ეს შეუძლებელია! ეს შეუძლებელია!
კარები იკეტება და გასვლიდან რამდენიმე წუთში მაინც იმ გოგოს სმირკიანი სახე მიტრიალებს თვალწინ. ვერაფრით ვახერხებ თავის დახსნას. იმ ნაბოზარმა ისე ძლიერად დამაბა შეუძლებელია როგორმე თავი დავიღწიო. ეს რაღაცაც კიდე პირში! რაც უფრო მეტად ვცდილობ თავის დაღწევას მით უფრო მეკვრის სუნთქვა. ასეთი შეგრძნება მაქვს რომ ყბები მომტყდება და პანიკა მეწყება.
ზუსტად არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი ასე დაბმული. 2 საათი? 3? თუ სულად 5, მაგრამ, როგორც ჩანს რაღაც იეჭვეს, იმიტომ რომ ჩემი შემოწმება გადაწყვიტეს. როცა მცველი შემოვიდა სახე წაეშალა. ჩემმა ასეთმა მდგომარეობამ შოკში ჩააგდო. გადეშდა, დაიბნა, აქეთ-იქით იყურებოდა და არ იცოდა რა ექნა. წამით გაბრუნდა ვინმეს დავუძახოო, მერე ისევ მოტრიალდა, როცა ჩემი განრისხებული თვალები დაინახა.
- ბოს კარგად ხართ?- ცივი ოფლი ასხავდა, ხელის კანკალით ძლივს გამანთავისუფლა. სწრაფად წამოვხტი და ოთახში ყცელაფერი დავლეწე.
- ოთახიდან გადი! გადი სასწრაფოდ!!- განრისხებულმა დავუყვირე. მანაც თავი დამიკრა და სწრაფად მიიკეტა კარები. ოთახში წინ და უკან დავდიოდი, თან ყბაზე ვისვამდი ხელს რადგან დაჭიმულობას მაინც ვგრძნობდი. ვისკის ბოთლი ავიღე და ისევე მივიყუდე.
აღარ ვიცოდი რაზე უფრკ ვიყავი გაბრაზებული. იმ პატარა ძუკნა გოგოზე, რომელმაც ამდენი გამიბედა და ასე დამამცირა, თუ ჩემ თავზე რადგან ასეთი უსუსური არსების წინაშე დავმარცხდი, თან ყველაზე ყველაზე სამარცხვინო გზით.
მინდოდა ის გოგო მეპოვა და ორმაგად დამეტანჯა და შემერცხვინა. ორმაგად მეგრძნიბინა თუ რა არის დამცირება. როცა საკუთარ თავსაც კი შეგაძულებს.
დალევის შემდეგ, როცა უკვე დავმშვიდდი შარვალზე დავიხედე. ამდგარი მქონდა. არ ვიცი რის გამო. იმ გოგოს სხეულის გახსენსბის თუ უვრალო მძაფრი ემოციურობის, მაგრამ ფაქტია უკვე ძალიან მტკიოდა. თან აქამდე არც კი შემინიშნავს.
