"နွေ့ဖုန်းနံပါတ်အစ်မကိုပေး"
"ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
လူချင်းတွေ့တာတောင်သူမကဒီလောက် ကပ်သီးကပ်သပ်နဲ့စိတ်ရှုပ်စရာကောင်းတာ ဖုန်းနံပါတ်ပါပေးတဲ့ ဖုန်းနံပါတ်သာပေးရင်တစ်ရက်ကိုဘယ်လောက်များနားပူအောင်ပြောနေဦးမလဲလို့နွေရိပ်တွေးမိတယ်။
"လိုက်မှတ်နော် 09 *** *** ***"
"မကြာမကြာဆက်မယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ သမီးအိမ်ကိုပြန်လို့ရပြီလား?"
"ဘာလို့လဲ ပြန်ချင်ပြီလား"
"ဟုတ်"
"ဒီကသူ့ကိုရိုက်နေတာလဲမဟုတ် ဆူနေတာလဲမဟုတ်ဘာလို့အိမ်ပြန်ချင်ရတာလဲ?"
"ဟင် ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်တော့ပြန်ချင်သေးတာပေါ့"
"မပြန်ရသေးဘူးခုမှ ၉နာရီရှိသေး"
"မပြန်လို့ဘာလုပ်ရမလဲလို့"
"စကားပြောမယ်လေ"
"အစ်မနဲ့ပြောစရာ နွေရိပ်မှာဘာအကြောင်းမှမှမရှိတာလို့ ပြီးတော့အရမ်းလည်းမခင်ကြသေးပဲ ခုမှနှစ်ခေါက်တွေ့ဖူးသေးတာကို"
"ဒါဆိုလည်းအိမ်ကိုမကြာမကြာလာလည်မယ်လေ ခဏခဏတွေ့ဖူးရအောင်လို့"
ဇွတ်တွေရောအတင်းတွေရောပြောနေတဲ့ ရှင်ပိုးဟန်ကိုနွေရိပ်နည်းနည်းကြောက်လာတယ်။သူများအိမ်မှာဆိုတဲ့အသိကနည်းနည်းကျောချမ်းစရာပဲ ပြီးတော့ဒီအိမ်မှာ ကျန်တဲ့လူတွေရဲ့အရိပ်အယောင်တောင်နည်းနည်းလေးမတွေ့မိဘူး ။သူတစ်ယောက်တည်းနေတာဆို ဘယ်သူမသိလိုက်ခင် စိတ်တိုပြီးသတ်ပစ်လိုက်မှာကို မဆီမဆိုင်နွေရိပ်တွေးကြောက်နေတယ်။ဟိုကသူ့ကိုလက်ဖျားနဲ့တောင်ထိတာမဟုတ် မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံမှာခြေတစ်ဖက်ချိတ်ထိုင်ပြီး စကားနိုင်လေးပဲလုရသေးတာပါ။
"မလာပါနဲ့"
"ဟောတော် မခေါ်ချင်ဘူးလားအိမ်ကို "
"ဟင့်အင်း"
"ဟယ်......."
အံ့သြမိပေမယ့်လည်း စူပုတ်ပုတ်နဲ့နွေရိပ်ရဲ့မျက်နှာလေးကြောင့်ရှင်ပိုးဟန်ရယ်မိတယ်။ငိုတော့မယ့်မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်းတိုးကာ တိုးကာစချင်စိတ်တွေကဖြစ်လာတယ်။
YOU ARE READING
ဟိုဘက်ခြံကနှင်းဆီ
Romanceအလွမ်းတွေသယ်လာတာမဟုတ်ပါဘူး အခါတိုင်းလိုပဲ ပန်းတွေသယ်လာခဲ့တာ...........
