The Revenge Of Rebirth Ex-Wife (R18+)

Chapter 5 - Bring back to Life

RENATA — Bring back to Life

Why is everyone crying? Why do I feel the weight of my body—as if someone ran over it. I can't even move every part of my body. what is going on, I feel paralyzed.

"Doc? Please save my daughter! I'm begging you. Iligtas ninyo ang aking anak sa kamatayan! Hindi siya pwedeng mamatay! Buhayin ninyo siya!"

That voice was familiar to me. Voice of Auntie Greta—Avil's mom. But why do I hear her voice? Later I heard a voice again—Pablo. Avil's older brother. Teka! Naguguluhan na talaga ako. Bakit mga boses ng pamilya ni Avil ang aking naririnig instead na boses ng aking asawa na si Abba at boses ng aking pamilya. Ano ba'ng nangyayari bakit hindi ako maigalaw aking katawan! What the hell is happening right now?!

I can't breath! Parang may bumabara sa lalamunan ko, na siyang pumipigil sa aking paghinga.

"I'm really sorry Misis Velasco. We try our very best, but—"

Anong, but iyan?!

"No! Please! Try again. One more please. Try again. I'm begging." Umiiyak na pakikiusap pa ni Tita Greta sa dalubhasa.

Saka, daughter? Naguguluhan na ako. Ano ba ang nangyayari! Bumaligtad na ba ang mundo? O nasa isang parallel world ba kami na ako ang anak ni Tita Greta sa mundong ito?

"Nurse Ann, defibrillation please. Let's take one more time. Two-hundred joulces." Kalmadong wika ng doktor sa nurse nito.

"Yes, doc." Nurse responds

"Please, one more time." Iyak na sabi ni Tita Greta.

I feel sorry for her. Pero mas naawa na ako sa aking sarili ngayon dahil sa isang masamang panaginip na naman. Wait! Panaginip lang ba lahat ng iyon? Did Abba betray me? He cheated on me with.... Doc Rita?

"Clear!"

My body suddenly react. 'Yung kanina na walang sense of reaction, ngayo  ay unti-unti ko nang nararamdaman. 'Yung kanina na parang mabigat ay medyo gumagaan na.  It's strange. Bakit pakiramdam ko sobrang sakit nang bawat kalaman-laman ng katawan ko. Naririnig ko ang bawat boses ng isa kung nasaan man ako ngayon, at isang tunog na animo'y galing sa isang makina. Ngayon napantanto ko na nasa hospital nga pala talaga ako at nire-revive ang aking buhay. Pero ang ipinagtataka ko lang talaga ay bakit ni isang boses sa pamilya ko ay wala aking may naririnig?

Mayamaya ay bigla nalang ako nakaramdam ng paghahabol ng aking hininga. Ang lakas ng kaba ng dibdib ko, at tuyong-tuyo ang lalamunan ko. Dahil sa pagkabigla—minulat ko ang aking mga mata pero sa hindi inaasahan ay bigla akong nanghina. Over reaction. Ang katawan ko ay wala sa oras ang pagresponde dahil na rin siguro sa defibrillation na ginawa sa akin ng doktor. Pero pakiramdam ko ngayon ay gumaan dahil ramdam ko ang magaan kong maghinga, at normal na pagtibok ng puso ko.

Hindi ko alam kong ilang oras akong nakatulog ulit. Pagising ko, medyo madilim ang kwarto ngunit may lamp shade na umiilaw na nasa side table para magbigay ng kaunting liwanag. Ang sakit ng katawan ko. Dahan-dahan kong inangat ang aking mga braso para tignan ang sitwasyon ko. May tubo na nakakabit sa akin. Tatlong pero nakakonekta ito sa isang hose na siyang nakaturok sa aking ugat.

Bumaling ako sa aking gilid. May isang lalaking natutulog sa sofa. Nakatalikod siya kaya hindi ko ito namumukhaan. Pero sa hula ko ang asawa ko ito—si Abbadon.

Dahan-dahan akong bumangon para maupo. Sa side table may maliit na orasan; alas-tres ng madaling araw. Kaya pala ang tahimik ng paligid at medyo madilim sa loob ng kwarto dahil oras ng mahimbing na pagtulog. Mabuti nalang at may nakahandang tubig sa tabi, in case siguro na pagising ko alam na nila na iinom ako. Ang tuyong-tuyo na lalamunan ay nagkaroon ng magandang ginhawa. Uhaw na uhaw ang lalamunan ko. Bumalik ako sa pagkahiga para ipahinga ang aking katawan.