|Sein|

0.0

Yapamadım.

Ona ulaşmak, dokunmak, elini tutmak istedim; ama yapamadım. Bacaklarım kımıldamadı. Aramızda ki bu camdan duvarı aşamadım.

Bizim aramıza daha büyük engeller girmişti çünkü, zaman gibi.

"Seni seviyorum, Erika. Beni istediğin sürece burada olacağım."

Herkes umutlu olmamı, yakında uyanacağını, beni bırakmayacağını falan söylüyordu ama biliyordum. Biliyordum çünkü gözlerden daha fazlasıyla görürdüm.

Kimsenin görmediği siyah meleği Ryuuji'nin tepesinde dikilirken görebiliyordum, hissediyordum. Sevdiğim adam elimden kayıp gidiyordu.

Durdurmamam gerekiyordu ama durdurmalıydım. Buna kendim için mecburdum, Ryuuji için mecburdum, Kota için mecburdum.

Bencillikti ama bana eziyetten başka hiç bir şey vermeyen şu dünyayı neden umursamalıydım ki?

"Bende seni seviyorum, sevgilim. Sözünü tutmanı sağlayacağım, merak etme."

Odanın içindeki melek varlığımı hissederek bana döndü. Başını yapmamam için iki yana sallarken burdan itibaren geri dönemeyeceğimi çok iyi biliyordum.

Ağzımdan büyülü sözler birer birer akarken orada yatan sevdiğimi kurtarmaktan başka bir şey düşünmüyordum.

"Sonsuzluğun sonuna, yarınların ışığında."

~