Kayıp Geçmiş

3.Bölüm

Hepinize merhabalar umarım bir önceki bölümü beğenmişsinizdir.

O zaman hepinize iyi okumalar.

Neslihan karşılaşmayı belkide en son beklediği şey ile göz göze geldi. Elinde tuttuğu cüzdanın içinde kaybolan oğlunun küçüklük fotoğrafıyla bakışıyordu şu an. Yaşadığı şeye anlam veremiyordu. Bu elinde tuttuğu cüzdanın sahibi belkide biliyordu oğlunun yerini yada belkide oğlunu tanıyordu. Ama bu cüzdanın Ali de ne işi vardı.

"Ali" Diye seslendi o an nerede olduğunu anlayamadığı oğluna.

Ali belinde bi havlu, elinde ise saçlarını kurulayan küçük bi havlu ile annesinin bağırmasına karşı çıktı banyodan. "Ne oldu anne"

Olanları anlaması ise geç olmadı. Annesinin elinde o sokak bebesinin cüzdanı duruyordu. Ne diye yolda gelirken fırlatmamıştı ki bi yere ah salak kafam diye düşündü. Ama annesinin anlayabileceği şey kendisi için daha kötüydü çaldığını zannedecekti böyle bi geçmişi vardı çünkü genç adamın.

Hemen kendisini savunmaya geçerek "anne düşündüğün gibi değil " Daha neslihanın bi şey demesine ya da sormasına fırsat vermeden sıraladı cümlesini.

"Bu-bu cüzdan kimin Ali" Neslihan kelimeleri bile zor topluyordu zihninde. Sorusu cevapsız kalınca kendinden beklenmeyecek bi şekilde  daha da yükseltti sesini "Ali sana bu cüzdan kimin dedim, kimin oğlum bu cüzdan" Ali ise hala neslihanın derdini anlayabilmiş değildi.

Onun az önceki yüksek sesine odaya Serhan girdi "neslihan" Diyerek ilk önce ortamın nabzını ölçmeyi denedi "ne oluyor burada, sesin aşağıya kadar duyuluyor" Onun derdi ise Eşref beyin da duyup buraya gelmemesiydi.

Bi umut kocasına döndü bu sefer Neslihan "Serhan, serhan fotoğraf"diyebildi ilk başta. Ali ise annesinin dediklerinin kendi düşündüklerindem çok farklı olduğunu o an anladı. Ama annesinim bahsettiği ne fotoğrafı idi o sokak bebesinin cüzdanında olan bi fotoğraf annesini nasıl bu hale getirebilmişti bi türlü anlam veremiyordu.

"Ne, ne fotoğrafı" Serhan biraz daha yaklaşmaya çalıştı Neslihana "Alaz" Dedi neslihan. İçindeki on altı yıllık yarası Alaz.

"Cüzdanda, cüzdanda Alazın fotoğrafı var Serhan" Sanki itiraf edilmesi gereken bi gerçek gibiydi Neslihanın cümleleri ortaya çıkması gereken bi gerçek...

"Nasıl ya, nasıl Alazın fotoğrafı olabilir nasıl " O sokak bebesinde nasıl kemdi kardeşinin fotoğrafı olabilirdi bu nasıl bi tesadüftü. O çocuk kardeşini nerden tanıyordu. Bir ihtimal daha vardı ama kafasından silip atmak istedi Ali onu yok etmek istedi o ihtimali.

"Neslihan, karıcım eminmisin" Daha neslihanın elindeki fotoğrafı görmemişti serhan. Neslihan telaş ve heyecan arasındaki bocaladığı duygularla elleri titreyerek cüzdanı ve içindeki fotoğrafı serhana uzattı. Aldiği fotoğrafa dikkatle bakan serhanda neslihan ile aynı şeyi söyledi "Alaz" Fakat devamı gelmedi.

Şimdi ise tüm gözler Aliye çevrilmişti. Ortada bu cüzdanın kime ait olduğu gibi mühim bi mesele vardı sonrasındaki mühim mesele  ise bu cüzdanın sahibi niye cüzdanına küçük oğullarının çocukluk fotoğrafını koymuştı, onu nerden tanıyordu...

"Baba" Dedi ilk önce Ali, ama cümlesi daha başlamadan kesildi "üstünü giyin çalışma odama gel derhal" O ana kadar ali ortamın gerginliğinden bunu bile unutmuştu. Babasının dediklerine olumlu bi kafa sallama hareketi ile karşılık verdi Ali

"Hadi neslihan odama" Diyerek karısının koluna girdi Serhan "hadi gel " Kocasının kollarında sayıklıyordu neslihan "Alazdı o serhan o Alazdı bizim oğlumuzdu"