Solace Escape

Chapter Five

Alianna Febrylle's POV

Habang nasa sasakyan ay naiinis ako. Hindi ko maiwasang hindi magtampo sa mga magulang. They always end up sending me to different school just for me to be friend with people. But I don't want to. It's my own decision.

I just don't want to give somebody heart ache.

Nakarating kami sa isang Mall rito sa Cagayan. Lumipat kami rito dahil lang sa lumipat rin ako ng school. Sanay na ako na ganito pero hindi ko parin maiwasang mainis dahil nakakapagod.

Lumabas ako ng sasakyan at naglakad nalang papuntang supermarket. Nakasuot ako ngayon ng black polo at pinaresan ko ng white shorts na abot hangga tuhod. I'm also wearing cap, which is color beige.

While walking I feel someone that is staring at me. I looked around but there's no one. Maybe it's just a random feeling.

After ko pumunta sa Supermarket ay pumunta ako sa Department store para bumili ng mga gamit ko.

Matapos kong mabili ang lahat ay umuwi na ako at nagpahinga. Pero habang nakahiga ako ay ramdam ko na naman ang pagsakit ng ulo ko. It is haunting me for years now. Since I was in 7th grade. Pero nawawala rin naman siya makalipas ang ilang minuto. Hindi ko lang maiwasang mapaigik dahil sa sobrang sakit nito.

First day of school pumasok na ako. Hindi dapat ako papasok kasi hindi pa tapos lahat ng requirements na kakailanganin pero pinapasok na ako dahil pwede naman daw na pending lang. Pero dapat ko pa rin na i comply.

Naglalakad ako sa hallway papunta sa faculty para magtanong kung saang room ako. Palinga linga ako sa paligid hanggang sa may nabunggo ako.

Nakita kong nahulog ang bag niya. Pupulutin ko sana kaso napulot na niya bago pa'ko nakakilos. Humarap siya sa akin at nag sorry.

"I'm sorry I didn't see you coming. I was pre-occupied." sabi nito habang nakatitig sa akin.

Hindi ko alam ang sasabihin ko. Naiintimidate ako sa kanya. She's so beautiful yet gorgeous. Sobrang angas niya para sa akin. The way her brows move and her eyes glint. Not to mention her lips that perfectly fits with her long nose and skin. Her hair is long, straight and healthy. Nasa kanya na ata lahat.

"uhmm, it's okay." agad kong sagot saka umalis. Hindi ko na alam ang gagawin ko kung mananatili pa ako doon.

Lumalakas ang tibok ng puso ko na parang bang sasabog. Hindi ko alam kung bakit ko ito nararamdaman dahil hindi naman dapat. She's just a stranger why would my heart beats like this, for her?

Malipas ang ilang oras ay pinapunta na ako sa room na kinabibilangan ko. Pinapasok ako ng guro at nagpakilala. Humarap ako sa mga magiging kaklase ko ngunit nagulat nalang ako ng makita ko ang babaeng nakabanggan ko kanina.

My heart beats so fast the same way it beats earlier. I was caught off guard yet I managed to speak.

Nasa tabi niya ako ngayon dahil dito ako pinaupo ng guro. Tahimik lang akong nakaupo sa gilid niya.

"uhmm hi." narinig ko sabi niya sa akin. Natamimi ako. Hindi ko alam ang gagawin ko kung sasagot ba ako hindi.

Hindi ko nalang pinansin dahil alam kong wala din kwenta kung sasagot pa ako. Kinakabahan ako na baka sabihin niya na snob ako o maldita dahil sa hindi ko siya pinansin.

I smiled from the thought that she said hi to me. She approached me and I liked it.

Pagkatapos ng klase ay niligpit ko na ang mga gamit ko na nakalatag sa desk. Tiningnan ko siya sa gilid dahil parang balisa siya.

Pagkatapos kong magligpit ay umalis na agad ako. Hindi pa ako nakakalabas ng silid aralan ay may tumawag sa akin.

"Feb!" Nagulat ako at nagtataka na lumingon dahil baka hindi yon ako. Wala pang tumatawag sa akin ng ganon. "uh sorry pala kanina. I'm Akiesha Faye, by the way. It's nice meeting you!" dagdag nito.

Those words give me butterflies. Hindi ko inaasahan na may magsasabi sa akin ng ganon. Dahil sa iba't ibang paaralan na pinuntahan ko ay ni minsan walang nag tangkang kumausap sa akin. And it is because of me distancing myself from them.

I'm scared that someday I will just give them burden. But now, someone approached me and it is overwhelming.

Ngumiti ako sa kanya but this time I wear pure smile. I didn't say anything because I'm so overwhelmed by the thought of her making me smile by small interaction. I just turn my back at her and continue walking.

I wanna get close to her but there's something in my head that I shouldn't. I must not let myself get engage. I will just break her.

But that's what I thought. She never stop approaching me until I'm seeing myself being with her eating lunch. She's so talkative and I admire the way she managed still talking to me despite of my silence.

Afternoon came. Niyaya ako ni Faye na sabay kami palabas ng school at pumayag naman ako. Hindi ko alam pero ang saya ko.

While walking I pretended to fix and make new playlist so that I have excuse not to talk to her. I don't know, I just can't find any words whenever I'm with her. All I can hear is my loud heart beat.

Napansin kong nakatitig siya sa akin kaya nilingon ko siya. I don't know if I was hallucinating.

"You okay? " tanong ko sa kanya para makahanap ng lusot dahil tumingin ako sa kanya na hindi sure kung anong sasabihin.

"Oo naman, bat mo naman natanong?" I'm confused. May mali ba sa mukha ko? Baga may dumi?

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at natanong yon. Ngunit sabi niya ay wala kaya napanatag ako. It will be embarrassing kung meron akong dumi sa mukha tapos nakita niya pa.

Nagpaalam siya sa akin na uuwi na ngunit hindi ko nakita na may sasakyan na sumundo sa kanya. Napagtanto ko na nagc-commute lang pala siya. Aalis na sana siya at pupunta sa tricycle ngunit pinigilan ko ito.

I'm worried that something might happen if I won't let my heart win this time. I told her that I will take her to their house. She didn't agree at first but she don't have any choice since I'm bringing her already towards our car.

She was the first schoolmate na sumakay dito dahil walang ibang nakasakay dito kundi ako lang o kaya sila mama. Hindi ko alam pero parang unti unting nagigiba ang pader na nagsisilbing harang ko para makipag kaibigan sa mga tao.

But this time feels so different. She's different from them.

Nahatid na namin siya sa kanila. Malaki rin ang bahay nila. Nagpaalam na siya sa amin. Napangiti ako nang magpaalam rin siya sa driver namin. She's kind with a pure heart. Maybe that's one of the reason why I'm feeling comfortable whenever I'm with her.

I never felt this way before. And I don't think that this is just normal. I think I like her. And it feels so weird because we just met. Maybe this is what they called destined person which is the one the one that can make you feel so surreal.

She's too precious.

But I don't want to make her feel uncomfortable towards me so I will just stay as her friend. And that's the only thing that I can do for now. For me to be with her. To accompany her and get to know her more.

To be with her, through her ups and downs is all I can offer.