ဆေးရုံကုတင်ပေါ်ကနေ လီဆာရေဆာလို့နိုးလာခဲ့တယ်
“ရေဆာတယ် ဂျန်းနီ ”
ဘေးကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ဂျန်းနီကရှိမနေ အခန်းထဲမှာလဲမရှိ
“ဂျန်းနီဘယ်သွားလဲမသိဘူး မူးလိုက်တာ ”
ဂျန်းနီရဲ့အသံကိုအခန်းအပြင်ဘက်ကကြားနေတော့ ဖိနပ်စီးပြီးအခန်းပြင်ကိုထွက်သွားလိုက်တော့ nurse မနဲ့စကားပြောနေတဲ့သူမ
“တွေ့ပြီ ”
Nurse မ ထွက်သွားတော့မှ ဂျန်းနီကသူမကိုစိတ်ဆိုးနေတဲ့ပုံမျိုးနဲ့လက်ပိုက်ပြီးရပ်ကြည့်နေတယ် လီဆာကလဲ လက်လေးနောက်ပစ်ကာ ခါးကုန်းပြီးးတော့ဂျန်းနီကိုစတယ်
“ hey bro အခန်းထဲမှာဘယ်လိုလုပ်ငါ့ကိုတစ်ယောက်တည်းထားခဲ့နိင်ရတာလဲ”
“အခုချိန်ထိစနေနိင်သေးတယ် ဆရာ၀န်ကငါ့ကိုပြောပြီးပြီနင့်မှာပြင်းထန်တဲ့ရောဂါရှိတယ်တဲ့ အဲ့တာကြောင့်နင်ပိန်နေတာမထူးဆန်းဘူးနင်များများစားရမယ် ”
လီဆာရီမိသွားတယ် ဒီရက်ပိုင်းမှဂျန်းနီပိုပြီးကလေးဆန်လာတယ်လို့သူထင်တယ် အခုလဲကြည့် ရောဂါရှိတာသိပြီးသားကိုအခုမှ ဘာတွေတအားစိတ်ဆိုးနေမှန်း
“အဲ့တာဆို ဘယ်သူကငါ့ကိုအရသာရှိတဲ့အစားအသောက်တွေချက်ပေးမှာလဲ”
ဂျန်းနီက တစ်ခွန်းပြောပြီးလက်ပိုက်ကာမျက်နှာကိုဟိုဘက်လှည့်ပစ်လိုက်တယ်
“ဟင့်အင်းအဲ့တာငါမဟုတ်လောက်ဘူး”
“အိပ်ရာပေါ်သွားလှဲနေတော့ ခဏနေ ဆရာ၀န်ဆေးလာထိုးလိမ့်မယ် ”
ဆေးထိုးပြီးတော့ drip ပါတစ်လုံးချိတ်လိုက်ရတယ် လီဆာကုတင်ပေါ်ကဆင်းတော့
“ဘယ်သွားမလို့လဲ ”
“ toilet သွားချင်လို့ ”
“ဒီမှာငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်ပြီးနေလို့မရဘူးလား”
“သေးထွက်ကျသွားမှာပေါ့”
“ငါနင်နဲ့အတူသွားမယ် နင်တစ်ခုခုဖြစ်မှာဆိုးလို့ ”
ရှေ့ကနေ့dripဘူးကြီးကိုင်ပြီးသွားတဲ့ဂျန်းနီက လီဆာစိတ်ထဲ တစ်ကယ့်ချစ်စရာ
YOU ARE READING
return to school life and first love
Teen Fiction27နှစ်အရွယ်ရှိတဲ့ ဂျန်းနီဂင်နဲ့17နှစ်အရွယ်ရှိတဲ့ဂျန်းနီဂင်နေရာချင်းလဲသွားတဲ့အခါ
