KARANLIK DANS

KARANLIK DANS: BÖLÜM 2

Kan lekeleri, zeminde kurumaya başlarken, odanın sessizliği beni sarıp sarmalıyordu.

Görevimi tamamladığımı bilmek, beni tatmin ediyordu.

Her bir adım, dikkatle planlanmış ve dingin bir kararlılıkla icra edilmişti.

Çocukluğumun hatıraları, geçmişime dair tek izlerdi.

O günlerde hayatın bu yana evrilmesini asla hayal etmemiştim.

Ancak geçmişin izleri, kim olduğumu anlamama yardımcı oluyor.

Küçükken, sessiz bir kasabada büyüdüm.

Anne ve babam, sakin bir hayat sürmek isteyen iyi niyetli insanlardı.

Ancak her zaman içimde, derinlerde bir yerlerde, farklı bir enerji hissediyordum.

İnsanların maskelerinin ardındaki gerçekleri görmek, benim için bir tutku haline gelmişti.

İnsanların hepsi iki yüzlüdür.

Asla kimseye güvenemezsin.

Yada tam güvendiğin anda arkanda bir bıçak hissedersin bu bıçağı ise genelde en güvendiğin saplar.

İlk kez, o güçlü hissi tatmin eden bir yol buldum.

İlk hedefim, haksızlığa uğramış biri için adaleti sağlamaktı.

Ama zamanla, bu adalet duygusu, bir şeyleri değiştirdi.

Artık karanlık bir tarafımı besleyen, güçlü bir enerjiye dönüşmüştü.

Bunu alıkoyamıyorsun işte.

Beynin ve kalbin birbirine komut veriyor ve eğer o kontroller şaşarsa ve o komutlara uyulmazsa kontrol elinde olmuyor ve delirme derecesine geliyorsun.

Şimdi, burada, sessiz bir kafenin köşesinde oturuyorum.

İnsanlar etrafımda dolaşıyor, hayatlarına devam ediyorlar.

Benim varlığımın, onların yaşamlarında herhangi bir etkisi yok.

Bu sessizlik, benim için rahatlatıcı bir huzur kaynağı.

O günlerde, bir karar verdim.

Artık kimse bana gerçeği gösteremeyecekti.

Gerçeği onlara ben gösterecektim.

Adaleti sağlamak için adaletsizleri öldürmeye karar verdim fakat hiçbir şey düşündüğüm gibi olmadı.

Çünkü kontrolü kaybetmiştim...

Unuttuğum tek bir şey vardı o da 25 katilden birini öldürürseniz yine 25 katil kalır 25 katilin 25'inide öldürürseniz ise 1 katil kalır.