" අම්මාආආ ! "
පපුව පුරා දැනුනු ඒ වේදනාත්ම හැගීම නිසා මුලු ඇගම දාඩියෙන් තෙත් බරිත වෙද්දී මන් වේගයෙන් හුස්ම ගත්තා.
වතුරෙන් ගොඩ දැම්ම මාලුවෙක් හුස්ම ට සටන් කර කර පන අදිනවා වගේ. මම නොසෑහෙන්න අඩලා. නෑ හරියටම කිව්වොත් මම තාමත් අඩනවා. උල්පතකින් වතුර උනනවා වගේ මගේ ඇස් වලට නොකඩවා කදුලු ඉනුවා.
ආයෙත් ඒ හීනය !
අවුරුදු දහයක් පුරාවට හැම රෑකම මාව භාගෙට මරවන හීනයක් නොවන ඒත් හීනයක් වෙන හීනය.
මාව සම්පූර්ණයෙන්ම උම්මත්තකයෙක් කරන ඒ සිද්ධිය අදටත් මට වද දුන්නේ කොයිම විදිහකින් වත් කප්පවන්න බැරි හූනියමක් වගේ.
අවුරුදු දහයකට එහා මන් ආසාවෙන් සමරන්න බලාගෙන හිටිය මගේ දහවෙනි උපන්දිනේට කලින් දවස. අවුරුදු දහය සම්පූර්ණ වෙන ඒ මොහොතෙම මගේ ජීවිතේම උන ඒ දෙන්නා සදහටම මාව අතරමං කරලා යන්න ගියා. තප්පර කටුවයි මිනිත්තු කටුවයි පැය කටුවයි තුනම ආදරෙන් වෙලිලා මධ්‍යම රාත්‍රිය ස්පර්ශ කරා. ඒත් එක්කම මගේ ආදරණීය අප්පච්චිගේ දකුණු අත මගේ ආදරණීය අම්මගේ බඩ සිදුරු කරගෙන අනික් පැත්තෙන් මතුවුනා. තනිකර ලේ විලක් කලු සිමෙන්ති පොළව තෙත් කරද්දී අප්පච්චිගේ ඇගිලි අතරට ගුලි වෙලා තිබුනු අම්මගේ බඩවැල් ඒ අතින් ඇතෑරිලා මගේ දෙපාමුල වැටුනේ මාව හයියෙන් කෑ ගස්සවලා සිහිමුර්ජා කරමින්.
එදා සීය තාත්තට නොතේරුන දෙයක් තිබුනා. කාර්‍යබහුල උන සීය තාත්තා නොදැක්ක දෙයක් තිබුනා. මිරැහැන වලව්වට ආඩ්ඩ කරපු පෙරේතයන්ව එළවන්න එලවන්න පාඩුවේ උන්නු මගේ අප්පච්චී ආවේශ උනා කියන එක. ආවේශ වුනා විතරක් නෙවෙයි එදා එයා සම්පූර්ණයෙන්ම අමනුස්සෙක් උනා. උන් අප්පචිව කෑවා. උන් මගේ අම්මලාව මරාගත්තා. උන් මගේ ජීවිතේ විනාස කරා.
සතුටින් පිරුන අපේ ගෙදර එක අවාසනාවන්ත රෑකට පස්සේ සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් උනා. අමු සොහොනක් වගේ වුනා. අවාසනාව , මූසල කම , පාලුව , මේ හැම දේම මිරැහැන වලව්වෙන් ඕනවටත් වඩා පේද්දී මම කරේ අම්මගෙයි අප්පච්චිගෙයි මල කද බදාගෙන සිහි නැති වෙනකම් අඩපු එක.
අන්තිමට මළ ගෙදරට ආව හැම මිනිහම අතින් දෙමව්පියන් අහිමි දරුවෙක් විදිහට මාව හංවඩු ගැහුනා.
YOU ARE READING
ආතුරයා || Nonfic Bl
Non-Fictionලදු කැලෑව මැදින් වැටුනු අඩි පාර කෙළවර වුනේ මදක් ඉඩ කඩ සහිත භූමි භාගයකින්. තවමත් වල් පැලෑටි නොවැවුනු පොළවයි කෙලවරකට වෙන්න එක මත එක ගොඩ ගසා තිබූ මානා පදුරු වලිනුයි පෙනුනේ කවුරු හරි ළගදි එතන සුද්ධ පවිත්‍ර කර ඇති බවයි. පුදුමයෙන් අවට බැලූ මුතූගේ ඇස් දෙක...
