Fire Of Revenge -Tk

2.

"Lüfen.Bırak beni! Konuyla alakam yok,ne istiyorsun benden?"
Etrafımda dolanmaya başladı.Ayakkabıların sert sesi etrafı bürüyordu.Loş bir ışık vardı.Bu rahatsız ediciydi.

Çok bitkin göründüğüme şüphe yoktu.Masaya yakınlaşdı.En güzelini arıyormuş gibicesine göz gezdiriyordu silahlara.Antika bir silah götürüp hayranlıkla silaha baktı."En sevdiğim!Sana layık olmasa da bu uyar sana" Kafamı istemiyorum anlamında salladım.Çırpınmağa çalışdım.Nafileydi.

Silahı bana doğrultdu."İntikam çok önemlidir.Elde edilen,karşına sunulan en güzel zevkdir.Hedefine ulaşıp, ellerine gelinceye kadar beklersin.Bu sabrın sonucu da zevk alarak" Silahı sahtesine vurdu."BOM! O insanı öldürmedir.Bunun zevkin bilemezsin."
Benden 2-3 adım uzaklaşdı ve silahı bana güzelcesine doğrultdu."Ölme vaktin geldi.Son duanı et.
Hayır yapamazdı.Hayır,hayır ölmezdim."HAYIR"

Silahın sesi duyuldu.

"Hayır!" Çığlıkla doğruldum.Ter su içindeydim."Kabus gördüğüme bu kadar sevinemezdim be" diyip surahiden bardağa su doldurup başıma çekmiştim.Başım çatlıyordu.Yerime tekrardan uzanıp tavana baktım.Rüyamda neredeyse ölüyordum.Evet ölmüştüm de sanırım.Neyin intikamıydı bu böyle.Neden vuruluyordum ki.

Beni vuran kişinin yüzü maske ile örtülüydü.Görünmüyordu."Hah beni mi vuracaktı.Of ölümüne istediğim şeyden nasıl çekinirdim! Keşke gerçek olsa.Bu dünyadan çekip gitsem." Gözlerimi kapatıp sakinleşmeye çalışdım.Anılar aklıma doluşuyordu. Bırakma,lütfen yalvarıyorum.Ellerimi başıma yerleşdirdim. Karnım ağrıyor gitme! 
Hayır istemiyorum hatırlamak.İstemiyorum!
Yalvarıyorum sana!
"Hatırlama!Hatırlama onu.Hayır!"
Kendimi tokatlamağa başladım.Hatırlamamalıydım.
Ayaklar önüne diz çökmüştüm.Bacaklarından tutup küçücük halimle yalvarmaya başladım."Bırakma beni özlüyorum ben seni"
Ağlamamaya çalışdım sanki son durakmış gibi yere çömeldim.Yanımda silüeti durdu birden.
"Gitme! Her yerim acıyor gitme yalvarırım! Sensiz yapamam gitme!"
Yüzüne doğru baktım.Başını dik tutmuş bakmıyordu bile."Lütfen...lütfen geri gel anne.Acımasız olma.Tekrar tutunağım ol."
Beni  ayaklarıyla yere itdi.2 adım geri çekildi."Kendi ayakların üzerinde durmalıydın.Dik durup istediğim her şeye sahip olmalısın!Ama sen de o bile yok.Neyime yararsın ki sen.Git babana benze hadi yürü git.

"Neden bıraktın ki..." sessizce yüzüne söyledim .Yanaklarımda sıcaklık hissetdim. Evet yine göz yaşlarımdı. Sahip çıkamıyordum onlara.

Annemin silüeti bana baktı ve geri çekildi. "Benim senin gibi bir oğlum yok!" Hayır. Hayır, hayır.İstemiyorum! Bu acıyı yaşamak istemiyorum. Senin gibi bir oğlum yok. İstemediğim halde evde yankı yapıyordu. Ellerimi kulaklarıma kapatım.Duymamak adına öyle sert kapadım ki. Hiç bir şey duymayacağımı zannetdim. Ama aksine o ses daha net duyuluyordu.Senin gibi bir oğlum yok.
Yere uzanıp ağlamaya başladım. Sanki evde biri uyuyormuşcasına sessiz ağlıyordum. Alışıktım belki de yakalanmak korkusundan.

Senin gibi bir oğlum yok. Elimi kalbime yerleştirdim. Neden bu kadar acı çektiriyorsun adına sertçe vurdum göğsüme. Ölüp gitsende kurtulsam senin gibi artıkdan. Benden ölmemi istemişdi. Bu sesler ilk değildi. Bunları defalarca duyuyordum.O gün gerçekten beni bıraktıkdan  sonra intihara teşebbüs etmişdim. 17 yaşımda, daha küçücük yaşımda bileklerimden kesip küvete uzanıp ölümümü beklemişdim. Annemin kurtarmasını istemişdim o an. Ama yapmadı, kurtarmadı beni. Beni oradan bir hizmetçi kurtarmışdı. Canım o an o kadar yanmıştı ki, kendi ailem değil de adını bile doğru düzgün bilmediğim hizmetçinin beni kurtarması. Gerçekten ölüp gitseydim sevinirlermiydi?

  Sessizce ağlamama devam ettim. Yaşadıklarım hafife alınacak bir şey değildi. Düşündükce her bir zerrem kopuyordu.İplerim kopuyordu.
"Anne içten içe ölüyorum zaten.Bu halde görseydin beni sevinirmiydin?Artık senin işine yaraya bilirim. Ah yanlış düşünüyorum. Güçlü birini istiyordun sen.Ben daha güçlü kelimesinin ne anlama geldiğini bile bilmiyorum. Üzgünüm senin için değerli olamadım.Ölümü hakk ediyorum.Keşke çabucak ölsem."
Yana taraf kıvrandım. İlaçlarımı almam lazımdı. Silüetler görmem normal değildi. Ama o an istemedim ilaçlar almamı.Belki böyle kalsam ölürdüm.