|Sein|

0.5

Gözlerim hafifçe aralandı. Güneş ışığı göz bebeklerimi istila ederken bir el gözlerimin önünü kapatarak onu engelledi.

"Aşkım, uyandın mı?"

Gördüklerim yavaş yavaş aklıma doldu.

"Çok tuhaf bir rüya gördüm, Ouzou. Ama çoğunu hatırlamıyorum. Sadece çok tuhaf duygulardı. Bir şeyler sayıkladım mı?"

Elimi tutup beni rahat yatağımızdan kaldırırken başını iki yana salladı. "Çok düşünme. Sen her zaman garip rüyalar görürsün."

Gözlerimi kısarak yanımda ki yastığını alıp ona fırlattım. "Sensin garip!"

Kahkaha attı. Bunun benim için var olan en güzel manzara olduğunu inkar edemezdim.

"Bir de bana uykucu dersin. Senin yüzünden aç kaldık burda."

"Kaldık?"

Dudaklarını büzüp başını salladı. Eli şişkin karnıma gidip okşarken söyledi. "Ben ve kızım."

Gözlerimi kısarak azarladım. "Zaten senin kızın yoruyor beni! Hayır, bir de tuhaf rüyalar gösterip duruyor; rahat bir uykuda çekemiyorum. Hem şikayetin varsa ya gel sen taşı çocuğu ya da git bana söyleneceğine bir kahvaltı hazırla."

Kahkası büyürken bir elini yanağıma çıkardı. "İlk dediğin pek mümkün değil, güzelim. Olsaydı seni bu kadar yormazdım inan. Ama... Kahvaltı hazır zaten, seni aç bırakır mıyım ben?"

'A'yı uzatarak söylediklerinden sonra kocaman gülümsedim. Bu adamı seviyordum. Hayatımı ondan ayrı olarak düşünemiyordum bile. Rüyamın hatırladığım ilk kısmı gözüme iyice anormal gelirken bunun sevgili bebeğim yüzünden olduğunu bilerek olabildiğince görmezden geldim.

Sonuçta hayatımda üzgün olabilmem için hiç bir sebebim yoktu ve bunun nimetlerinden sonuna kadar yararlanmayı planlıyordum.

Her zaman ve sonsuza dek.