Oturdu ve o kanayan
derin yaralarımı sarmaya
başladı, fakat hiç
yara bandı kullanmadı.
bakışları yetmişti
yarama merhem olmaya,
sözleri yetmişti
ağrılarımı unutturmaya,
gülüşü yetmişti
o bıçak izlerini silmeye,
ve dokunuşu yetmişti acımı
sonlandırmaya,
Taki dizlerimde gözlerime
bakarak son
Nefesini verene kadar...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruhumun Rengi
No Ficciónbunu da içimden geldiği adlı kurgumla aynı düşüne bilirsiniz her zaman olduğu gibi içimden ne geliyorsa yaşadığım şeylerden kesinti alarak yazacağım attığım her bölümün bende minik hikayeleri ve anıları var umarım beğenirsiniz