"අ-අම්මියෝහ්"
මගේ ඇඟට දැනුනේ මාරම අපහසුතාවයක්. මුලු ඇඟම රිදෙනවා පොලු වලින් ගහල වගේ. ඊටත් වඩා ඔලුව මාරම බරයි. මම එකපාර ඇස් අරින්න හෙන ට්‍රයි එකක් දුන්නා. ඇස් බරයි හොදටම පියවෙලා. ඊටත් වඩා නහය කඩාගෙන යන සැර ඉවක් එනවා. මම හිමි හිමිට ඇස් ඇරියා. මට උනේ මොකද්ද කියල දැන් තමා තේරුණේ. අර වෙලාවේ මාව ඇක්සිඩන්ට් වෙලා. හරිනේ සිරිමල් තෝ ඉස්කෝලෙන් පැනලා කරගත්ත දේවල්.
"ඩොක්-ඩොක්ටර් මගේ පුතාට සිහිය එනවා"
"පුතා... ඔයාට අපිව ඇහෙනවද?"
"ඔ...ඔහ්"
"ඔයාට අපිව පේනවද?"
"ඔහ්"
"පුතාට මොනවද දැනෙන අමාරුකම්?"
"ඇඟ රිදෙනවා ඩොක්ට. ඔලුවත් රිදෙනවා. ම්හුක් "
"ඔයාට ලොකු ඩැමේජ් එකක් නැ. ඔලුවට මැහුම් දෙකක් දාල තියන්නේ. අත් දෙකයි කකුල් දෙකයි ඉණයි හීරිලා. ඒවට අපි බෙහෙත් දැම්මා. ඒත් බයවෙන්න දෙයක් නැ ඒව පොඩි සීරීම් තුවාල "
"ම්හ්"
"අම්මේ, පුතාව ගොඩක් මහන්සි කරවන්න එපා. එයාට ටිකක් රෙස්ට් කරන්න දෙමු. මම බෙහෙත් ටික අරන් එන්නම්"
"හරි ඩොක්ටර්"
මම පුලුවන් විදියට ඔලුව ටිකක් හරවල අම්මා දිහා බැලුවා. එයා අඩලා. ඇස් හොදටම රතුවෙලා ඉදිමිලා තිබුනා. මං හිටියේ හෝමගම හොස්පිට්ල් එකේ. හරිම කුන්දරයි විශිෂ්ටයි. මම තාමත් කන්ෆියුස් වෙලා ඉන්නේ වෙච්ච දේ ගැන. අම්මා මං එක්ක වචනයක් කතා කලේ නෑ. මට තේරුනා එයා බයේ හිටියේ. ඒත් එයාගේ ඇස් මගේ මුලු ඇග පුරාම දුවනවා කියල මම දැක්කා. ටික වෙලාවකින් ආයෙත් ඒ ඇස්වලින් කදුලු බේරෙන්න ගත්තා. ඒක බලන් හිටපු මගේ ඇස් වලිනුත් කදුලු ආවා. අම්මා ඒක දැකල ඇවිත් මගේ කදුලු පිහලා ඔලුව ඉම්බා. එච්චරමයි. එයා වචනයක්වත් කීව්වේ නෑ. එයා ඇවිත් එහෙමම මගේ ඇඳේ වාඩිවෙලා ඔලුව අතගාන්න ගත්තා.
"අ-අම්-මේ"
"මගේ පුතේ"
"අම්මේ ම-මං හොදින්. අඩන්න එ-එපානේ"
"පුතාට සිහිය නැතිව පැය දෙකක් හිටියා පුතේ. මං බය වෙන්නේ ඒකට. මම හිතුවේ - මම හිතුවේ ඇත්තටම-"
YOU ARE READING
Aster Monarch
Non-Fiction.... ශ්‍රි කියලා කියන්නේ "මම ඔයාට ආදරෙයි ශේනූ අයියේ, ඒත්" කියලා කියන කෙනෙක් නෙවෙයි. "මම ඔයාට ආදරෙයි ශේනූ අයියේ, එච්චරයි " කියලා කියන කෙනෙක්. ජීවිතේ කොයිතරම් අමාරූ දවසක උනත් ඔයා මට ඉන්නවනේ කියලා දැනෙන එක පට්ට ෆීලින්ග් එකක්. විස්වාස කරන්න, ඒක තමයි මම...
