana anlatacaktım.Ama bu gün öyle olmayacak.Bu gün Köyden beni istemeye gelecekler.Bu ne olduğunu biliyormusu
n?Tüm kariyerimi, işimi, gelecek planlarım sanki hiçe sayılmış gibi.Onca eziyyetimin bir yüzükle mahv edecekler.Günlüyü kapadım.Hayır buna izin veremem! Sil gözündeki yaşları Nilüfer ve kalk ayağa! Sen şimdi güçlü olub bir plan yapmalısın! Kendini kurtarmalısın!Düşün?Düşün?Acaba napmalısın? Buldum
Aklıma çok güzel bir fikir geldi. Telefonu alıp arkadaşımı aradım.
Nilufer-Alo,Qonca nasılsın canım?
Qonca-A, Nülüfer sesini bile özlemişim inana biliyormusun.İyiyim sen nasılsın?
Nülifer-sağ ol bende iyiyim.Bana iş lazım.Bula bilirmisin İstanbulda?
Qonca-evet neden de olmasın.Kos koca İstanbul ,hatta şimdi kocama yazıyorum.
Nülifer- Kocam mı?
Qonca- Hehee kocam diyiyorum kendisine
Hafif kıkırdık sesleri.Bu arada biz Qoncayla aynı universitede okuyup bitirmiştik.Daha sonra Qonca İstanbula taşındı.Bense İzmir de kalıp hayatımı mahv edemem .Gitmek istiyordum.Planım da tıkır tıkır işleyeceğine inanıyorum.Babam "Kızım iyi biri gel seni vereyim X kişiye" söylemesinden onu kıramıyacağımı biliyor ama ben istemiyorum.
Hayatımı birine göre mahv edemem.Unutma 𝑲𝒂𝒓𝒚𝒆𝒓𝒊 𝒗𝒆 𝒈𝒆𝒍𝒆𝒄𝒆𝒈̆𝒊 𝒐̈𝒏𝒆𝒎𝒍𝒊 𝒐𝒍𝒂𝒏 𝒌𝜾𝒛𝜾 𝒌𝒊𝒎𝒔𝒆 𝒚𝜾𝒌𝒂𝒎𝒂𝒛.
O yüzden de evden kaçıcaktım. Qoncaya bir mesaj gönderdim."Geliyorum yanına"
Qonca-Ne? Gerçekten mi?
Evet, hazırlanıp çıkıyorum.Bavulumu çıkarttım. Giysilerimi,
makyaj malzemelerimi bavula koyup.Üstümü giydim.Tamam hazırdım artık.Son bir sey kaldı.Tabii ki param.Bu paranı 5 yıldır ki topluyordum.Şimdi harcama zamanı gelmişti.Evden çıkamayacağımı biliyordum.Aşada onca çalışan.Şimdi aşadakı kapıdan çıksam ya annem görücek,ya da çalışanlar söylicek. Ee napim bende pencereden çıkarım. Pemcereden bakıtım.Bir
az yüksekti ama bunu yapa bilirdim.Dolabı açıp bir kaç tana parça götürdüm.Biri birine bağladım.Sağlam olduğu yoklamam gerekiyordu.Bavulum çok ağır olduğundan ilk önce bavula bağladım.Yukardan atsaydım bavulu kimse sesi duyucaktı. Bavulu yere bıraktım.Sağlam olduğuna göre beni de kaldır bunlar.Kendim için de yaptım.Hadi cesaretli ol yapabilirsin diyip pencereden aşağı düştüm.Parçaları kimse görmesin diye ağcın arkasına atdım.Bavulumu götürüp arka kapıdan kaçtım.Geriye tek şey bilet almaktı. Taksiye binip Hava limanına gittim.Yolda kendi kendimi daima düşünüyordum.Geldiğimizin bile farkına varmamıştım. "Hanımefendi,hanımefendi?.Ha, evet teşekkür ederim diyip parayı arabaya bırkatım.Bavulu
arabadan götürüp doğru
Hava limanına.Bilet şubesine gittim.Sıra vardı.3 cü adam benim.
Şansım iyi getirmişdi. Biletli aldım,sıradan ayrılıp biraz dinlenecekti
m,o yüzden sağda olan
oturma yerine doğru gittim.Ben ailemi yalnız
bırakıyordum.Nasıl yapa
bildim bunu? Durmadan
aklımda sorular oluşuyordu. Ama yolumu yarılamış, beynimle hareket ediyor
dum kalbimle diğil.Ayağ
a kalktım .Bavulumu da alıp yavaş yavaş gidiyordum.Bir anlık başım döndü,sanki kalbim durmuştu gibi hisettim.Hanımefendii ,hanım efendi bir ses geldiğinde uyandım.Kumral,yeşilgözlü bir beyefendi beni tutmuştu.İyimisiniz?
Ha,evet iyiyim.Dikkat etmeniz gerekiyo az daha düşüyordunuz
