Viola's Second Chance

Chapter 2

Huminga ng maluwag si Viola kahit nakasakay na siya ngayon sa bus. Umupo siya sa dulo as she covered herself tightly, wearing a black hoodie, skinny jeans and sneakers.

It's already morning but she's still looking around— hoping that man and his family won't know where she's headed to. Kahit siya, hindi  alam kung saan siya patungo. All she wants is to stay far away from those people. She's had enough. She died once, and she doesn't want to die again.

“Nasa probinsya na tayo ineng. Gusto mo na bang bumaba?”

Napabalik sa reyalidad si Viola at pinagtuunan ng pansin ang ginang na nakaupo sa tabi niya.

Nakilala niya itong si Aling Tina sa ikatlong bus na sinakyan niya simula noong umalis siya sa bahay na ‘yon.

“Bababa na po kayo?” hindi mapigilang tanong ni Viola sa ginang.

“Oo ineng. Last stop na ng bus ang probinsya ko. Parang wala kang lugar na pupuntahan ah? Sama ka nalang kaya sa akin?” Nagulat si Viola dahil sa sinabi sa ginang.

Viola doesn't know how to socialize. Her parents made her self-esteem low. Iilan nga lang ang sinabi ni Viola sa ginang but Aling Tina is so enthusiastic about Viola.

She talked a lot of her family, her work and the place where she lived. Pumunta si Aling Tina sa Manila para samahin ang anak niyang nakapasa sa isang unibersidad at aa paghahanap na din ng tinitirhan.

As for Viola— palipat-lipat siya ng bus na sinakyan hanggang nakasakay siya sa bus kung saan nakilala niya si Aling Tina. Even though she doesn't speak a lot, magaan ang loob ni Aling Tina kay Viola.

“...Patay na din kasi ang asawa ko. Isa lang din ang anak ko at ngayong nandoon na siya sa Manila wala na rin akong kasama sa bahay.”

Kahit ngayon palang nakilala ni Viola si Aling Tina— she trusts her fully. Not because of how Aling Tina got along with her, kilala din kasi siya sa driver ng bus at ibang mga nakasakay nila.

“Sa hacienda naman na pinagtatrabahuhan ko, okay naman si Sir kung may dadalhin ako. Mabait naman ‘yon.”

Tumango nalang si Viola kay Aling Tina. Nasa malayo na siya sa mga taong sumakit sa kanya.

Huminto na ang bus kaya dahan-dahan silang bumaba ni Aling Tina. Hinawakan siya ni Aling Tina as she talk about the place around them.

Sa gilid ng highway ay may kalsada na hindi concrete kung saan sila ngayon naglalakbay.

“Dito hanggang doon sa isang malaking puntod ang pinag-arian ng amo ko, Viola. Nag-iisang may-ari siya ng malaking hacienda dito sa probinsya namin.”

Nakita ni Viola ang mga rice fields sa gilid ng isang kalsada habang sa tapat naman ay cornfield.

“Ang yaman naman po ng amo niyo, Aling Tina.” Viola startled.

“Lumaki kasing hardinero sa ibang bansa si Sir at nung maliit pa siya ay pinag-iponan niya talaga ang sweldo niya. Itong hacienda na ngayon ang bunga ng paghihirap ni Sir sa ibang bansa.” Paliwanag ng ginang.

Hindi mapigilang mamangha si Viola dahil sa abilidad ng amo ni Aling Tina. Kahit siya ay hindi magawa ‘yon.

“Sasakay pa tayo ng tractor papunta sa gate ng amo ko. Sasabihin ko nalang kay Sir na anak ka sa pinsan ko. Alam naman ni Sir na may pinsan akong nasa Visayas.”

Napaiyak ng walang luha si Viola dahil sa ginawa ng ginang. She doesn't know how to thank her. Kung wala si Aling Tina ngayon ay hindi niya alam kung ano ang gagawin niya at saan siya patungo sa kalagayan niya ngayon.

“Mabuti din ang lugar dito kasi walang signal. May telebisyon man pero sanay kasi ang taga rito sa radyo makinig. Dahil na rin sa amo ko ay naging maluwag ang buhay namin dito.”