Konağa geldiğimizde yemek yemiş ve sohbet etmiştik. Daha sonrasında odama çıkmıştım. Kenarda duran valizler sürekli dikkatimi dağıtırken kalkıp onları yerleştirmiştim. Sonra duş alıp yatağıma uzanmıştım. Elime telefonumu alıp sabah çektiğim fotoğrafı instagrama yükledim
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
@badeturan00: alttaki uçak peki.. @doruk_diker123: defnem manzaranda senin gibi müthiş @kırlangıc_defne: doruk beni bi sall @metecelik: doruk yeter ben bile bıktım yaa @aslıturgutlu: havalardasın bakıyorum
***
İnstagramdan çıkıp telefonumu yanımdaki şarj aletine takmıştım. Odam çatı katındaydı ve bir duvarı kitaplıktı. Kitaplığın ortasında bir cam altında da büyük bir puf vardı. Kitaplığın karşısında yatağım ve sol tarafında kapı vardı. Diğer iki duvarda gardrop ve masa olarak ikiye ayrılıyordu. Ana renkleri beyazdı. Ellerimi yastığımın altında birleştirip yüzümü yastığıma gömdüm. Bir süre bu şekilde uyumaya çalıştım. Ama bir türlü uyuyamadım. Daha sonrasında kalkıp üzerimi değiştirdim. Ve varlığından yeni haberdar olduğum tarlaya gitmek için bisikletimi alıp yola çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Çantasız ve takısız düşünelim)
Tarlaya vardığımda düşündüğümden bile daha büyük olduğunu gördüm. Özellikle tam ortasında duran büyük zeytin ağacı tarlaya ayrı bi hava katıyordu. Ağacın yanına gidip, sırtımı gövdesine yaslayarak yere oturdum. Buranın gerçekten ayrı bir havası vardı. Ve gerçekten harikaydı. Biraz daha etrafı izlerken yandaki tarlada bir çocuk gördüm. Dertili gibiydi. Merakıma yenik düştüm ve yanına doğru adımladım. Tıpkı onun gibi yere çöküp baktığı yere bakmaya başladım. Aynı zamanda da ağzımın içindeki kelimeler bir bir dökülüyordu.
"N'aber?" çocuk varlığımı yeni hissetmiş gibi bana baktı. Büyük ihtimalle yirmili yaşların başındaydı. "İyi, sen?" soruma karşılık vermesine şaşırmıştım. Beni yanından kovar sanmıştım. Yine de bozuntuya vermedim. "İyi bende. N'apıyosun burda dertli dertli?" tatlış birine benziyordu. "Hiç, öyle..." "Yok yok senin belli ki bi derdin var anlat hadi ben dinlerim." çocukla iletişim kurmak çok zordu. "Dedim ya yok bi'şey. Hem sen anlat bakalım. Seni buralarda hiç görmedim." cevabım gecikmedi. "Evet, yeni taşındım. Dedemlerle kalıyorum.", " dedenler?"
Çocukla konuşmak eğlenceliydi. Sohbeti iyi sürdürüyordu. "Evet, dedemler. Giray Kırlangıç" şaşırmıştı yüzünden okunuyordu. "Giray amca senin deden mi? Çok şanslısın" tam cevap verecekken telefonum çaldı.
Babam arıyor...
beni merak etmişlerdi. "Ben gideyim, beni arıyorlar." dedim telefonumu uzattım ve "numaranı verir misin?" diye ekledim. Hafif bi tebessüm etti ve telefonu aldı. Bi numara tuşladı ve geri verdi. "Teşekkür ederim" dedim ve bisikletimin yanına gittim.
Eve doğru sürmeye başladım. Eve geldiğimde konağın ışıkları yanıyordu. Çantamdan anahtarımı çıkardım ve kapıyı açtım. Herkes ayakta bir şeyle konuşuyordu. Umay beni gördü. "DEFNE!" diye bağırarak boynuna atladı. "Sen nerdesin bu saatte?" elimle arkamdaki kapıyı göstererek "şey... Biraz dolaşmak istemiştim. Kapıyada buna dair bir not vardı." yandaki ayakkabılığın üstündeki kağıdı aldım ve gösterdim.
uyku tutmadı. Biraz dolaşıcam. Merak etmeyin
~Defne
Okuduklarında bile bana sinirlilerdi. Biraz dinlenmek istiyorum diyerek yukarı çıktım. Pijamalarımı giydim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yatağıma uzanıp telefonumu elime aldım ve çocuğa yazdım
~0539*** adlı numarayı ' çocuk' olarak kaydettiniz
siz: nasılsın yakışıklı
çocuk: pardon?
Siz: beni tanımadın mı ben defne zeytinlikteki kız
